Zwaard van Damocles

Krab - Bonaire

Nog even en mijn mannetje gaat weer voor een maand of vier naar Verweggiestan. Later dan voorzien. Normaal gesproken zou hij nu al bijna een maand zijn weggeweest. Dat zou ik bijna nog liever hebben gehad, dan was hij ook weer sneller terug. Nu is het vertrek voorzien begin november. Ik zie er dit keer niet zo erg tegen op - geloof ik..... Misschien komt het omdat ik er ook nog niet zo mee bezig ben en omdat de herfst nu al in volle gang is en ik heb de meeste 'problemen' met zijn wegzijn in het begin als de dagen korter worden. Nu lijkt het minder lang omdat er in mijn hoofd een soort gordijn hangt op 31 december en alles wat ná 31 december komt, is weer nieuw en licht en vrolijk. Die eerste twee maanden van een nieuw jaar zijn per definitie saai, maar is ook meteen weer zo'n nieuw begin, kerstboom naar buiten, krokusjes naar binnen, de dagen worden weer langer en alles straalt weer positivisme uit. 

Dus nu - ja - begin of half november weg. Ik weet nog niet helemaal zeker of ik hem uit ga zwaaien. Ligt er een beetje aan wanneer precies hij weg gaat. Als het op zondag 4-11 is dan zal ik wellicht wel daar zijn. In feite maakt het niets uit van waar hij vertrekt: of het nu bij mij vandaan is of ik sta daar tussen al die trieste mensen op de kade te zwaaien naar een grijs schip waarop ik ternauwernood mijn mannetje zal herkennen. Dan zie ik nog het meeste op tegen de terugreis van Zeebrugge naar huis. Bah, nooit leuk. Als ik alleen al aan dénk voel ik mijn neus kriebelen. Al met al zal het toch geen leuke dag zijn, of ik nu thuis blijf of mee ga. Vooral de avond ervoor is doordrenkt van somberheid en het wachten op het moment. Zo stom. 

Dus wat is nu minder erg? Ik weet het niet. En dan duurt het een week of twee om weer in mijn ritme te komen. Doordeweeks heb ik over het algemeen nergens last van omdat het voor mij normaal is dat we elkaar niet zien, maar de weekenden zijn vervelend. En dat besef ik meestal als ik op vrijdag moet gaan verzinnen wat ik ga eten het weekend. Ik heb dan ook nooit zin om te koken. Meestal maak ik op vrijdag of zaterdag iets klaar voor twee dagen. Oh, ik kan dan zo energieloos zijn, ongelofelijk. Meestal loop ik op zaterdag te rommelen in huis, dan vermaak ik me ook wel, en zondagmorgen loop ik dan mijn rondje, maar als dát eenmaal achter de rug is.... die zondagmiddagen..... pfffff. Dan ben ik blij dat de TV is uitgevonden. Nu is digitale TV heb kan ik ook een film kijken in de 'videotheek'. Vooral op druilerige zondagmiddagen kan dat een uitkomst zijn. Als het zonnig is ga ik meestal toch wel naar buiten. 

Tja. Ik kom die maanden wel door, maar het is anders. Je leeft gewoon anders. Alsof je het allemaal niet bewust meemaakt. Alsof je in een cloud zit. Dan is ieder teken van leven ineens heel belangrijk en kijk je daar enorm naar uit. Gelukkig heb ik dan nog wel mijn werk en kan ik goed voor mezelf zorgen - heb per slot van rekening tien jaar alleen gewoond - en heeft het lange wegzijn ook zo zijn voordelen. Maar pas als hij weer terug is.... Vooralsnog voel ik het als een soort zwaard van Damocles boven me hangen... Jak...