Eigenlijk heb ik mij voorgenomen om niet te bloggen over de verloop van de verkoop van mijn woning. Want alles wat je schrijft kan tegen je gebruikt worden natuurlijk. Maar aan de andere kant is het wel leuk om wat je meemaakt en hoe je je voelt en wat het allemaal teweeg brengt te delen. Bovendien is het ook nog eens zo dat als je het neerpent, je alles kunt 'ordenen' in je hoofd en het allemaal niet meer zo chaotisch wordt.
Het is ook niet zozeer de verkoop van mijn woning die mij in een stroomversnelling van emoties doet belanden. Het is meer: en wat erna.... Ondanks dat de woning nog maar sinds afgelopen vrijdag op funda staat en vandaag pas het Te Koop bord wordt geplaatst, zijn wij natuurlijk al wel om ons heen aan het kijken. Ik verkoop weliswaar eerst en dan pas doe ik een volgende stap, maar in het best-kaas-scenario kan het heel snel gaan en dan kan het handig zijn dat je dan tenminste een beetje weet wat er te koop is. En dan komen de beren....
Wij vrouwen hebben daar natuurlijk al snel last van, van die beren, maar ik denk wel dat je moet weten waar het 'gevaar' zit zodat je daarop kunt anticiperen. Echter als die beren een beetje verstopt zitten en je niet weet hoe groot ze zijn, worden die beren in gedachten alleen maar groter en groter.
Mijn budget is niet torenhoog. Zou dat natuurlijk best kunnen doen, maar dan moet je daar concessies voor doen. Ik kan natuurlijk massa's concessies doen! Dan heb je daar ook nog twee verschillende visies. Ik kan nog wel eens zijn van: wie dan leeft dan zorgt. Op een redelijk gezonde manier, wel te verstaan. Ik heb altijd zo geleefd, en ik leef nog steeds en best naar tevredenheid. De laatste jaren doe ik het wat meer gestructureerder, wat mij geld oplevert in die zin dat ik nog maar zelden rood sta (in feite nooit meer) en dat ik nog meer spaar voor een grote aankoop met behulp van spaardoelen. Niet dat ik dan minder buikpijn heb.... au contraire....ik weet het nog van de kozijnen in twee jaar terug. Zo'n forse uitgave en nu is dat dus al helemaal vergeten, betaald, vereffend, uit het zicht. Dus vandaar dat ik wat makkelijk ben of misschien steek ik m'n kop wel in het zand, maar ik kan toch nooit alles overzien van te voren en uit ervaring weet ik dat je daarna weer in de plooi komt en dat alles weer loopt zoals het lopen moet als je maar geen stomme dingen doet. Dus ik doe alles best met beleid, maar heb er altijd vreselijk veel stress van.
Het is allemaal nu nog zo vreselijk koffiedik kijken, maar toch reken ik me suf. Gaat het me wel lukken? Kan ik me straks nog wel een mooie vakantie veroorloven? Maar wat is mooi.... Een duikvakantie naar Spanje of heerlijk twee weken ergens in Zuid-Frankrijk kan ook mooi zijn. Het hoeft niet altijd Nieuw-Zeeland te zijn natuurlijk. Dus persoonlijk denk ik dat het allemaal best gaat lukken. Heb een goede baan en krijg af en toe eens wat extra's, ik leef niet buitensporig op grote voet en .... ik hoef toch ook niet alles alleen te doen. Ik sta er niet alleen voor wat soms voor mij toch best lastig te beseffen is omdat je doordeweeks altijd alleen bent. En: het is wel míjn beslissing geweest en vaak bekruipt je dan toch het gevoel of je niet te egocentrisch bezig bent. Het brengt voor ons allebei verandering mee. Ik vind dat goed, maar vind de ander dat ook goed?
Nu is dit ook niet een beslissing die plots uit de lucht komt vallen: ik loop er al een aantal jaren mee. Gezien het feit dat ik nu vrij goedkoop woon, heeft niet echt meegeholpen om die beslissing uiteindelijk te nemen. Maar de woning is gewoon wat te klein voor ons tweeën en daar kan ik mij dan soms stevig aan ergeren. Als ik het huis zo kon optillen naar een plek waar ik wel in de gelegenheid was geweest tot een forse verbouwing, had ik dat gedaan. Maar ja goed, dan zit je met dezelfde financiële uitdagingen als dat ik nu heb. Dus ik kom in feite iedere keer weer op hetzelfde neer: ik kom hoe dan ook voor grote financiële uitgaven. Het nog vijftien jaar hier mee doen, dat zie ik niet zitten. Het blijft iedere keer terugkomen en dan moet je op een gegeven moment toch de beslissing durven nemen.
De grote plannen die wij hebben 'over vijftien jaar' zijn zoals gezegd plannen. Je weet nooit hoe het leven loopt en je kunt wel plannen, maar dat blijven toch deels ook dromen. Zoals iedereen zegt: je leeft nu en niet over vijftien jaar. En ze hebben natuurlijk wel gelijk. Ik heb nogal de neiging om 'in de toekomst' te leven, maar weet ook - uit ervaring - dat dat zo in duigen kan vallen.
Ja. Zo lang je geen grote beslissingen hebt te doen, is de manier van leven zoals wij nu hebben goed te doen. Maar bij zulke grote veranderingen in je leven is het best lastig. Je kunt niet overleggen wanneer je wilt, maar moet het 'opsparen' en dan komt het soms niet altijd gelegen of zijn er andere dingen of het beheerst je weekend dan te veel. Maar al met al komt alles wel weer goed en zijn de valeriaantabletjes geduldig....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hoi. Leuk dat je komt buurten. Je kunt hier een reactie achterlaten.