Een hutje in het bos

Ik heb vandaag echt een ongelofelijk rotdag achter de rug. En dan druk ik me nog netjes uit. Ik wil eigenlijk een ander woord gebruiken, maar dat doe ik maar even niet.

En eigenlijk weet ik niet eens echt hoe het komt. Het is zoals gebruikelijk alles bij elkaar: het alleen-zijn en dan de dingen die gebeuren en die je dus niet kunt delen. Nu is het ook niet altijd zo dat het delen iets oplost: vaak als ik met zoiets thuis kom en het mannetje is thuis dan reageert hij dus precies zoals ik niet wil. Mannen eigen denk ik. Dan lucht het ook niet echt op. Het meest ideale scenario is als je thuis komt met een pisbui dat er iemand is om je op te vangen en je een half uurtje later weer laat lachen. Dat het zó van je afglijdt. Handen graag wie dit heeft.... ?

De gebroken fietsketting, de drukte weer op kantoor. Lijkt wel of iedereen ineens vandaag is terug gekomen van vakantie. Mijn mailbox blééf vollopen. Geen tijd gehad om te ademen. 

Het schijnt een hobby te zijn om te toeteren hier in de straat. De 'zorgen' over mijn dak. Zorgen over mijn well being.

Dan mag je graag als wens willen dat je in een hutje op de hei woont, maar zorgen blijven volgens mij. Is het niet je werk dan zijn het wel andere zorgen. Ik denk dat wij tegenwoordig in het moderne westen minder zorgen hebben dan we vroeger hadden, ondanks dat het dát is wat wij nu zo graag willen: het leven van vroeger. Simpel. Eenvoudig. Geen stress.

Ondanks het gekanker op ons eten en dat alles sjeemiesj is, zijn we nog nooit zo gezond geweest en zo oud geworden als nu. Als je self sufficiënt en bio-organic wilt zijn zodat je weet wat je eet, moet je wel zorgen dat alles wat je oogst ook goed en voldoende is. Terug naar af. Je produceert, je houdt wat over, je ruilt en o weet je wat: ik ga me erin specialiseren, en alles begint weer van voren af aan en eindigt bij de multinationals die ons vertellen wat we moeten eten.

Nu meer ongezonde mensen dan vroeger? Nee. We houden ze (te lang) in leven. Vroeger ging je gewoon dood. Nu krijg je medicijnen. Vroeger geen obesitas? Misschien niet, maar wel verrotte longen van kolenkachels, of vuur gestookt op turf. Oud werd je niet.

Vroeger was het écht niet beter en ik betwijfel of je gelukkiger was. Andere tijden, andere zorgen. Van geld word je ongelukkig? Nou, ik vraag me af of je nee bedankt zal zeggen als je een half miljoen wint met een loterij. Ik in ieder geval niet en ik weet dat ik heel gelukkig wordt met een half miljoen. Toch voor even.

Maar ik heb het niet. Dus werk ik en leef mijn leven, noodgedwongen in het keurslijf waar ik in ben gepropt door mijn keuzes. En soms heb ik het daar moeilijk mee en wil ik inderdaad naar dat hutje. Maar dat hutje heeft een dak en dat kan ook lek en het regent zo af en toe. En ik wil ook eten, en van hei kan ik niet leven. Dus moet ik twee schapen, voor de melk, het vlees en de wol. Ben ik de hele godganse dag mee bezig. En val ik uitgeput in slaap, hopelijk wel op een bed met een matras en een deken en kan me ervoor nog even wassen.

De zorgen stapelen zich nu al op en ik heb nog niet eens dat hutje.... Kan je nagaan.