Ontmoeting met een schildpad - duik 158 en 159

Op deze vrijdag, de zevende november, hebben we eerst lekker rustig aan gedaan en op ons gemak de smoothie gemaakt en genuttigd, ondertussen de strijd aangaand met dat muggenvolk wat ons maar niet gerust laat. Ik heb de ochtend ook besteed aan de was: na een week beginnen de handdoeken toch wat te ruiken en staan de jurkjes stijf van het zout. Bij het huisje is een wasmachine. Afijn, een wat veredelde versie van de vroegere Nova 'wasmachine', één van de eerste elektrische wasmachines. Dus de kraan moet je wel zelf weer dichtdraaien en je kunt maar vijftien minuten de was laten draaien. En koud dus. Als je het water wat hier uit de kraan komt koud kunt noemen.

Dat dus eerst gedaan en ondanks dat het zweet als riviertjes over mijn rug golfde, was het geen straf om te doen. Daarna even een 'duik' in onze privat pool en dan zo zoetjes aan beginnen denken aan waar nu te duiken. Onze keuze viel op Hilma De Hoer... Hilma Hooker dus. Een gezonken vrachtschip waar destijds 11.000 kg marihuana mee was gesmokkeld. Vanwege technisch bewijs hiervoor heeft het schip lange tijd bij Kralendijk gelegen en is uiteindelijk gezonken daar waar het nu ligt door slecht onderhoud. Het is nu een populaire duiksite. Het diepste deel ligt op zo'n dertig meter. Aangezien wij met Nitrox duiken, moeten wij de diepte goed in de gaten houden, want met Nitrox heb je op zo'n dertig meter kans dat je last krijgt van zuurstofvergiftiging en dan kan je rare dingen gaan doen. 

Dit was voor ons de derde keer dat we op Hilma doken en iedere keer ga je weer iets dichter. Dit keer dan ook echt een kijkje genomen naar binnen van het schip. Er niet echt ín geweest, dat komt misschien een vierde keer, maar toch tot zo'n 28 meter. Een paar om elkaar draaiende voor deze tijd van de dag erg actieve tarpons gezien. Misschien dat ze ergens van geschrokken waren.

En op ons gemak dan een rondje gemaakt om het schip en over het rif weer terug. In feite eenmaal op de kant besloten om direct door te rijden voor een volgende duik en dit keer bij The Lake. Beetje lopen dralen en wat gezwommen om onze surface interval niet te kort te maken. Dat betekent dat je eigenlijk minstens een uur tussen twee duiken boven water moet zijn, want anders kan je je tweede duik maar heel ondiep houden. Niet dat dat erg is, maar je gaat liever op zeker en probeert zo lang mogelijk te rekken. Dus hoe langer je tijd bóven water, hoe dieper en hoe langer je volgende duik. Het is zaak om je computer goed in het oog te houden.

The Lake heeft ook een dubbel rif en we zijn vrijwel direct doorgezwommen naar dit tweede rif. We zijn niet dieper geweest dan zo'n 18 meter want je ziet je 'no dec time' met minuten minder worden. Eén meter hoger en je hebt weer meer tijd. Maar op zo'n zeventien meter werden wij aangenaam verrast door een hawksbill turtle - een karetschildpad - die daar op z'n gemak op zoek was naar iets eetbaars. Met z'n grote snavelachtige bek eet het dier sponsachtigen.

Het deerde hem (of haar) in het geheel niet dat wij daar waren. We bleven dan ook op gepaste afstand de boel gadeslaan. Erg mooi dit te kunnen zien. Hij kwam zelfs pal op mij afgezwommen op zijn weg naar de volgende fourageerstek waar hij ook gewoon weer doorging met eten. Pas toen hij lucht ging happen zijn we hem kwijt geraakt, maar dat was maar goed ook want ik zag mijn 'no dec time' met sprongen achteruit gaan tot zelfs zeven minuten. Dus terug naar het eerste rif en hoger op gaan duiken waardoor ik weer zeeën van tijd had. 

Mooie stek, The Lake. Weer alles uit. Wat ik dus van duiken gewoon niet leuk vind, dat is het aan- en uitkleden. Vooral hier met die hitte je aankleden is soms echt tot aan het kookpunt. Dan moet je gewoon even zonder fles met je pak aan het water in om af te koelen. Daarna gaat het dan wel weer. En bij het eruit komen is het plakkerige erna niet prettig. Dat zout op je huid. Wij hebben dan wel twee flessen fris water bij ons - fris in de zin van 'niet zout' want na een uurtje in de zon is het water gewoon bijna heet - om ons nadien een klein beetje af te spoelen en om onze oren met een injectiespuit (zonder naald) schoon te spuiten. Ik blijf voorzichtig met mijn oren. Ik heb ook nog speciale druppels voor na het duiken wat het achtergebleven vocht kristalliseert. Ik heb mijn lesjes geleerd.

Alles uitspoelen bij Dive Friends en dan naar het huisje, ons omkleden en even bij Van den Tweel wat fruit gehaald voor ons smoothie. Je zou zeggen hier in de Caraiben volop fruit, maar dat valt erg tegen. Het enige 'lokale' zijn de papaya's die hier erg groot zijn en redelijk betaalbaar (zo'n drie dollar). Appels daarentegen zijn erg duur. Maar die boef van een Van Den Tweel houdt kunstmatig de prijzen hoog. Hij heeft de andere supermarkt - de Jumbo - ook opgekocht zodat hij het monopolie heeft, wat in Nederland dus gewoon niet zou kunnen. Dan komt hij met het verhaal dat de kosten zo hoog zijn, maar ze hebben gewoon een marge van 30% of zo op de producten. Nu schijnt er een prijsvechter op het toneel te zijn verschenen en nu gaan ze hier en daar met de prijzen naar beneden (local information...). Wij doen er eigenlijk niet graag onze boodschappen, liever bij een locale winkel, maar die heb je hier gewoon niet. Ik heb nergens een slager of een bakker kunnen ontdekken, of iets van dien aard. Bijvoorbeeld een slager met geitenvlees of zo. Er zijn zat geiten hier. Maar neen. Wij vragen er iedere keer naar als we weer een 'local' spreken, maar ze gaan allemaal naar Van Den Tweel. En maar klagen...

Deze avond zijn we even naar Karels Beach Bar gegaan en hebben daar de son in see sien sakken en hebben besloten om daar ook maar iets te eten. We zijn eigenlijk nog helemaal niet 'uit eten' geweest hier. Dus namen we beiden Wahoo die ik zelf iets te droog vond, maar we zijn eindelijk wel eens goed bediend, wat hier op het eiland niet echt vanzelfsprekend is. En het is ook best wel eens leuk om met zo'n mooi uitzicht - tenminste tot even na zonsondergang, daarna was het donker - te 'dineren'.

En ondanks dat we de auto hadden geparkeerd bij het douane-kantoor aan de kant waar ons huisje staat, toch nog even 'gecruisd' over de 'boulevard' de Kaya J.N.E. Caane zoals dit weggetje pal langs de zee heet. Dat betekent dus de auto de andere kant op rijden, dan op een gegeven moment links af en dan héél langzaam met alle ramen open - eigenlijk de stereo op 10, maar de radio is niet je-van-dat - langs alle terrasjes met etende mensen rijden. Rechts de zee met de bootjes en grote zeilboten en links de restaurantjes. Sommigen doen niet anders de hele avond: enkel maar rondjes rijden. Na deze 'cruise' zijn wij gewoon naar huis gereden...