Werken en Kinderen

Oh, wat is het toch zalig zalig zalig voorjaarsweer! En oh, wat is het toch jammer jammer jammer dat ik er niet ten volle van kan genieten…. 

Iemand vraagt zich bloggend af wat ze deden toen ze nog geen kinderen hadden. Nou. Werken! Zorgen voor je eigen inkomen, je eigen toekomst zeker stellen en niet afhankelijk zijn van je partner. Want niets is zeker. Zeker je eigen partner niet. ‘Met hem word ik oud,’ denk je nog heel naïef als je in een vaste relatie en in een nieuw huisje zit. Maar het werkt helaas zo niet altijd.

Onder andere daardoor heb ik geen kinderen. Nu ben ik altijd al geen fan van kinderen geweest en heb ik nooit echt een kinderwens gehad. Ik had vroeger zoiets van: nu even niet en toen ik er uiteindelijk – voor een verkeerde reden – voor open stond, is het god-zij-dank niet gelukt. In die zin heb ik nooit last gehad van het OhJeeNuMoetHetWantStraksKanHetNietMeer-hormoon. Ik zag me zelf niet in het ideaalbeeld van een kinderwagenduwende moeder.

Dus werk ik. Fulltime. Al vanaf mijn 19^e. Voordeel is dat ik volledig onafhankelijk ben en ik straks een goed pensioen heb.

Begrijp me niet verkeerd: ik benijd deze moeders soms wel eens. Zeker als ze het goed voor elkaar hebben, dus dat ze een hecht team zijn. Lekker de hele dag thuis, koffie drinken, beetje boodschappen doen, knutselen, bloemschikken, beetje wassen, beetje strijken [ik chargeer...]. Maar ik maak het ook van heel dichtbij mee dat de (jonge) ouders uit elkaar gaan en er vaak wordt verzucht: ‘Als ik het allemaal had geweten….!’ Als ik een jong koppel op TV zie vol met gezamenlijke toekomstdromen, kan ik het nooit nalaten te denken: ‘Ja. Wacht maar.’ Zoals Stromae ook zingt in zijn liedje Formidable. 

‘Mij overkomt het niet.’ Yeah. Right.

En daarom ben ik wat stellig dat vrouwen zich over het algemeen zo afhankelijk maken van hun partner. Bij mij is het zo gegroeid, maar ik vind het toch een prettige gedachte dat ik op financieel vlak niemand nodig heb. En kinderen? Tja, ik heb ze nooit gemist. Mijn vader drukte mij vroeger op mijn hart: ‘Je moet wel kinderen nemen hoor, anders is er niemand die voor je zorgt later!’ Alsof dat een garantie is.

Je leeft je leven zoals het komt, ieder op z’n eigen manier. Ik heb kinderen nooit gemist, anderen missen mijn vrije manier van leven niet, dat ik kan gaan en staan waar en wanneer ik maar wil, dat ik mijn eigen beslissingen kan nemen. 

Behalve dan zoals op een dag als vandaag dat ik moet werken. Maar ja, zolang ik mijn droomhuisje nog niet heb en dus niet dagen lang lekker in een grote tuin kan wroeten, terwijl mijn hond om mijn benen krult – ik wilde eerst persé later een Saarloos Wolfhond maar nu ik jaag neig ik meer naar jachthonden – en de kat achter de mollen aan zit, weet ik eigenlijk niet wat ik de hele dag thuis zou moeten doen. Komt tijd, komt raad….