Waardering

Ik wil het vandaag eens hebben over waardering. 


waar·de·ring (de; v; meervoud: waarderingen)1waardebepaling2het op prijs stellen: zijn waardering uitspreken

Waardering is een ding waar ieder mens op z'n tijd behoefte aan heeft te krijgen van mensen waar hij of zij mee omgaat, iets voor doet of gewoon kent. Het is een lekkere opsteker, een boost, een duwtje in de rug. Het doet je goed, je bloeit er van op. Toch is het vaak zo dat men enkel iets hoort als er iets niet goed gaat, of anders had 'gemoeten', of eerder, of beter. Soms heeft men een glazen bol nodig om te weten wat de ander verwacht zodat jij enige vorm van waardering kunt afdwingen, een vorm van dankbaarheid wat ons zo goed doet en waar je hele dag van kan opfleuren.

Je gewaardeerd voelen. Op je werk is het vaak zo vanzelfsprekend dat je de dingen doet waarvoor je bent aangenomen en betaald word. Het kan niet zo zijn dat jij met iedere wissewasje een complimentje krijgt of schouderklopje. Dan wordt het ook ongeloofwaardig.

Maar soms heb je weleens het idee dat alles wat je doet niet op prijs wordt gesteld. En dat is niet bepaald motiverend.

Probleem is natuurlijk ook, wat is voor jou het teken dat je gewaardeerd wordt? Je maandelijkse salaris of af en toe dat bedankje of gewoon de houding naar jou toe dat je weet dat jij gewaardeerd wordt. 

Al vooraf het gevoel hebben dat wat jij zegt toch wordt weggewuifd. Ik heb het vaak genoeg meegemaakt in vergaderingen. Dan zeg je wat, je doet een voorstel in de veronderstelling dat er toch tenminste naar je wordt geluisterd en dat je serieus genomen wordt, en bij de eerste woorden worden al bij voorbaat hoofden met de ogen naar het plafond gericht weggedraaid. De pen wordt ostentatief op het aantekeningenboek voor ze weg gesmeten en er worden zuchten geslaakt. 

Ik heb dan niet echt zo'n enorm bord voor mijn kop dat ik dan normaal mijn verhaal kan afmaken. In plaats daarvan stop ik en hou ik verder mijn mond. In de vergaderingen die volgden zei ik niet veel meer. De vergaderingen bestaan inmiddels niet meer, waarschijnlijk mede omdat het haantjesgedrag te groot was en er niets uit kwam. Nu wordt de vergadering in petit commitée gehouden zonder ons 'gepeupel' maar met echt 'belangrijke' mensen.

Soms wil je waardering voor jouw afdeling. Een afdeling hoeft niet meteen een hok vol mensen te zijn, maar jouw werkzaamheden, jouw afdeling. Bijvoorbeeld personeelszaken. In veel bedrijven een belangrijke afdeling omdat personeel jouw machinepark is. Daar moet je in investeren, naar luisteren en de machine zo geolied mogelijk laten draaien anders loopt-ie vast en staat productie stil. Bij sommige bedrijven is de echte machine belangrijker dan de persoon die hem bedient, die andere 'machine' in jouw bedrijf. 

Problemen laat je maar thuis. Er moet productie gedraaid worden. Bij ons menselijk machines valt het smeren niet altijd mee: vaak lastig te achterhalen waar het nu stroef loopt. Kost vaak te veel moeite en dan is het snel: kom op, niet zeuren, doorpakken. 

Zo ben ik ook opgevoed in mijn werk, zeker de laatste 25 jaar. Niet zeuren, werken. Het is je werk, daarvoor zit je hier en val me niet lastig met pietluttigheden. 

Wat is waardering? Wat vind IK waardering? Dat er naar je geluisterd wordt, dat je serieus genomen wordt, dat je voor vol wordt aangezien. Niet meesmuilend lachen en altijd dubbelzinnig praten, altijd grapjes moeten maken, scherp uit de hoek moeten komen of je macho gedragen als ik iets zeg, het kantoor kom binnen wandelen of me met iets bemoei.

Waardering is jou net zo belangrijk vinden als die andere collega, die 's avonds laat om elf uur nog mailtjes stuurt of die collega die de grootste omzet binnenhaalt. Ik ben 'maar' een Assistent. Personal of niet. Ik doe de dingen al bijna 25 jaar (volgend jaar) zoals het moet, en dat gaat goed. Ja, jij. Jij doet dat toch altijd. Jij regelt dat toch. Ik bedoel, dan weet je toch dat je gewaardeerd word? 

In al die jaren dat ik werk heb ik geprobeerd te leren om te slikken, mijn schouders en wenkbrauwen op te halen, tot tien te tellen, mijn neus omhoog te houden, een bord voor m'n kop te kweken, tactisch te zijn, 'erboven' te staan, me om te draaien....

Afijn. Ik zal nooit wennen aan commentaar omdat ik dat mijn hele leven al hoor, zowel van mijn vader als op het werk. In mijn beleving doe je nooit wat goed. Als iets is goed gegaan, hoor ik dat niet. Ik moet er dan om vragen. 
'Alles goed gegaan?' vraag ik aan de collega met een kop koffie in z'n hand, waarvoor ik vlucht, hotel, auto en de hele reutemeteut heb geregeld. 
'Ja hoor, was allemaal prima.....', wordt er geantwoord in het voorbijgaan.

Het hoort toch gewoon bij je werk dat alles goed gaat? Toch? Over de machine wordt nog even een doekje gehaald en het oliepeil gecontroleerd. Jij mag het doen met een korte glimlach en een rug die je naar je wordt toe gekeerd.