Spelletjes

Vandaag een bijzonder slechte dag. Die frons tussen mijn ogen is meters diep en ik ben al de hele dag pissed. Begon eigenlijk al vanmorgen vroeg zo tegen 5 uur, toen ik wakker werd van 'enge benen' en dan vanmorgen weer zo'n vrachtwagen die niet kon insturen en wel een kwartier lang stond te etteren. Dan had ik een tas gepakt waar ik mijn laarzen, koekjes en doos met eten voor tussen de middag in had gedaan, valt die tas tot drie keer om, met als laatste keer, ja inderdaad, die plastic doos met restje couscous van gisterenavond volledig over de vloer. Je had me moeten horen vloeken! Ik kan het helaas niet herhalen hier, maar er vlogen aardig wat vreselijke ziektes door de kamer.
En alles is terug te herleiden aan mijn malcontentie - om het maar zo te noemen - aangaande mijn werk. Ik irriteer me namelijk kapot aan één specifieke collega en aan een andere collega die mij volledig laat vallen en alleen zegt hoe geweldig die andere collega wel niet is en dat het - o surprise - aan mezelf ligt. Lekker motiverend. Nu moet ik gewoon maar proberen om alles van mijn rug af te laten glijden en gewoon mijn ding doen terwijl ik langzaam terzijde wordt geschoven en mijn input er niet meer toe doet, dat anderen mijn taken overnemen. Maar erg leuk is dit niet natuurlijk, om maar gewoon hier te zitten en het maar over me heen laten komen en me niet druk maken. Ja, dan maar niet hè. Je hebt alleen zo langzamerhand nergens meer zin in, want alles wat je doet of wilt doen wordt naar mijn gevoel niet gewaardeerd en afgekraakt. En dan denk je op een gegeven moment ook, van ach laat maar.
In het verleden hadden wij hier een bedrijf bij in zitten en die persoon die daar de leiding heeft, is een ICT wizzkid en had aardig wat te roeren in onze systeemsoftware. Nu zijn ze uit ons pand en de communicatie is alleen maar slechter. We worden niet gezien als klant maar meer als 'lastig', worden niet terug gebeld en als je iets mailt krijg je de bal altijd weer net zo hard terug gekaatst. Behalve onze directeur. Als hij wat vraagt dan wordt er gerend en staat hij direct in de houding. Ik dacht eerst dat ik de enige was die dat zo ervaarde, maar 'gelukkig' zijn er meerdere met dezelfde ervaring. Maar ja, hoe vaak als dat ik dit heb gezegd, het wordt gewoon weggewimpeld, want het ligt dan aan jezelf.
Communicatie in dit bedrijf is gewoon superslecht, maar er is niemand die dit oplost. De na lang strijden MT vergaderingen zijn inmiddels een zachte dood gestorven, maar er werd ook niet goed mee omgegaan, laat staan dat er ooit iets was uitgekomen. Het ging alleen maar over de verkoop en dan in detail, maar niet over beleid, niet van alle afdelingen. Het was (en is) alleen maar verkoop, verkoop, verkoop. Als ik iets opperde werd er over gegniffeld en lacherig gedaan, zo erg dat dit anderen zelfs opviel, met als gevolg dat ik al niets meer zei. Bovendien kwam mijn afdeling als laatste aan de beurt, en dan was het inmiddels al zo laat, dat ik niet eens meer aan bod kwam evenals nog een paar collega's. Er waren er twee, buiten de voorzitter om, die constant het woord hadden en er werd niet ingegrepen. Dus volledig mislukt. En wie ben ik om dat te veranderen. Ik ben niet snel iemand die zegt: omdat ik een vrouw ben moet ik harder knokken, maar de persoon die mij nu zo irriteert heeft echt iets tegen vrouwen en dat laat-ie merken ook. Altijd zo raar reageren, zo hard praten, alsof-ie bang is maar 't niet wil laten blijken. Gewoon niet normaal doen en me niet serieus nemen of juist me pakken op kleine dingen. Daar kickt-ie op. Je moet alles bij hem voor 1000% goed hebben, want o wee. En ik pas ervoor om dat spel mee te spelen eerlijk gezegd. We zijn hier allemaal voor hetzelfde doel en het moet geen spel zijn tegen elkaar, maar met elkaar, elkaar aanvullen en niet elkaar afbreken. En dat gebeurt nu. En ik heb geen zin, geen energie om daar in mee te gaan.

