Dromen van een droomreis

Ik word wakker in een zacht, koel bed met witte lakens. Als ik om me heen kijk zie ik een grote slaapkamer, glimmende witte tegels op de vloer, grote ramen waarvan één raam volledig opengeklapt. In de verte hoor ik de zee en ik hoor de zeemeeuwen. Ik voel een zacht briesje waaien en vind dat het tijd is om op te staan. Naast me ligt Jan ook half wakker. Als ik goed kijk zie ik dat de tafel op het terras al gedekt is en de verse sinaasappelsap lonkt naar ons. Hoe weten ze dat toch? Ik sta op en voel de koele tegels onder mijn bruine, blote voeten. De tafel staat onder een grote parasol want de zon is al best warm ondanks dat het nog erg vroeg is. Jan staat ook op en samen ontbijten we een heerlijk ontbijt buiten op het terras, onder de parasol, in de verte de zee, om ons heen strand en tuin en palmen, mooie vogels en mooie bloemen. Alles is zorgeloos en lui en heerlijk en zalig. Je hoeft niet te doen, het eten is geregeld, zalig, afwisselend en niet te veel, je bed verschoont, opgemaakt, opengeklapt. Je badslippers staan klaar, je doucht lekker in de open lucht, alles is fris en schoon en luxe....

Ik weet niet wat ik heb de laatste dagen, maar voel me tamelijk somber. Ik kan dan wegdromen naar oorden als hierboven. Vroeger had ik niets met de tropen of tropische paradijzen, maar als je er een keer bent geweest dan weet je hoe het 'voelt' en weet je ook hoe zalig dat voelt. We hebben dan weliswaar maar één keer 'per ongeluk' bijzonder luxe gezeten op Sint Maarten (het Franse deel), maar de andere keren zeer basic tot gewoon middelmatig. Het lijkt mij het summum om eens een week in zo'n superdeluxe oord te vertoeven als op het plaatje hierboven, waar je echt in de watten wordt gelegd....

Op deze 'warmste' dag van het jaar tot nu toe (hier nog maar een graadje of 22...) kijk ik overdag een tikkie weemoedig naar buiten. De dagen gaan veel en veel te snel! Het is nu alweer de 19e juni. Over twee dagen is het de langste dag en gaan de dagen weer korten. Hoe kan je nu ten volle genieten van de zomer als je hele dagen werkt.... Dan vaak in het weekend nog van alles te doen hebt, je de mooie plekjes moet delen met nog een 15 miljoen anderen en het bovendien vaak veel minder mooi weer is, je geen prachtige, verlaten witte zandstranden hebt met kristalhelder water van een graadje of 26 waarin prachtige vissen ongeduldig op je wachten en jij met je 'burbujas' en vanachter je duikbril al dat moois kunt bewonderen....

Nog vijftien jaar werken. En dan maar hopen dat dat waar je nu alleen maar van kunt dromen nog eens tot uitvoering kunt brengen. Zo eens in de zoveel tijd begin ik mij dan af te vragen of ik dit nog vijftien jaar wil doen. Zo eens in de zoveel tijd begint het bij mij dan te kriebelen, maar dan telkens weer stuit je op dezelfde hindernis: money. Als je geld zat hebt kan je dromen echt waar maken. Valt er daarna weliswaar niets meer te dromen, maar toch. Nu droom je alleen van het geld waarmee je die dromen wilt waarmaken. En als er zo'n 10 miljoen mensen meedoen met de Staatsloterij, kan je wel uitrekenen hoe immens weinig kans je hebt dat JIJ, uitgerekend JIJ de jackpot wint. Of een ander significant bedrag, want ik zou niet weten wat ik moet doen met twintig miljoen, maar wel met één of twee miljoen. Mijn hoogste bedrag tot nu toe is duizend ... gulden. Ja, toen nog guldens. Toen deed ik mee met de bankgiroloterij. Je staat wel raar te kijken hoor, als je ineens zo'n bedrag bijgeschreven ziet op je overzicht! En zo erg veel is dat ook niet weer niet, maar wel leuk. En érg lang geleden...

Tsja. We nemen nog maar een bak koffie of zo en blijven voorlopig maar gewoon verder dromen en wie weet kunnen we ooit zo'n immens luxe droomreis maken. Zou wel leuk zijn....