Gewaardeerd

De bikkels - in droogpak...

Wat een saaie, grijze dag vandaag. Geen sprankje zon. Een dikke, dikke laag wolken voorkomt dat de zon er ook maar voor een seconde doorheen kan prikken. Gelukkig was het gisteren een stuk beter...

En dan hebben we het nog niet eens over mijn hoofd. Dat zit net zo vol grijze watten als de lucht. Ik weet niet wat het met mij is op maandag. Alsof ik het hele weekend heb doorgefeest. En dat heb ik niet. Nou ja, behalve vrijdagavond dan. Toen hadden we met het bedrijf ons jaarlijkse nieuwjaarsdiner en toen lag ik pas tegen drie uur 's nachts in mijn bed. Dus dat was wel erg laat. Bovendien kon ik niet goed in slaap komen, dus al met al vrij weinig geslapen. Ik was tamelijk duf die zaterdag, maar moest toch even naar kantoor iets ophalen en dat weer brengen naar een collega die in Houten woont. Aangezien zij dit die zondag nodig hadden - hij en een collega - moest ik wel. Maar ik vond het niet erg, had toch niets beters te doen. 's Morgens was ik al wel naar de kapper geweest en had ik mijn boodschapjes gedaan voor het weekend, dus ik had alle tijd.

Zondagmorgen ben ik wezen hardlopen, maar ook dat ging niet echt vanzelf. Desondanks toch 8 kilometer gelopen en op een normaal tempo terwijl ik zelf het idee had dat ik met een slakkentempo liep. Heb wel voor de tweede keer die Spotters Hill 'genomen' wat op zich al een aanslag is op je beenspieren en je conditie natuurlijk. 

's Middags ben ik weer terug gegaan naar de plas om daar te gaan kijken naar de nieuwsjaarsduik van onze duikclub. Ik zelf deed niet mee: ik heb geen droogpak en om nou in het water te gaan in mijn dubbel-zeven zag ik even niet zitten. Het water is 8 graden en buiten was het een graad of tien, dus niet echt een bikkel-duik, maar ik zag dat niet zitten hoewel het idee even heel snel door mijn hoofd schoot die ochtend, maar ook weer snel weg was. Ik heb daar foto's genomen en na de duik nog meegegaan naar de duikclub om te drinken op het nieuwe jaar. Het was toch wel weer best gezellig. Ik had ze minstens twee maanden niet meer gezien en het is net alsof je in een grote familie terecht komt. 

Het verbaast mij steeds dat er daar daadwerkelijk naar mij geluisterd wordt als ik wat vertel. Dat is hier op kantoor wel anders. Hier vertel ik al niet eens meer iets, er wordt niet naar geluisterd, men is niet geïnteresseerd en als ik teveel over mezelf zeg wordt ik op de vingers getikt dat mijn verhalen er niet toe doen. Dus hou ik zoveel mogelijk mijn mond of hou het kort. 

Dat is ook meteen de reden dat ik het nooit zo geloof als men tegen mij zegt dat ze het gezellig vinden als ik langs kom of zo. Of als Frans zegt: kom toch gewoon een kop koffie halen. Dan heb ik zoiets van, ja, uh, alsof ze op mij zitten te wachten. Ik hou ze alleen maar van het werk. 

Doordat ik al zo lang in deze cultuur zit, denk je van jezelf dat niemand je interessant vind en dat niemand is geïnteresseerd in wat je zegt. Hier - op kantoor (én in mijn familie) - vraagt niemand verder: ze trekken het verhaal altijd naar zichzelf. Je vertelt al veel niet of je houd het heel kort. Het is voor mij altijd een soort van openbaring als anderen - mensen buiten mijn werk - oprecht zijn geïnteresseerd. Je leeft dan helemaal op en daardoor had ik dan ook een goed gevoel toen ik even na zessen weer naar huis ging. Gewoon weer eens even andere mensen om je heen met wie je wel een gezamenlijke hobby uitoefent, maar toch ieder z'n eigen verhaal heeft, leuk met je doen en je een gevoel geeft dat ze je waarderen, je leuk vinden en het leuk vonden dat je er was. 

Kan je nagaan in wat voor wereld ik normaal leef....