Bonaire revisited

Zonnig Kralendijk

Ben net koud terug van een dikke week Bonaire, of ik heb alweer pijn in mijn rechterschouder/nek. Toch een teken dat het Nederlandse klimaat mij geen deugd doet. Nu is Bonaire ook Nederland, maar toch een ander Nederland dan hier. Niet het Nederland zoals wij het kennen. Geen gejakker en gehaast, geen verkeerslichten, alles easy, relaxed, alles trankilo. Geen lage, grijze bewolking, maar zo af en toe een flinke donderbui en dan daarna gewoon weer zon met wolkjes.

We waren daar nu voor de derde keer, natuurlijk weer om te duiken.
In feite een beetje te kort, maar door omstandigheden moesten we de eerder geplande twee weken inkorten naar één week. Ik had net de vluchten geboekt eerder in september, toen ze hier op kantoor kwamen zeggen dat een bij ons geplande huisshow een week vervroegd zou worden. Dat was dus even flink balen want anders hadden we toch iets van tien of twaalf dagen kunnen gaan. Dat kon dus nu niet, want Jan zit vanaf gisteren weer voor een maand op zee. Maar goed. Des te meer een reden om weer eens terug te gaan, temeer omdat wij nu in een huisje zaten en niet in een 'resort' of appartementencomplex. Dat was wel erg relaxed met een privé zwembad en grote ruimtes, geen herrie van anderen. Echt heel goed bevallen.

Onze duikclub zat er ook die week, maar we hebben in feite maar betrekkelijk weinig samen gedaan. Er kwam ook niet erg veel initiatief af van hun en wij hebben dan maar ons eigen plan getrokken. Om nu met een groep van tien man ergens te duiken is ook niet echt ons ding en wij hebben ons zo samen uitstekend vermaakt. Een paar nieuwe duikstekken aangedaan. Helaas geen eastcoast diving, die zaten voortdurend vol en op het moment dat zij dan wel konden, hadden wij onze telefoon niet aan of we gingen net weg. Reden twee om terug te gaan.

We hebben niet echt veel nieuwe dingen gezien, behalve toch wat vissen die mij niet eerder waren opgevallen waaronder een hele grote grouper én een mega fantastische close-encounter met een Eagle Ray. Dat was tijdens een avondduik aan het einde van de duik toen we twee Eagle Rays zagen. Die draaiden zich om en kwamen echt récht op ons af! Op nog geen twintig centimeter afstand van onze maskers kwamen ze (blijkbaar) tot de ontdekking van: oei, duikers... en hups, direct rechtsomkeer. Ik dacht op dat moment zoiets van: als ze maar uitkijken met die staart van ze... En Jan dacht: o jee, hij gaat me bijten! Dat was echt super. Natuurlijk geen foto, daar was geen gelegenheid of tijd voor. Dus plaatje opslaan op je eigen harde schijf.

Eagle Ray (niet onze eigen foto)

We hebben schildpadden gezien en zwommen nog door een flinke school blauwige visjes wat op zich ook best bijzonder is. Dit keer veel op het tweede rif gedoken van een aantal duikplekken daar, wat we de keren daarvoor nooit hebben gedaan. Met zo'n 135 duiken op mijn lijst mag ik best zeggen dat ik ervaren ben en Jan is een ster in navigeren, dus dat ging allemaal goed. Wij duiken altijd bijzonder conservatief: met 100 bar keren wij om en met 50 bar gaan we de drie minuten stop op vijf meter doen. Als er dan nog over is, blijven wij ondiep de bodem nog afstropen. Onze duiken waren bijna allemaal zo rond de 75 minuten, dus best lang. Eén keer zelfs op vijf minuten na anderhalf uur! Maar dan ga je ook niet zo heel erg diep: meestal niet dieper dan 15 meter. Vaak is er dieper ook niets bijzonders te zien. Het meeste leven zit tussen de 10 en 15 meter. Ondanks onze 3 mm pakken had ik het soms best wel fris. Laat ze dan maar lachen daar die stoere mannen in hun shorties! Het is niet alleen tegen de kou - het water was 28 graden maar je eigen lichaamstemperatuur is 37 graden, dus nog altijd een verschil van 9 graden - maar ook ter bescherming: je stoot nog wel eens ergens - per ongeluk - tegen, of je wordt tegen de riffen gekwakt door de golfslag als je eruit wilt, of je valt. Ik heb ze gezien hoor met dikke schaafwonden op hun scheenbenen!  Ik weet nog hoe één van die gasten van Dive Friends ons uitlachte toen wij daar in 2011 voor het eerst kwamen! Het enige vervelende van zo'n 3 mm pak is het aantrekken ervan, zeker 's morgens, als het pak droog is en het dan al zo'n 29 graden is en de zon een gat in je schedel schijnt. Dan is het wel even afzien. Meestal duik ik dan eerst even het water in, maar soms is dat niet echt mogelijk zoals bij de wat noordelijke duiken waar je met je truck boven aan de weg staat en trappen naar beneden moet nemen (o.a. Weber's Joy).

De terugvlucht was alles behalve comfortabel. Praktisch de hele vlucht turbulentie en ook best nog heftig. Die turbulentie was één ding, maar dat het dan nog om de twintig minuten werd omgeroepen was weer het andere. Van slapen kwam dus weinig terecht. Als de KLM de beste luchtvaartmaatschappij zou willen worden, valt er nog heel wat bij te schaven zo hier en daar! Smijten met karretjes in de pantry, luidruchtige conversaties onderling, geen verduistering van de cabine op de heenweg, zo bruusk langs lopen dat je stoel heen en weer wordt geschud.... Ik hoor slechtere verhalen van Arke Fly, maar of dat ook klopt weet ik niet. Hoorde toevallig gisteren dat Arke Fly wel Premium Economy heeft en dat is misschien eens een onderzoekje waard.

En vandaag nog wat lichte last van jetlag, maar niet zo heel erg meer. We proberen het Bonairegevoel nog zo lang mogelijk vast te houden maar helaas werkt het sombere weer buiten niet erg mee....