Kom ik gisteren thuis, zie ik aan de gevel van het winkelcentrum tegenover mij de feestverlichting al weer hangen. Ik had al zo'n donkerblauw vermoeden toen ik gisterenmorgen van de fysio terug liep naar huis. Ik zag al van die kleine vrachtwagens staan met zo'n hijsbakkie erop. Ik dacht eerst: gaan ze eindelijk die lelijke letters van het dak halen? Maar nee, het was de feestverlichting. Vrolijk twinkelend mensen lokkend om maar vooral gezellig te komen winkelen, geld uit te geven, beetje kerstsfeer terwijl het buiten zo'n 21 graden was.
Maar dat het herfst is is toch wel erg duidelijk: er zijn enkele bomen die op een blad na toch al kaal zijn en de straten liggen vol met blaadjes. Mijn tuin is inmiddels ook in een aardige puinhoop veranderd met al die uitgebloeide planten. Normaal gesproken zouden ze nu bezig zijn met het herbestraten van mijn tuinterras, maar dat is een week uitgesteld en ze komen nu aanstaande maandag. Ben heel erg benieuwd hoe het één en ander eruit gaat zien. Ik kan me er enorm op verheugen en zeker ook op de tijd erna, als ik de tuin weer kan herinrichten. Mooi, strak terrasje. Ja, zie het helemaal zitten.
Helaas zal ik dat zelf moeten gaan doen (alsof ik dat al niet deed), want nog enkele dagen en de Louise-Marie gaat op missie. Als het goed is tenminste, want de werken aan de motor zijn nog niet afgerond en binnenkort gaan ze op zee om de boel te testen. Er is dus nog een (kleine) kans dat het hele verhaal niet doorgaat. Op dit moment zou ik niet kunnen zeggen hoe ik dan zou reageren: aan de ene kant zou het natuurlijk fijn zijn om mijn mannetje in de buurt te hebben. Aan de andere kant heb ik mij er nu zo'n beetje op ingesteld en heb ik zo hier en daar wat afspraakjes gemaakt (een gezellig mutsweekendje met de meiden bijvoorbeeld) en heeft het voor ons financieel gezien wat voordeeltjes. Goed, ik weet ook wel dat mijn voorkeur uitgaat naar 'niet weggaan', altijd een beter vooruitzicht dan wat ik nu heb. Stiekem diep in mijn hart hoop ik daar natuurlijk wel op. Dat ze een boutje zijn vergeten aan te draaien of zo. Maar ik weet dat wat ik vind of wil niet ter zake doet en dat het gaat om 'het grote goed'. Ik heb gelukkig dan mijn werk nog. Ik zou er niet aan moeten denken als je hele dagen thuis zou zitten en je man is dan voor vier maanden op zee. Af en toe mag ik dan wel eens mopperen dat ik zo'n beetje laatste der Mohikanen ben op het gebied van full-time werkende vrouwen, maar in de periodes dat Jan weg is ben ik er toch wel soort van blij mee.
Het zal weer veel hardlopen worden de komende maanden. Tegenwoordig loop ik al twee rondjes bos, dat is zo'n 8 km. Nadeel hiervan is dat ik langer bezig ben: toch bijna een uur. Dit is overigens pas een nadeel straks als de dagen op z'n kortst zijn, want ik loop hard op woensdagmiddag en ben dan pas om kwart voor vier in het bos en om half vijf wordt het dan al donker. Dus ofwel ik loop minder, gewoon tot het donker wordt, of ik moet nog ietsje eerder weg. Of ik loop harder.... We zien het wel. Als het weer zo'n winter wordt als de afgelopen twee jaar, zal ik weer een aantal weken niet kunnen lopen. Als de sneeuw vers is dan gaat het nog wel, maar als het één grote ijsvlakte is zal ik er weer tandenknarsend op een andere manier doorheen moeten komen, want ik moet de energie gewoon kwijt en baal enorm als ik niet kan lopen.
Maar laten we niet op de zaken vooruit lopen en zien wat er komen gaat. Koning Winter is in aantocht maar hoe lang hij blijft ......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hoi. Leuk dat je komt buurten. Je kunt hier een reactie achterlaten.