Gisteren waren wij vier jaar getrouwd. Vier jaar geleden was ik in Oostende en zijn we daar getrouwd, maar wel voor de Nederlandse Wet. Na mijn eerste huwelijk heb ik altijd gezegd: ik trouw nooit meer. Maar zeg nooit nooit. Je ziet het maar weer. Nu was de reden dit keer om te trouwen wat minder romantisch dan misschien de eerste keer, als je nog groen bent en vol goede hoop. Nu was het vooral meer voor praktische redenen. Omdat Jan in de Marine zit, kan er altijd wat gebeuren. Als ik dan maar 'een vriendin' ben, ben je niets en hoor je wellicht via via dat er iets aan de hand is. Daarbij komt natuurlijk ook nog eens dat hij in België woont en ik in Nederland. Dan is het al helemaal niet evident. Dus zijn wij toentertijd maar eens gaan informeren hoe we daar wat vastigheid in konden brengen, en dat was alleen maar door middel van een huwelijk. Samenwonen gaat niet, een samenleveringscontract kennen ze niet in België, dus bleef trouwen over. Daar zit je dan voor de notaris die dat meedeelt. Dan kijk je elkaar aan en zegt: nou ja, dan moeten we maar trouwen.... Dat kwam er ook zo lekker romantisch uit! Die notaris moet wel gedacht hebben...
Dus zijn wij getrouwd maar wel voor de Nederlandse Wet omdat de Belgische Wet (of Vlaamse wet, dat weet ik eigenlijk niet) dicteert dat je verplicht op één adres moet wonen. En dat kunnen we niet. Daarom ook op huwelijkse voorwaarden getrouwd. In feite zou iedereen dat moeten doen. Het is en blijft een (zakelijk) contract wat je afsluit en je kan er nooit, maar dan ook nooit van uit gaan dat het nooit mis zal gaan. Als je dan op huwelijkse voorwaarden trouwt scheelt dat een hoop miserie. En dat is geen motie van wantrouwen: dat is je gezond verstand gebruiken.
Dus gisteren vier jaar geleden, waarvan Jan er twee heeft kunnen 'vieren'. De overige keren was hij op missie. Nou ja, goed, het is maar een datum en we halen het dubbel en dwars in. Voor mij is gisteren als een normale dag voorbij gegaan. Voor Jan niet. Een paar collega's hadden hem flink in de kijker gezet en een spandoek gemaakt en bovendien ook nog een taart.
Ze hadden dat op mijn facebook pagina geplaatst en ik was bijzonder aangenaam verrast toen ik gisterenmorgen daarop keek. Echt leuk. Attent. Dat was voor mij toch één van de betere maandagen...
Ja, het duurt nu echt niet lang meer en de weken lijken nu wel te vliegen. Ben nog niet helemaal 100% opgeknapt van mijn 'griep'. De laatste klodders moeten nog opgeruimd worden uit mijn lijf. Afgelopen zondagmorgen toch wel wat wezen hardlopen, maar dat ging zoals verwacht natuurlijk niet zo goed. Ik heb één rondje gelopen van vier kilometer en dat nog niet eens in één keer. Daarna mijn jas aangedaan en het fitnessrondje nog een keer gedaan. Dat is zo'n parcours met een twintigtal 'apparaten' waar je dan oefeningen bij kunt doen. Ik heb die oefeningen maar half gedaan, maar al met al toch lekker een uur buiten en ondanks dat het niet zo super ging, toch een goed gevoel dat ik ben gegaan. De rest van de zondag wel de nodige pijnstillers moeten slikken vanwege de hoofdpijn. Mijn bijholtes zitten wat verstopt, vandaar.
Langzaamaan gaat het steeds beter...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hoi. Leuk dat je komt buurten. Je kunt hier een reactie achterlaten.