Nog een paar dagen en dan wordt het bij mij in de omgeving ook lekker rustig. Geen hordes vaders en moeders die hun kinderen met de auto naar school brengen en ophalen. Tegenwoordig zijn de kinderen verwend tot het bot, als je het mij vraagt. Niets meer gewend. Ik moest vroeger gewoon lopend naar school. Minstens een kwartier lopen, want ik zat net in een andere wijk op school. Ik woonde in Wielwijk in de Willem Barendtzstraat en ik zat op school in Krabbehof op de Don Boscoschool. Ok ja, een eerste schooldag werd ik gebracht, maar later gewoon hoppa! zelstandig lopen. Dat kan je best. En ik heb het hier over de lagere school.
Voortgezet onderwijs was in Sterrenburg, nóg verder weg van waar ik woonde. Ik fietste daar toen naar toe: van Wielwijk, door Crabbehof naar Sterrenburg, vlakbij het zwembad daar. Weet niet of dat er nog is, maar toentertijd was die school een dependence van het Titus Brandsma College wat aan het Oranjepark zat, precies achter het huis waar ik geboren ben.
Toen moest je nog knokken voor goede cijfers. Ik heb geen kinderen, maar hoor toch niet al te beste verhalen over het hedendaagse onderwijs. Dat het té veel in toegespitst op het kind zelf, dan op het besef dat dat kind later de maatschappij is, en ervoor moet zorgen dat we het goed hebben in dit land.
Ik heb een neefje die ook z'n schouders ophaalt over zijn toekomst. Gewoon, een baantje vindt ie meer dan voldoende. Waarom goede cijfers halen? Ik was vroeger ook niet zo ambitieus. Je moet op je pad de juiste mensen tegenkomen die jouw kwaliteiten zien, dat oppikken en jou in de juiste richting duwen.
Maar je moet ook op het juiste moment zien dat je in een baan niet verder komt en ik ben zelf twee keer van baan veranderd. De eerste keer was bij Bloksma B.V. in Almere, waar ik niet verder kon doorstoten tot Directie-Secretaresse. Ik zat daar op de verkoopafdeling, maar vond zelf dat ik meer kon. Het enige wat mijn toenmalige manager tegen mij zei was dat ik hem chanteerde toen ik bij hem kwam nadat ik had gesolliciteerd bij een ander bedrijf waar ik iets meer kon verdienen. Dat was natuurlijk niet erg aardig.
Mijn volgende baan was bij Makelaardij Van der Linden in Lelystad waar ik ook vijf jaar heb gewerkt als administratief medewerkster. Ook daar liep ik op een gegeven moment vast en wilde meer. Geen baliemedewerkster, geen huurcontracten of koopcontracten opstellen, maar dingen regelen. En toen heb ik weer ergens anders gesolliciteerd, aangenomen en de directeur daarmee geconfronteerd, maar hij werd boos en zei dat als ik het ergens anders beter kon krijgen dat ik dan maar moest gaan.
Nu zit ik hier alweer meer dan 25 jaar (volgend jaar officieel 25 jaar) en hoger dan ik nu zit kan ik niet, of ik moet DGA worden en daar heb ik geen zin in (en geen geld voor haha). Temeer omdat na 36 jaar werken ik het toch een tikkie zat begin te worden.
Maar toen ik vanmorgen opstond om me klaar te maken om naar mijn werk te gaan, was ik toch wel dankbaar dat ik werk heb. Zeker nu mijn ventje weer even op zee zit. Ik zou bij god niet weten wat ik anders de hele dag zou moeten doen...
 |
| Behalve dan het schip volgen op Marine Traffic... |
Hier een dame die hard werkt momenteel en echt wel een toekomst voor zich ziet met een leuke baan.
BeantwoordenVerwijderenAch ja, die jeugd van tegenwoordig....;-)
BeantwoordenVerwijderenGoed van je dat je jezelf steeds verbeterd hebt in je werk, ondanks dat je geen medewerking kreeg van je bazen. Ik was het tegenovergestelde: ik had totaal geen vertrouwen in mijn kunnen.