Mijn werk

Mrs. T. vroeg onlangs aan mij wat voor werk ik doe. Dat vroeg ze in verband met de #30DayBlogChallenge - die ik nog moet afmaken - wat mijn favoriete outfit was. Ik blog niet of nauwelijks over mijn werk omdat daar toch een soort censuur voor is opgelegd. Ik mag niet bloggen over het werk.

Als ik per ongeluk iets op Facebook zet, wordt het mij al kwalijk genomen. 'Niet te veel van jezelf laten zien!'  Ik heb er zelfs al een keer een kleine rel over gehad dat ik er iets op zette wat niet op prijs werd gesteld. Dus ik kijk uit.

Hoe ver kan je gaan in je vrijheid van meningsuiting of vrijheid van frustratie-uiting? Ga je zo ver dat je daar een tirade of erger nog, je baan voor riskeert? Bij mij blijft het daarom voornamelijk achter gesloten deuren of ik uit mijn frustraties in een ietwat omfloerste manier.

Ik heb binnen dit bedrijf een vertrouwenspositie én voorbeeldfunctie. Volgend jaar werk ik hier vijfentwintig jaar en werk ik dus ook al (meer dan) vijfentwintig jaar met de DGA van het bedrijf. Ik ben zijn vertrouweling en boksbal in één. Ik ben de oren en ogen van het bedrijf. Maar ik vang ook de klappen op als hij een slechte bui heeft. 

En die heeft hij nogal eens, zeker sinds dat hij terug is van zijn lange vakantie. En ik moet het ontgelden. 

Nu heb ik ook mijn eigen werkzaamheden. Ok, primair die van hem, dan die van mij. Zo gaat dat. Zo is het. Ik heb dat maar te accepteren. Als ik bijvoorbeeld bezig ben met de voorbereidingen voor de salarissen of ik zit midden in een ingewikkelde mail en meneer komt binnen, dan wordt er van mij verwacht dat ik alles uit mijn handen laat vallen en direct doe wat hij vraagt. 

Woorden als: 'Even wachten', 'Ja maar', 'Nu even niet', 'Ik ben bezig', staan hoog in de lijst Verboden Woorden. 
'Nee, dat zeg je niet, je doet gewoon wat ik vraag... NU!'

Mijn wijze mannetje zegt dan als ik daarover klaag: 'Als hij dat van jou verlangt dan doe je dat toch gewoon? Als daardoor dingen blijven liggen en niet af komen, is dat niet jouw probleem.' Uiteindelijk werk je niet voor jezelf maar voor het bedrijf.

Afijn, zo zwartwit gaat het helaas niet bij ons. Bij een super gestructureerd bedrijf als de Marine, kom je daar best mee weg, maar hier helaas niet. 

Na vijfentwintig jaar weet ik wel van de hoed en de rand en kan ik lezen en schrijven met hem, maar het 'onderdanige' gedrag wat ik moet vertonen op het werk, ben ik best wel zat. Probleem is echter dat ik met mijn leeftijd niet snel iets anders zal vinden en bovendien zou ik dan iets totaal anders willen doen. Een ander veel groter 'probleem' is, dat ik na vijfentwintig jaar toch wel min of meer ben vergroeid met het bedrijf en dat ik het ook 'mijn' bedrijf vind, ondanks dat ik er financieel niet in zit.

Ik word daarnaast buiten al die ergernissen en donderpreken en -buien wel gewaardeerd, tenminste, dat kan haast niet anders. Ik 'krijg' veel en kan veel, maar de prijs is: veel incasseren, altijd klaarstaan. 

Doet me denken aan het verhaal van die konijntjes in 'Watership down' (Waterschapsheuvel) of de film The Devil Wears Prada, echter heb ik niet de moed om een lange neus te maken zoals Andy Sachs in de film uiteindelijk wél doet. Maar ja, zij was dan ook nog jong en zonder zorgen.

En nu ga ik mij geestelijk voorbereiden voor de Beachparty vanavond waar ik ontzettend veel zin in heb...