Zomaar een vrijdag

Ietwat koele lucht stroomt door mijn geopende raam naar binnen. Buiten is het bewolkt, maar het heeft niet geregend hoewel het er vanmorgen, toen ik met de open cabrio naar het werk reed, er wel dreigend uit zag.
'Als maar niet plots de hemelpoorten openbreken!' dacht ik nog, terwijl ik naar de grijze massa keek. Gelukkig bleven de poorten dicht.

Mijn uitzicht...

Mijn telefoon maakt herrie. Wel drie keer achter elkaar. 'Jaja,' verzucht ik wat geërgerd, want ik zit midden in een mail waar ik even mijn aandacht bij moet houden. Wat overigens niet lukt. Het gaat fout.
'Wie is dit nu?' denk ik terwijl ik beetje pissig mijn telefoon pak. Jan kan het niet zijn, die heeft een ander deuntje. Het is de PT. Hij heeft autopech. Afspraak gaat niet door. Nou ja. Pech. Ander keertje dan maar. Dat is dan geen lunch vandaag want ik had in de wetenschap dat ik toch nog naar huis moest mijn lunch - een maaltijdsalade van de AH - in de koelkast laten staan.

Ik weet ook nog niet of ik de hele dag blijf hier of niet. Aan de andere kant: wat moet ik thuis doen? En toch ben ik liever thuis dan hier. Vreemd eigenlijk. 

Na twee vergissingen in het maken van een afspraak, wordt het tijd voor koffie. Weer koekjes vergeten! Koffie zonder koekje vind ik als douchen zonder douchegel. Het kan, maar is het net niet. Andersom idem dito. Afijn. Goed voor de lijn (en maar niet bloggen dat ik gisteren toch aardig wat handjevols naccho's naar binnen heb gewerkt met de chili).

Volgende week wordt het overal stil: zowel thuis als op kantoor. Bijna iedereen is op vakantie. Kan ik me wel lekker concentreren op het nieuwe programma wat ik toch eind dit jaar wil uitrollen. Moet daar nog een hoop aan doen. En dit keer vind ik dat helemaal niet erg eigenlijk. Ik kan er tijd voor vrijmaken, niemand die me stoort en ik krijg er een goed gevoel van.

Het alleen zijn valt mij wel zwaar. Waar ik normaal blij ben dat het weer vrijdag is, zie ik er nu weer tegen op. Ik moet iets gaan doen, maar me ergens op vastpinnen wil ik ook niet. Ik laat het maar over me heen komen. Ik ga in ieder geval toch weer proberen hard te lopen. In feite hoop ik op wat slechter weer, want dan loop ik het lekkerst. Bovendien is het dan veel minder druk. 

Ik zie net op mijn mobiel dat Jan 2013 km bij mij vandaan is. De techniek staat voor niets! Nee, dat is geen Big Brother. Wij hebben niets te verbergen en we vinden het alleen maar leuk dat we elkaar kunnen 'volgen'. Ik weet dat hij nu aan het fietsen is, in winderig, koel en ietwat nat IJsland. 

Als het niet zo duur was geweest, had ik daar nu ook gezeten. Ben wel erg benieuwd naar IJsland. Je kunt daar ook duiken, in een glasheldere spleet boven twee continenten. Daar waar de aarde groeit. Schijnt wel frisjes te zijn trouwens.

Iets voor een ander keertje.