Ik blog dus ik ben?

Mist...

Onlangs vraagt iemand aan mij waarom ik eigenlijk blog. 

Waarom blog ik eigenlijk? Het is een soort onbeheersbare drang in mij om mijn frustraties, de dingen die mij dwars zitten, waar ik over pieker en belevenissen op papier te zetten. Ik doe dit al sinds ik mij kan herinneren, nou ja, om precies te zijn vanaf mijn twaalfde toen ik voor het eerst van mijn moeder of mijn oma zo'n rood chinees dagbroek kreeg. Toen ben ik daar iedere dag in begonnen te schrijven. 

Inmiddels heb ik zo'n zestien dagboeken, maar het schrijven met pen en papier is de laatste jaren steeds minder geworden, mede omdat ik last had van RSI jaren geleden. Toen kon ik niet eens een pen vasthouden en toen ik weer wat kon typen, begon ik mijn dagboek digitaal bij te houden. In een echt dagboek stort je je hele ziel en zaligheid uit; op een blog hou je het wat oppervlakkiger en noem je geen namen.

Ik heb nooit de illusie gehad om voor anderen te moeten schrijven. In het begin deed ik dat nog wel eens voor mijn ouders, omdat ik geen zin had om iedere dag te bellen en dacht ze een plezier te doen door regelmatig wat te bloggen zodat zij wisten waar ik mee bezig was. Maar vaak kreeg ik alleen maar commentaar van mijn vader over wat ik schreef, dus mijn verhalen werden steeds vlakker en wat gemaakt vrolijk, omdat ik 'zo somber overkwam'. Heb dat ook niet van een vreemde, hè pa. 

Nu hij is overleden zou ik van die kant geen kritiek meer kunnen krijgen, maar omdat ik vrij slecht tegen kritiek kan - 'laat mij in mijn waarde, ik ben zoals ik ben'- heb ik toch de neiging om niet al te scherp te schrijven. Ik kan erg emotioneel en heftig en passioneel, hartstochtelijk (!) reageren op wat sommige mensen zeggen tegen mij en kan dan in een opwelling die frustraties op een even vurige manier van me afschrijven, en ze dan een week later herlezen en denken: nou nou, zo heet werd de soep nu ook weer niet gegeten!

Maar ik moet mij soms zó inhouden dat zo nu en dan mijn emmer overloopt en de bom barst en meestal barst die als ik alleen ben - doe ik ook wel een beetje expres - om anderen er niet mee te belasten, want ik weet hoe ik dan kan zijn. Ik zit de hele dag hier met een masker op, moet uitkijken wat ik zeg, moet vooral enthousiast overkomen, ook als ik dat niet ben en vooral niet laten blijken dat ik mijn dag niet heb. 

Nu heb ik dan het 'geluk' - als dat geluk is - dat ik doordeweeks alleen thuis ben en dus mijn kwaadheid en ontevredenheid alleen op mezelf kan botvieren. Ik kan je zeggen dat ik absoluut niet gezellig ben als ik chagrijnig ben! Maar ik moet het af en toe gewoon kwijt. Dan loop ik vloekend en tierend door het huis, maar doe er niemand kwaad mee. Al die frustraties en opgekropte ergernissen komen dan naar buiten. 

En ondanks het feit dat ik vaak denk of toch die indruk krijg dat ik het voor sommigen gewoon nooit goed kan doen, heb ik geen lage eigendunk. Integendeel. 

Ik krijg vaak te horen dat ik alles durf, dat ik soms zelfs arrogant overkom, zakelijk. En misschien komt dat ook doordat ik alles goed kan verwoorden op 'papier', beter dan mondeling, veel beter, en al mijn frustraties nu via het toetsenbord een plekje krijgen en ik doordat ik het typ (ik typ blind) het beter kan relativeren. Hoe vaak komt het niet voor dat ik een heel epistel typ, het doorlees en dan weer verwijder omdat ik niet meer die noodzaak voel om het de wereld in te sturen...

Maar als er weer eens iemand mij het leven moeilijk maakt of mijn dag vergalt (zoals gisteren) dan probeer ik ze in te beelden op het toilet met hun broek op hun enkels en een rood hoofd, persend en zwetend. Helaas helpt dat niet altijd..

Ik ben te vaak teleurgesteld door mensen in mijn leven om echt van ze te kunnen houden, doordat ze je altijd in een bepaalde vorm willen kneden of zij jou hun mening willen opdringen of teveel van je verwachten. Als het erop aan komt uiteindelijk moet je alles alleen doen, dat is zo'n beetje mijn motto geworden. Gepokt en gemazeld als ik ben.

Vaak probeer ik wel in mijn blogs de zaken met een flinke dosis humor te zien. Ik probeer het leven niet altijd even serieus te nemen. Ik denk als je dat doet, dat het leven wel erg zwaar is. En het is al zwaar genoeg. 

Dus omdat ik mij de dingen vaak te veel en te heftig aantrek, vind ik mijn uitlaatklep in mijn blog, of het nu wordt gelezen of niet. En als er mensen zijn die het leuk vinden om mijn blog te lezen, dan vind ik dat ook leuk. Want het is altijd leuk als anderen het leuk vinden!