Een bijzondere relatie

Omdat sommige van mijn bloglezers later zijn ingehaakt met het volgen van mijn blog, zal ik eens vertellen over mijn bijzondere relatie.

Jan druk in gesprek

Ik ben 55 - dit jaar alweer 56 - en werk fulltime als Office Manager/PA nu alweer bijna vijfentwintig jaar. Ik begon met werken toen ik negentien was bij een bedrijf in Almere en vanaf die leeftijd had ik een partner waar ik mee ging samenwonen toen ik net geen twintig was. Dat kon toen blijkbaar wat makkelijker dan nu, maar moet ook eerlijk zeggen dat ik een kruiwagen had in de vorm van een aannemer die betrokken was bij de bouw van die woningen. 

Een aantal jaren later hebben we een huis gekocht en was ik ook van baan veranderd: zat nu bij een makelaardij en vandaar nu ook weer die kruiwagen voor het koophuis. Of het kan zijn dat dat nét daarvoor zat, dat weet ik niet meer zo goed.

In april 1990 ben ik begonnen bij het bedrijf waar ik nu werk maar toen nog in Lelystad was gehuisvest en deel uitmaakte van een grotere holding. In 1992 heeft de huidige directeur een management buy-out gedaan en ik ben meegegaan, inmiddels gescheiden, koophuis verkocht, tijdelijke huurhuis weer verlaten, hier een huurwoning, allemaal met diverse kruiwagens en hulp. Heb wat dat aan gaat altijd wel mazzel gehad, als ik dat zo eens overloop.

In juli 2002 ben ik meegeweest met een rugzaktrekking in Canada en daar heb ik Jan leren kennen, de Belg. Tien jaar jonger dan ik, dus bijzonder veel twijfels of ik er wel goed aan zou doen. Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ondanks de afstand en het leeftijdsverschil stond ik toch op hem te wachten op Schiphol met een roos toen hij aansluitend op die vakantie terugkwam van een paar dagen Vancouver.

En zo ist gekomen....Maar Jan is militair en zit in de Marine. De Belgische Marine. En in de voorbije jaren was hij zeer veel op zee. Toen echter kwamen er een aantal jaren aan de wal en we hebben bijzonder zitten twijfelen en dubben wat te doen met die afstand. Want 280 km is best veel (ruim drie uur rijden als je verkeer mee hebt). In het begin nog geprobeerd om werk te vinden in België, maar nooit enige reactie terug ontvangen op de weinige sollicitatiebrieven die ik heb verstuurd.

Jan komt thuis na 4 maanden missie 

Toen kwam er weer een periode aan dat Jan aan boord moest van één van de fregatten. Dientengevolge was hij 8 van de 12 maanden niet thuis. Ik zag het helemaal niet zitten om te verhuizen naar België en dan daar 8 maanden (niet aan één stuk hoor) alleen te zitten. Hier in Nederland had (heb) ik een goed betaalde baan, een fijn huisje en een vertrouwde omgeving. Dus is er besloten om onze relatie zo verder te laten gaan, tot er misschien iets op ons pad zou komen.

Oostende

We zijn ondertussen wel getrouwd. Kon niet anders. We zaten bij de notaris daar in Oostende en samenwonen kon niet (want we wonen niet in één huis op één adres), een duurzaam samenlevingscontract kennen ze daar niet, dus het enige wat overbleef was trouwen. We zaten daar allebei niet zo op te wachten, dus we keken elkaar aan en verzuchtten: 'Nou, dan moeten we maar trouwen....' Die notaris zal ook wel gedacht hebben.

Op 1 februari 2009 gaven wij elkaar al de
ringen bij een grenspaaltje BE/NL

Dus een sober trouwfeest omdat onze grootse plannen werden verstoord door mensen die niet zouden komen als die en die zouden komen en hun eigen wrok en gefrustreerde leventje even niet opzij konden zetten voor ons feestje. Dus hebben wij heel resoluut besloten alleen te trouwen mét getuigen dan natuurlijk, en als je daarbij wilde zijn moest je dat maar aangeven. Dus echt niemand uitgenodigd. Dan kan je het krijgen ook.

Net getrouwd.
Met mijn mama, mijn papa ook nog erop.....

Ook dat werd niet door iedereen op prijs gesteld, tot het kinderachtige aan toe. Het heeft mij heel wat zakdoekjes gekost en achteraf hadden we het liefst in de algehele anonimiteit getrouwd. Als het dan zo moet!

