En deze oude brombeer die nu enige tijd geleden is gediagnosticeerd met longkanker in de laatste fase, maakt het leven van mijn moeder niet al te plezierig deze tijd. Hij weigert niet alleen alle hulp, maar reageert soms gewoon niet op haar als zij vraagt of ze iets kan doen, of vraagt hoe hij zich voelt. Hij is boos en dan blijkbaar ook boos op haar wat voor haar natuurlijk op z'n minst behoorlijk k-u-t is. Wil je van die laatste maanden, weken nog wat maken, wordt dat praktisch onmogelijk gemaakt door hoe hij eronder is.
Zeg natuurlijk niet dat hij dat niet mag, want wie is er nou blij om langzaam dood te gaan.... Niemand natuurlijk en dan kan je behoorlijk brommerig worden en boos op alles en iedereen, zeker als dat al in je aard zit. Het is ook niet zozeer hem waar ik mij zorgen om maak, maar meer om mijn moeder. Je bent tamelijk machteloos in wat je kunt doen en ik voel mij eerlijk gezegd niet geroepen om mantelzorg te bieden, dat zit nu eenmaal niet echt in mij, maar buiten dat, ik kan dat ook niet opbrengen. Dat heeft echter wel tot gevolg dat ik mij toch wat 'schuldig' voel dat ik zo weinig doe/kan doen. Feit is dat als mijn ouders om de hoek zouden hebben gewoond, ik zeker wel meer zou hebben gedaan, hoe zwaar dat dan ook is. Maar dan ben je zo thuis. Nu moet ik er een uur voor rijden en dan moet je nog mazzel hebben, want op cruciale tijden staat er altijd file. En om nu twee keer anderhalf te rijden om bij wijze van spreken een bord boerenkool te brengen, is wat ver gezocht, vind ik. Je doet alles wat je kunt en kunt hebben via Skype en telefoon en wat regelmatiger er heen te gaan.
En waar leg je de grens, want ondertussen moet je ook aan jezelf denken en naast een fulltime baan en de emotionele problemen die ik al heb vanwege mijn 'toestand', moet ik nu helaas constateren dat de emmer vol zit. Gepijnigd door schuldgevoel en machteloosheid, en daarnaast ook nog de perfectionist die ik ben, dus alles goed willen doen, flawless, zeker op kantoor, moeten constateren dat je dingen vergeet (veel!) en echt álles op moet schrijven, je doodmoe bent, vreselijk prikkelbaar en ongeduldig en het gevoel hebben dat je hoofd gewoon VOL zit...gewoon GEEN ZIN meer hebt...
Om mij heen veel verhalen over dood, over kanker. Beste vrienden van mensen nog in de bloei van hun leven met kanker, gaan ook dood. Het hoort er allemaal bij, maar voor mij is het in feite de eerste keer dat ik ermee wordt geconfronteerd. Bij mijn oma's en opa's was ik te jong of had ik daar een mindere band mee. Verder never nooit dit aan de orde gehad, geen langdurige zieken in de familie, geen zwaar emotionele toestanden wat dat aan gaat. En dan dat eeuwige gepieker vanuit mezelf. Vannacht overigens voor het eerst gedroomd over kanker, dus wat minder goed geslapen, dus moe en dus hoofdpijn.
En ik noem het beestje bij de naam. Zo hard als dat klinkt. De ziekte is ook hard en kent geen genade. Als ziekte en als scheldwoord. Kanker, klotezooi en ik wou dat ik rijk was, meer tijd had, minder zou piekeren of ... kon toveren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Hoi. Leuk dat je komt buurten. Je kunt hier een reactie achterlaten.