Ja, en nu..

Zo. Jan is weer terug van drie weken op zee en hij was dit weekend weer hier. En nu is dat weekend al weer voorbij. En dan zit je weer op de bank, niets op TV, maar wel de TV aan als bewegend behang, met De Pappenheimers maar ik vind deze presentator niet zo leuk. De vorige was leuker, dus kijken we er eigenlijk niet vaak meer naar.

Gisteren zijn we op de fiets naar Haarlem gereden om daar goed (biologisch) varkensvlees te halen voor in de erwtensoep. Ik hou zelf niet zo super van erwtensoep, maar de vader van Jan en Jan zelf hadden gezegd er wel trek in te hebben, dus heb ik zaterdagmiddag erwtensoep gemaakt van een lekker vet stuk hamschijf en ribbetjes, spliterwten en de nodige andere groenten. Ik moet zeggen dat het resultaat toch best smakelijk was.

Gisteren ook een Kitchenaid Mixer gekocht! Ter aanvulling van de Kitchenaid blender nu dan eindelijk onze grote wens: de mixer. Mooi, mooi, mooi. We hebben er deze middag enkel slagroom in geklopt voor de Irish Whiskey omdat ik eigenlijk vrijdagavond al cake had gebakken. Had ik beter mee kunnen wachten natuurlijk maar goed.

En vanmorgen zijn we vanuit huis gaan hardlopen en we hebben een tourtje gedaan van 7,24 km gemeten met behulp van RunKeeper. Een erg leuke app voor op je smartphone en daardoor kan je lopen waar je wilt en alles precies analyseren. Ja, wat heb je eraan? Het is gewoon leuk. Je kan minutenlang naar je grafiekje kijken hoe je hebt gelopen en dan denken: ah ja, dat was daar, heuveltje op, heuveltje af, wind tegen, jajaja.

En dan heb ik gisteren ook mijn schaatsen weggebracht om te laten slijpen. Tja, je weet maar nooit hè. Als de vorst ook na komend weekend nog even doorzet, denk ik eraan om een middagje of ochtendje vrij te nemen en te gaan schaatsen. Ik kan daar gewoon heel nerveus door worden. Stom hè? Het gebeurt ook zo zelden dat je kunt schaatsen op natuurijs. De vorige keer heb ik daar aardig wat rugpijn aan overgehouden en ik vrees dat als ik weer een paar kilometers doe, ik het wel weer zal hebben. Zijn de spieren. Overigens heb ik daar met duiken ook last van, vooral als ik mijn setje opbouw en toen met de huskysafari had ik het ook door de hondjes te verzorgen. Alles zo half gebogen gaat pijn doen. Je moet er iets voor over hebben hè. Als het maar niet te erg wordt.

En nu zit ik hier eigenlijk nogal onrustig te wezen en weet niet helemaal goed waardoor of waarvoor. Ik vind het niet leuk om weer alleen te zijn en heb geen zin om te gaan werken morgen temeer omdat ik vorige week best een tumultueuze week achter de rug heb met de nodige frustraties en dat mijn baas ook een niet al te beste bui had en ik me af en toe afvraag wat ik daar nog doe omdat er altijd zo'n draai aan wordt gegeven 'dat het aan mij ligt'.  Ik had als goed voornemen het voornemen me niet meer zo druk te maken, maar het lukt nog niet helemaal. Als ik nu mijn gevoel zou moeten bewoorden zou het zijn: ik kap ermee, heb geen zin meer, ik wil naar buiten, de bossen in, een hond kopen, gewoon wég! Weg uit dat stramien, uit dat harnas, uit dat 'moeten', uit dat gejakker, die herrie. Grrr.....

Familie

Ik lees een leuk stukje in Vrij Nederland van Lars Anderson. Heel herkenbaar:

'Als u dit leest, ga ik er vanuit dat u de decemberfeestelijkheden glorieus hebt doorstaan. Nu alweer diep in januari, is er hopelijk voldoende tijd verstreken om met enige afstand terug te kijken op die vrijwillige jaarlijkse opsluiting met 'allerlei mensen die je niet kunt luchten of zien'. Het zijn de woorden van Adriaan van Dis. In zijn kerstinterview met NRC Handelsblad foeterde hij lekker op 'dat vreselijke virus' dat we familie noemen. 'Weerzinwekkend'.
Ik zou die terminologie niet durven gebruiken. Mijn ouders zijn beiden nog kwiek en vermoedelijk lezen ze dit stuk. Verwijten van ondankbaarheid en gebrek aan loyaliteit zijn onvermijdelijk. Toch herken ik de woede van Van Dis. Over die beklemmende, regenachtige Hollandse dagen met irritaties over en weer. (...)'

