Emmer

Ik heb het gevoel alsof ik tegen een burnout aan zit. Ik heb al een paar dagen hoofdpijn en voel me moe en ben erg labiel. Ik weet eigenlijk niet eens wat de symptomen zijn van een burnout, en bovendien haat ik die aandoening te pas en te onpas op iemand geprikt wordt. 

Heel vroeger, nog tijdens mijn eerste baan, kreeg ik de diagnose 'overspannen'. Ook zo'n mode-aandoening. Ik was toen net begin twintig. En dan al overspannen? Onmogelijk, vind ik nu.

Nee, als je al meer dan 37 jaar fulltime werkt en er ook nog een huishouden naast hebt (goddank zonder kinderen), dán heb je pas recht op overspannen zijn. En zeker als je de laatste 25 jaar daarvan de baan hebt die ik nu heb.

Ik ga niet met veel plezier naar mijn werk. Vandaag ben ik op de fiets in een poging om die spinnewebben uit mijn hoofd te laten verdwijnen. Toen ik vanmorgen bij verkeerslichten stond, zei een stemmetje hardop in mijn hoofd: 'Geniet nu eens van de zon! Geniet nu eens van deze mooie morgen! Kijk dan, muts!' Dus ik keek. Naar de zon. Die boven het bedrijventerrein en de spoorbaan al was opgekomen. En ik zag niets. 

Als ik naar mijn werk fiets, zit de zon altijd in mijn rug. Nu met de steeds latere zonsopkomsten, kan het best heel mooi zijn in de polder. Maar dan moet je je dus omdraaien. Eén van de redenen waarom ik niet vaak met de fiets naar mijn werk rij: 's morgens zon in de rug en 's middags ook. Je hebt er niets aan.

Ik probeer intens te genieten van mijn eigen gemaakte koffie met een koekje. Lukt ten dele. Als ik geniet van mijn kopje koffie - die overigens uitstekend smaakt - kan ieder moment de deur open vliegen en krijg ik weer een opdracht. Nu! Dus ik kan nooit echt even een momentje voor mezelf hebben.

Ja, op het toilet. En dan nog. Ik deed dat vroeger best vaak. Dan ging ik op de WC zitten. Even helemaal niets. Ogen dicht en helemaal dubbelgevouwen zat ik dan op de pot. Soms maakte ik zelfs een power nap. Dat kan ik nog wel. De vrouwen zijn hier in de minderheid dus als ik naar beneden ga dan loop ik het minste risico dat er nog iemand naar het toilet gaat. Dan doe ik de deur dicht, ga zitten, sluit mijn ogen en haal ik adem op de yoga-manier. Even een momentje voor mezelf.

Ik heb het nu zo waanzinnig druk op het werk. Alles komt tegelijk en ik heb moeite om overzicht te houden. Sterker nog: het lukt mij niet. 'Maar je vind wel tijd om te bloggen en daar plaatjes bij te plakken?' zul je zeggen. 
Ja. Maar het bloggen helpt mij de boel te relativeren en pas op de plaats te maken, me even af te zonderen van het werk. Even een kleine mini-vakantie voor mijn hoofd, dat omloopt.

Rood omrande ogen. Het is me te veel. Ik heb gehuild. Deze week moet ik nog even doorbijten en prioriteiten stellen. Maar juist die prioriteiten stellen gaat mij moeilijk af. Ben een perfectionist en wil alles tot in de puntjes geregeld hebben. Kan me niet meer concentreren, word kortaf en labiel. Gepraat met de baas, want die ziet dan ook wel dat het te veel is. Nog even doorbijten dus en volgende week moet ik dan even mijn rust nemen. Even kortere dagen maken. 

Ik ben net een emmer die langzaam vol druppelt en dan ineens stroomt-ie over....