Afijn. Jan is daarna drie keer op missie geweest naar Somalië (piratenbestrijding) en dan was hij daadwerkelijk acht van de twaalf maanden niet thuis en dan zien we elkaar doordeweeks dus ook niet. Doordeweeks zit hij in België want hij woont daar en zijn werkplek is Zeebrugge. We zijn dus getrouwd maar door allerlei constructies ook weer niet. Een niet alledaagse relatie dus. 

Van de 365 dagen zien wij elkaar op een 'normaal' jaar dus pak-m-beet een dag of 135. Als hij op missie is dan is dat een stuk minder. Ik heb dus mijn huis en hij heeft zijn huis.

Dranouter

Dat heeft voor- en nadelen. De nadelen zijn duidelijk: we zien elkaar weinig, we leven apart  en je kunt niet even lekker bijkletsen 's avonds, je kunt niet even weg 's avonds (of je moet dat alleen doen), alleen in een tweepersoonsbed en het geeft best soms fricties als we dan wel samen zijn omdat je allebei zo gewend bent aan je eigen ding. In de vakanties hebben we daar trouwens totaal geen last van, maar dan ben je op 'vreemd' terrein.

De voordelen zijn er ook: weinig was, als je chagrijnig bent heeft niemand daar last van, je kunt de rommel de rommel laten, je hebt nooit haast om thuis te komen. Sommige mensen verzuchten dat ze graag zo'n relatie als ik zouden willen hebben: doordeweeks lekker alleen. Lijkt ze heerlijk. En dat is soms ook best zo. Behalve als je je rot voelt en behoefte hebt aan een arm of schouder. 

Nog een voordeel is ons leeftijdsverschil en het werk wat wij doen. Ik ga officieel met pensioen als ik 67 jaar en 9 maanden ben, Jan als hij 57 is. Aangezien wij tien jaar verschillen, gaan we dus tegelijkertijd met pensioen. Ik ben dan ook nog van plan te stoppen met 65 dus ik ga iets eerder met pensioen en leef dan twee jaar en negen maanden op de zak van mijn man ;-)

Volgend voordeel: omdat wij twee huizen hebben, kunnen wij allebei onze huizen te zijner tijd verkopen en daar één huis voor kopen zonder of met heel weinig hypotheek. 

Ja, het zijn voordelen in de toekomst. Helaas. Om me heen zeggen mensen: 'Maar je leeft nu! Je moet nú genieten!' Duidelijk. Maar dat proberen we ook, maar we kunnen het niet op de manier zoals we dat het liefst zouden hebben. Als Jan een baan zoekt hier in Nederland, gaat hij met pensioen als hij 70 is of zo, en dan ben ik 80. Zit ik hier lekker 12 jaar achter de geraniums!  Soms is het nu niet haalbaar.

Bovendien is het zo dat hij straks ná de opleiding die eindigt in januari 2017, geplaatst kan worden ofwel in Den Helder, of in Brussel, of in Brugge, of in Zeebrugge. Dan kunnen we wel zeggen: schijt, we kopen een huis in België! Zul je dan net zien dat hij in Den Helder wordt geplaatst, omdat hij daar al vanaf dat wij elkaar kennen om vraagt. En zo nog een aantal scenario's waarvan wij de afloop niet kunnen voorspellen. 

Jan houdt van zijn werk, hij doet het graag en hij wil daar oud in worden. Ik hou ook van mijn werk, maar hoef niet nog járen mee, (een 60+ Office Manager vind ik wel triest eigenlijk) dus zijn werk is prio in dit geval.  In het ergste geval nog minstens negen jaar latten. Het is inderdaad niet altijd leuk en mischien ook wel hierdoor dat ik nog steeds fulltime werk, want wat moet ik anders alleen thuis. Niet gezellig. En bovendien kan ik mij thuis echt niet voldoende ontspannen met het lawaai daar tegenover een supermarkt. Dan is het op kantoor rustiger.

Daar op doorbordurend: stel dat ik in een ander huis zou wonen, een huis wat rustiger ligt en waar je enkel wat vogeltjes hoort, water hoort kabbelen, een trekker in de verte, misschien wat verkeer verderop, dan zou ik beslist overwegen korter te gaan werken en daar van te gaan genieten. Het één houdt het ander tegen of juist niet. Ik ga deze overweging pas maken als we wat meer zekerheid hebben omtrent Jan zijn plaatsing.

Voorlopig eerst het dak van mijn woning vernieuwen!