Hier laat ik het maar even bij...

Gewauwel op de vroege morgen

Zo. De laatste dag van de week alweer. Nog twee vrijdagjes en dan is Jan weer thuis. Maar de volgende week zal het wellicht alweer een stuk beter gaan. Ik weet altijd wel uit de vorige keren dat de eerste week het lastigst is, omdat je dan je eigen ritme weer moet vinden. En ik ben natuurlijk mega verwend afgelopen jaar en dan is het dubbel wennen. Zelf weer verzinnen wat je gaat eten het weekend en - het 'ergste' van alles - het voor jezelf klaar maken. Dat kost me dan altijd wat meer energie dan als je het voor twee moet klaarmaken en dan gebeurde het nog erg vaak dat Jan dat deed. Omdat ik zaterdag een wat drukke dag heb, eet ik gewoon soep die avond en voor zondag maak ik een lamsstoofvlees klaar. Beetje m'n vriezer leeg eten. Maar voor de zondagpot moet ik me er echt toe zetten om eraan te beginnen, en als ik het goed doe dan hou ik nog een restje over voor de maandag, als ik laat thuis ben.

Vannacht toch ook niet zo goed geslapen. Was gisterenavond nog even onder de zonnebank geweest en heb daar toch weer hoofdpijn van gekregen. En ik heb het 's nachts steeds zo warm! Echt niet te filmen. Maar of dat nou opvliegers zijn, weet ik niet. Het wordt tijd dat ik mijn bed weer een draai, dan slaap ik weer een tijd veel beter, alleen gaat dat was lastig want ik heb een hoofdbord - zoals dat heet - en als ik het bed draai dan kan ik niet meer bij mijn raam.

Vanmiddag maar weer de boodschappen halen voor dit weekend, want daar heb ik morgen geen tijd/zin in. Als ik terug kom van mijn verwen-twee-en-half-uurtje, is het al tegen twaalven, en heb ik geen zin om dan nog boodschappen te doen. Op de fiets. Heb nog genoeg te doen thuis, waar ik de afgelopen weekenden niet aan toe ben gekomen en daar kan ik mijn hele weekend mee vullen. Volgende week weer een drukke week - er komt geen end aan. En ik voel 't: ben moe, niet lichamelijk maar wel in m'n hoofd. Maar goed. Nog even doorbijten en dan komt er verlichting in de vorm van vakantie (Bonaire!!!) en dan kunnen we er weer fris tegen aan....

Moeite

Het is raar, maar ik heb moeite met deze drie weken dat Jan weg is. En nog het meest vreemde is dat ik me juist op mijn werk 'eenzaam' voel. Ik heb niet al te best geslapen vannacht - weer niet - en ben dus ook wat moe wat me meestal nogal labiel maakt. Ik probeer mijn aankomende weekend zo vol mogelijk te proppen dat ik geen tijd heb om mezelf alleen te voelen en ook het menu heb ik al in mijn hoofd, zodat ik zaterdag geen boodschappen meer hoef te doen. Want ik vind het vreselijk om in het weekend nog iets te 'moeten'. Ik moet doordeweeks al genoeg. In het weekend wil ik keuzes hebben in wat ik doe. Geen gemoet.

Gisteren wezen sporten. Vijfentwintig minuten op de loopband dit keer. Het wordt steeds meer. En daarna de nodige been en armspieren op de diverse apparaten en nog een kwartier in de massagestoel. Dan op de fiets weer naar huis en eten maken. Ik had gehoopt dat ik me na het sporten mentaal beter zou voelen, maar dat was niet helemaal gelukt, maar niets dramatisch verder.

