Blogboek 2016 en hoofdpijn

Nee, ik heb niets te klagen. Ik mág ook niet klagen omdat ik het goed heb. Maar ik ben vrouw en hormonen bepalen mijn leven en welbehagen. En hoe lullig sommige mensen daar ook over doen, vrouw zijn is bij tijd en wijle niet makkelijk. Maar wij zijn sterk en buigzaam en veerkrachtig en slaan ons er wel doorheen. Opgeven is geen optie. Het leven is té mooi! 

Dingen waar ik blij van word:
Mijn blog in boekvorm. Gisteren ontvangen. Weliswaar niet zo gelikt als bij Blurb maar wel véél minder werk. En ik hoef het niet uit te geven dus het voldoet. En dat voor zo’n 62 euro met iets van 200 bladzijden. Ik ben tevreden.

En bijna weekend
Ja, het is weer donderdag. Dus bijna weekend. Daar word ik blij van, hoewel dat weekend ook altijd weer veel te snel voorbij is.

Dingen waar ik bedroefd van word:
Die eeuwige hoofdpijn ná het hardlopen…. Gisteren dus weer. Ik word er nu een beetje moedeloos van. Komt ook omdat mijn enkel toch nog altijd wel wat zeer doet en ik gisteren iets té ver heb doorgedrukt bij een rekoefening en ik weer licht last heb van een oude liesblessure. Al met al wat dingetjes waar ik een beetje mee worstel.

Vóór het lopen

Vanmorgen bij de fysiotherapeut verzuchtte ik: ‘Ik denk dat ik maar stop met hardlopen…’. Ik weet ook wel dat dat niet zal gebeuren, maar het zou leuk zijn als het plezier en het gelukzalige gevoel terug komt. Ik zou fijn zijn als ik volledig pijnvrij mijn rondjes kan lopen. Nu zit ik in een soort vicieuze cirkel en zie ik er bij voorbaat tegen op om te gaan lopen en dat helpt natuurlijk niet om dan ontspannen te lopen en ervan te genieten.

Dus heb ik een afspraak gemaakt bij een acupuncturiste (niet alleen daarvoor, hoor). Baat het niet dan schaadt dat zeker niet, misschien hooguit de inhoud van je portemonnee. Ik geef het de voordeel van de twijfel. Ook pak ik mijn yoga weer op. Na die vreselijke drukke maanden had ik daar even geen zin in, maar ik heb er toch wel baat bij, ondanks de praatzieke medeyogini’s. Ik zit daar voor mezelf en niet voor een ander. Het zelf thuis doen is toch een hopeloze poging.

Waar ik nog meer niet vrolijk van word is dat eeuwige gekrakeel tussen steeds dezelfde vrouwelijke collega's hier waar zelfs de directeur zich mee moet bemoeien. Het is te zot voor woorden. En ik er maar neutraal boven staan. Waar ik ook geen moeite mee heb. Het zijn af en toe net kinderen.