Leuker kunnen we het niet maken...

Afgelopen weekend zijn we de zaterdag maar even naar de Flevopolder gereden om een bezoekje te brengen aan mijn moeder. Eerst mijn vader thuis opgehaald want het was slecht weer en anders zou hij drijfnat zijn als hij met zijn scootmobiel ('de hobbel' in onze kringen) naar het ziekenhuis zou gaan. Het ging nog steeds niet goed met hem en hij zag er ook niet echt gezond uit.

In het ziekenhuis zijn we ergens beneden gaan zitten want als je met z'n allen om zo'n bed heen staat in zo'n zaaltje, wordt het al snel bedompt. Het MC Zuiderzee is niet meer zo modern als het ooit was! Dan ziet het Spaarne in Hoofddorp er een stuk gelikter uit, maar dat is ook best een groot ziekenhuis. Daar een oom van mijn ontmoet, ome Wim uit Rotterdam :-) want hij kwam later met mijn tante Fien (zus van mijn vader) ook even langs in het ziekenhuis. Helemaal uit Rotterdam. Zo tegen half vijf pa weer thuis afgezet die helemaal kapot was. Ik hoefde niets te doen, dus zijn we richting huis gereden, daar eten gemaakt en gewoon een doordeweekse zaterdagavond gezellig samen doorgebracht.

Zondagmorgen weer hardlopen en ik doe even wat rustig aan qua kilometers, dus het bleef er bij zes kilometer, net zoals de woensdagmiddag ervoor. Omdat ik al wat moe was hoef ik mijn lijf niet nog extra uit te putten door nog meer te gaan lopen. In feite was het ook duikweer - zonnetje, wolkjes - maar we zijn toch maar niet gegaan omdat het spul nu wat moeilijker droogt en je dan 's middags alles nog nat moet opbergen en ik het niet buiten kan laten hangen. Puntje voor ons volgende huis dat we daar een goede voorziening voor moeten creëren.

Ja, en toen kreeg ik maandagmiddag een telefoontje van mijn broer dat mijn vader de uitslag had van het longonderzoek en dat nu blijkt dat hij longkanker heeft in het laatste stadium. En dan schrik je wel even. Tegelijk voelde ik me soort van opgelucht dat er nu eindelijk een diagnose is gesteld en je van die onzekerheid van 'wat is het nou' af bent. De term 'laatste stadium' is nog wat vaag omdat nu nog niet bekend is wat voor soort kanker het is en of er uitzaaiingen zijn, dan gebeurt later in het VU. Volgens de longarts kan het een maand, twee maanden duren....

Ja, nou goed. Dat spookt dus de hele verdere dag, avond en nacht door je hoofd en niet zozeer vanwege die ziekte, maar meer van 'en hoe nu erna'. Maandagavond belde mijn broer nog of ik misschien de dinsdag ma uit het ziekenhuis kon ophalen omdat hij zijn gewone auto niet had die dag. Dat heb ik gisteren dus gedaan. Ma opgehaald en samen met mijn broer thuis gebracht. Daar zaten we dan als familie met z'n vijven bij elkaar en konden we het erover hebben. Mijn vader is er heel nuchter in dus het was gelukkig geen sombere bedoeling. En dat heeft mij heel goed gedaan! Als mijn vader er zo luchtig en nuchter over doet, waarom zou ik me er dan bezwaard onder voelen? En mijn vader is zo. Dat is niet gemaakt of net doen alsof. Hij maakt zich meer zorgen om mijn moeder als zij straks alleen is dan over zichzelf. Maar mijn moeder redt zich wel: dat is een sterke vrouw.

Dus tegen twee uur ben ik weer naar kantoor gereden gisteren en ik voelde mij moe, maar wel een stuk beter. Nu zijn ze weer saampjes thuis en kunnen ze de dingen bespreken, in gang zetten en afronden. Wat, wanneer, hoe en dat soort dingen dat is nog onbekend, maar iedereen hoopt eigenlijk dat het geen maanden meer aansleept. Mijn vader voelt zich slecht en heeft weinig lol meer in het leven, dus het zou zeker voor hem het beste zijn als hij die lijdensweg niet lang hoeft te volgen. En dat is hij godzijdank ook niet van plan!

Mijn gepieker op dat vlak is dus gelukkig een stuk minder. Ze zijn beiden nog goed bij verstand en kunnen nu alles, eventueel met hulp van mij en mijn broer en schoonzus de zaken regelen. Het grote huis waar mijn vader en moeder nu in wonen wordt pas verkocht als het achter de rug is. Nu alles lekker laten zoals het is, en de rest komt wel....

Vandaag dus nog wel wat moe in het hoofd, maar wel goed geslapen. Ik heb het druk op kantoor, dus kan mijn gedachten goed verzetten. Je merkt dan wel dat je een ochtend bent weggeweest, want dan ligt er aardig wat op je te wachten. Het is daardoor helaas zo dat ik niet altijd direct behulpzaam zal kunnen zijn mocht daarom worden gevraagd, maar waar mogelijk natuurlijk wel. Ik ben dan ook nog niet van het super behulpzame type - nooit geweest eigenlijk - maar ja, ik doe wat ik kan (en wil)....