Kraaien

Ja, maak je borst maar nat, dit wordt geen leuke blog. Ik voel me op dit moment erg boos, verdrietig, moe en alleen. Ik lag er gisterenavond vrij betijds in, zo rond tien uur, nog wat liggen lezen en dan licht uit en dan begon het weer hoor: enge benen, of, zoals het officieel heet Rusteloze Benen (Restless Legs). Ik neem al iedere avond een Sifrol, medicijn. Weliswaar altijd maar een halve dosis want ik vind medicijnen maar niks, zeker omdat ik weet dat je eraan kunt wennen. Niet dat je er verslaafd aan raakt, maar op een gegeven moment is de aanbevolen dosis (één pilletje) niet meer genoeg en dan moet je steeds zwaarder gaan nemen. En daar heb ik geen zin in. Dus neem ik een halve dosis en meestal is dit voldoende, mits ik dat op tijd - rond half negen 's avonds - inneem. Soms vergeet ik 't wel eens, maar soms heb ik ook gewoon nergens last van.

Dus gisterenavond heb ik tot half één 's nachts liggen schoppen en op een gegeven moment word je daar zo pissig van, dat ik mezelf zelfs pijn heb gedaan door met mijn linkerbeen zo hard te schoppen, dat ik er pijn van in mijn kuit kreeg. Ik had 'm er ook het liefst af willen schroeven gisteren.

Dan eindelijk val je in slaap maar dan nog vrij onrustig en rond half drie er weer uit - plassen. Ik moet wel vier keer naar de WC als ik in bed lig. Gek word je daar van - en om zeven uur weer wakker. Denk je, ik zal wel moe zijn, blijf lekker slapen tot een uur of acht. Nee, om zeven uur wakker. Door het verkeer. Een motor. Erg fijn. Wakkert mijn verlangen naar een huis in de natuur echt niet aan, hoor. Werkt echt heel positief mee in het accepteren van alles wat mij 'dwars' zit, zoals dat fijne winkelcentrum en het feit dat ik eigenlijk niet met een raam open kan slapen vanwege de herrie. En proberen in te slapen lukt dan niet, want dan is de bovenkamer al lang wakker en gaat er van alles door dat hoofd. Dus met een grote zucht er dan maar uit, rond acht uur. Douchen en boos zijn. Dan dwalen mijn gedachten af naar een huis waar ik 's morgens als ik me zo voel de ramen wijd open kan zwaaien en het gezang van de vogeltjes mij uit dat dalletje halen. Als ik nu de ramen open zwaai, hoor ik enkel de vuilniswagen die het brengparkje komt legen. Eén van de vele vuilniswagens die hier dagelijks voorbij rijden. Ik heb er op een dag wel tien geteld.

In de auto wil ik het liefst vol gas weg rijden richting zuiden, gewoon weg. De natuur in, de wind door je haren voelen, zoals vroeger als ik me dan zo rot voelde ik altijd het bos in ging. De natuur geeft mij weer die rust en dan voel ik vaak weer een stukje beter. Nu mis ik Jan heel erg en vraag ik me telkens af hoe het wel niet zal gaan straks als hij weer vier maanden weg is. Ik weet tegelijkertijd ook dat ik wel zal overleven, maar leuk is anders. Dan zou ik willen dat het anders kon, dat er eens iets gebeurde wat ons leven positief verandert, een baan in Nederland bijvoorbeeld, die lang 'beloofde' plek in Den Helder die ons als een lekkere worst al zovele jaren wordt voorgehouden. Of dat ik tegen iets leuks aan loop in de buurt van Zeebrugge of Oostende. Dat ik gebeld word dat de B&B in Took wordt verkocht of dat ons bedrijf een tweede vestiging opent in België bijvoorbeeld. Of op Bonaire. Mag ook.

En ja, ik doe mee met de Staatsloterij, maar aangezien ik niets heb gezien nog ga ik ervan uit dat ik ook niets heb gewonnen afgelopen maandag. En dankzij het 'nieuwe' kabinet moet ik in ieder geval zeker tot mijn 66e blijven werken. Niet dat ik dat nou echt erg vind: ik was toch al niet van plan te blijven werken tot mijn pensioen, maar je weet het nooit. Wie weet wordt alles wel zo superleuk dat ik nooit stop met werken. Waar dan ook.

En in de verte hoor ik nu kraaien en dat geluid doet mij enorm denken aan Canada en Alaska waar je ze ook zoveel hoorde. Toch een beetje troost uit de natuur vandaag...