Normaal gesproken stiefel ik altijd overal wel doorheen, maar van dit soort dingen word ik onzeker. Dan ga ik hakkelen en dan zeg ik ook inderdaad soms dingen die er wat knullig uitkomen. Maar in feite boeit mij dat niet. Het is dat anderen er wat van zeggen, maar verder heb ik eigenlijk schijt aan hoe ik iets zeg of vraag.
Als ik op kantoor zit en de tussendeur staat open en mijn baas - ik gebruik dat woord niet graag - is er, dan moet ik altijd mijn woorden op een weegschaal leggen.
Lang, lang geleden was ik de kas aan het tellen. Mijn deur zat dicht - maar dat zegt nooit wat op mijn werk - en er komt iemand binnen. Dus ik begin al inwendig te zuchten met het stapeltje bankbiljetten in mijn handen, hardnekkig proberen te onthouden waar ik was gebleven met tellen, terwijl die persoon iets aan mij vraagt. Toen ik zei iets in de trend van 'ik ben nu even bezig', waarschijnlijk met de 'verkeerde' intonatie, kreeg ik, toen die persoon weg liep, direct een flinke uitbrander. Dat ik door zo te reageren op deze manier mensen weg jaag. Moet je je voorstellen: ik had de kas open, geld lag op mijn buro en ik was aan het tellen. Zat midden in een stapel. Kon dus ook weer opnieuw beginnen daarna.
Wat ik in feite had moeten doen was alles laten vallen om die persoon direct te helpen. Dat is wat er kort door de bocht gezegd van mij verwacht wordt. Dat ik ergens opnieuw aan moet beginnen is mijn probleem.
Ik kan er al erg slecht tegen als ik midden in een bezigheid gestoord wordt. Ben je bezig met een mail waar ik mijn aandacht bij moet houden, als de deur open gaat ('Stoor ik?') moet ik dat laten vallen en vooral open en alert reageren. Dat ik soms een mail een paar keer opnieuw moet opstellen, is dan natuurlijk gewoon - wederom - mijn probleem. Als ik alleen ben kan ik als ik gestoord word wel eens anders - vaak botter over het algemeen - reageren, maar mijn collega's weten nu gelukkig wel wat voor vlees ze in de kuip hebben. En als ze wat vragen kom ik er altijd op terug, soms ietsje later, maar ik doe het altijd. Of ik loop even bij ze naar binnen.
Als mijn deur - op kantoor - dicht zit is dat meestal omdat ik
a. het druk heb en moet nadenken
b. de airco aan staat.
c. of beide :-)
Waar je mij beslist niet in moet storen is
a. tijdens mijn eten, zowel thuis als op kantoor
b. tijdens mijn slaap - alleen thuis ;-)
Met het bewerken van de foto's van de vakantie gaat het niet zo goed. Ik doe het merendeel op mijn werk omdat ik hier een mooi groot scherm heb en de tijd ontbreekt mij een beetje, dus deze blog is maar even foto-loos.
Ik herken je ergernis. Er is ook wel onderzoek naar gedaan naar al die onderbrekingen. Voor elke onderbreking kost het ca. 20 minuten om weer goed in het werk te komen. Nou ga er maar aan staan op een kantoor!
BeantwoordenVerwijderenDie korte vraagjes doen allemaal een beroep op je prefontale cortex. Ik schreef er laatst een stukje over. Die cortex zorgt er voor dat je continue in opperste staat van paraatheid bent. Geen wonder dat je uitgeput bent aan het eind van de dag.
Nu krijg je kritiek om je manier van doen, maar bij je afscheid zullen collega's het opeens een heel aandoenlijke eigenschap vinden. Het kan helpen om bewoordingen te gebruiken als 'kan het wachten?' 'past het als ik je straks terugbel?'
Ik herken je kantoorleed.
Dank! Doet me goed dat te lezen. Het is soms erg frustrerend en inderdaad: heel vermoeiend. Doordeweeks ben ik 's avonds dan ook altijd erg moe. En soms zou ik willen dat ik kon stoppen met werken...
VerwijderenMopperen mag!
BeantwoordenVerwijderenIk vind het wel herkenbaar. Misschien nog niet eens zozeer de problemen met het steeds gestoord worden (ik schakel vrij makkelijk) als wel de ergernis over de vanzelfsprekendheid waarmee mensen denken dat je meteen alles laat vallen als ze binnen komen stiefelen. Alsof zij onze-lieve-heer en oh-zo-belangrijk zijn en jij maar wat zit te hobby'en.
Je slaat de spijker op de kop! Het is inderdaad de vanzelfsprekendheid. Oh, maakt allemaal niet uit....
VerwijderenHet is ook wel weer zo dat het onderdeel is van mijn werk en het de ene keer beter gaat dan de andere, net in wat voor stemming ik ben. Maar goed. We overleven het wel weer.