Gisteren was het dus even spannend of ik weer zoveel pijn zou hebben. Ik had voor de zekerheid mijn enkel ingetaped met sporttape (dus niet rekbaar) en het zooltje in die schoen vervangen voor het gewone zooltje. Ik heb namelijk van de podotherapeut speciale hardloopzooltjes vanwege mijn Morton's Neuroom.
Dus hup! gaan met die banaan in een parkbos - het is geen park, het is geen bos - waar het gezellig druk was, want mooi weer. Wel wat frisser dan de dagen ervoor maar wel lekkerder.
De populieren zijn volop hun zaadjes aan het lozen en het pad lag vol met donzige witte pluisjes. Vandaar de naam Cottonwood in het Engels: het is net katoen. Ik heb gelukkig geen last van hooikoorts dus heb geen last van die pluizebolletjes.
Het doet mij denken aan de tijd dat Jan en ik 'wat kregen'. Dat was ook in de tijd van die pluisjes, maar dan wel in Canada, in Haines-Junction om precies te zijn. En niet in juni maar in juli, want daar loopt de natuur vanwege de ligging - vrij noordelijk - een maandje achter. Daar op de camping, waar we ons klaar maakten voor ons tweede deel van onze expeditie, stapte ik over ons leeftijdsverschil heen en in de stoute schoenen. Sinds die tijd - 7 juli 2002 - zijn wij een stelletje.
Overigens was dat wel een super vakantie: drie weken in de wildernis van Canada en Alaska onder leiding van Nature Trek Canada. Voor het eerste deel zijn we daar te voet met volle bepakking een gebied in gelopen naar een gletsjer. Het tweede deel was met een kajak stroomafwaarts de Stikine River af tussen de ijsschoten door, waar we eerst met een jetboat vlak onder een gletsjer waren afgezet en het derde deel was wandelen vanuit een vast punt waar we met een watervliegtuigje waren afgezet en waar het werkelijk stikte van de muggen. Alles in de middle of nowhere met dan om de week een soort 'luxe' tussenstop waarin we konden douchen en de was doen. Zwaar, maar super. Je komt helemaal 'leeg' terug. Leeg in je hoofd. Lichamelijk wat minder - had carpaal tunnel syndroom in mijn rechter onderarm - maar dat ging weer over. Dat lege hoofd trouwens ook.
Dus eigenlijk moet zo'n vakantie nog bij dat lijstje van gisteren, want ik zou dat dolgraag nog wel een keer willen doen. Twee jaar na die eerste vakantie, hebben we het nog eens dunnetjes overgedaan met diezelfde organisatie maar dan de Nootka Trail. Ook leuk, maar de groep was niet zo gezellig. Dus daar heb ik dan meteen wat minder goede herinneringen aan. We hadden ook kl***weer én een dag vreselijke pijn in m'n kop, dus dat hielp ook niet echt.
 |
| Vreselijk slecht weer.... |
 |
| Slecht weer |
 |
| Alles drogen bij het vuur |
 |
| Klimmen, klauteren, glibberen |
 |
| Nog meer klauteren... |
 |
| Hier moesten we één voor één een geul oversteken Dit is Jan, de bikkel... |
 |
| Me, midden in het oerwoud van Canada. |
 |
| Ik in mijn jonge jaren, eten maken op een campground ergens in Canada |
Wat echt super is van zo'n vakantie, is dat je je huis daarna nóg meer waardeert (zeker je toilet....).
Afijn. Het lopen gisteren ging boven verwachting best goed met minder pijn in de enkel. Dus conclusie: niet lopen is slecht voor mij.
Wauw! Wat een reis zeg! Wij gingen vorig jaar een maand naar Canada met de mobilhome en dat was het enige wat ik spijtig vond: dat we met onze kleine kinderen geen echte stevige wandeltochten konden maken.
BeantwoordenVerwijderen