Het is inmiddels middag, de zon schijnt flauwtjes en ik ben emotioneel totaal uitgeput. Kreeg vanmorgen weer - wat ik vond onterecht - een reprimande over een issue waarvan ik alleen maar kan denken dat het juist te maken heeft met de zwakte van de persoon die hem gaf en dat die persoon mij de schuld geeft van het feit dat hij zijn zaakjes niet op orde heeft. Nu kan je zeggen vanwege mijn functie dat het mijn taak om dat op te vangen, maar soms denk ik dat ik hier kleuterleidster ben (of lijdster!) in plaats van dat je te maken hebt met volwassen mensen. Als het dan ook nog persoonlijk word dan kan ik mij - zeker nu - niet goed houden. Tot overmaat van ramp had ik vanmiddag ook nog een afspraak en was het best lastig om dan scherp te zijn. Gelukkig wist ik me daar goed doorheen te zetten, maar met als gevolg dat ik gewoon doodmoe ben. In m'n kop dan. Ja, het valt me zwaar. Stom hè, die drie weekjes. Tja. Ik weet ook niet hoe het komt.

Zuchterig..

Ik voel mij een beetje somber vandaag. Een beetje huilerig ook. Eigenlijk zonder aanwijsbare reden. Ik heb wat onrustig geslapen. Weer heel raar gedroomd en paar keer wakker, erg warm ook, beetje zweterig (toch overgang?) en vanmorgen toch weer goed op tijd eruit zodat ik mooi op tijd op kantoor was, geen rare dingen onderweg, kon zelfs goed doorrijden. En dan toch een beetje depri. Dringt het dan nu tot mij door dat ik de komende twee weekenden alleen ben? Of dat het dit jaar niet meer zo luxe is als afgelopen jaar? Geen idee. Goede zaak dat ik dan vanmiddag ga sporten, want daarna voel ik meestal wel goed - hoewel ik nu nog niet echt zin heb om te gaan, maar ja, dat heb ik nooit en ik ga toch - goed hè?

Ja, zuchterig dus. Kan ook door het weer komen natuurlijk. Erg grijs en het koufront wat dit weekend over het land trekt, is ook tijdelijk. Gisterenmorgen toen de zon scheen was ik ook goed geluimd, dus de somberheid van het weer heeft toch zo z'n invloed om mijn gemoed.
Gisterenavond ook niet echt lekker gegeten. Ik had tagliatelli bij het menu maar die was erg plakkerig en niet smakelijk. Wat erbij ging was wel goed te eten, maar door die plakkerige pasta viel het al met al tegen. En ja, dan nog iets: was ik gisterenavond druk bezig om rode pesto te maken, staat er ineens een man voor de deur. Ging dat belletje van mijn hek dus weer niet 'over'! Daar baal ik dan weer van. Dit weekend de contacten maar eens goed schroeven dat ze beter tegen elkaar zitten. Ik hou er niet van dat er plotseling iemand voor mijn deur staat, zeker niet als ik alleen ben. Eén of ander man die een Grieks restaurant kwam promoten. Kon ik nu € 20,-- betalen en dan tot eind 2012 'een keer' komen eten met 50% korting. Nou, dat werkt niet bij mij, bij ons. En ik lag er later in bed nog aan te denken: voor hetzelfde geld was het gewoon fake. Maar goed dat ik me niet gewonnen heb gegeven en ik hartelijk heb bedankt.

Ik eet wel gewoon thuis.

IJs??

IJs op de voorruit! Dat is tamelijk onverwacht. Ik stapte in mijn witte Peugeotje en ik deed de ruitenwissers aan en het klonk: Tsjgr, tsjgr. Dus weer eruit gewapend met de ijskrabber om het weliswaar flinterdunne laagje ijs eraf te krabben. Ik zag nog geen klap toen ik instapte en willens en wetens toch weg reed. Scheelde niet echt veel in de bocht. Die andere bestuurder moet ook gedacht hebben. Beetje stom van mij maar er is niets gebeurd.
En nu - oh wonder - schijnt de zon zomaar! Moet nog wel even bijkomen hier op kantoor van een nachtje lekker slapen (en raar dromen), nog maar een bak koffie halen dan. En meteen even naar beneden plasje doen. Straks hoeven we niet meer naar beneden o happyhappyjoyjoy, maar dat geklus hier mag van mij wel zo langzamerhand zijn afgelopen. En alweer dinsdag. Gisteren wat laat thuis want er waren problemen met het alarm dus liep ik een half uur achter op schema. Gelukkig niet veel last van gehad en gelukkig had ik zondagavond gestofzuigd en 's morgens een was ingestoken (net als nu overigens, vanavond drogen) en probeerde ik ook niet zo te balen en dat is gelukt. Dus eerst boodschappen opruimen dan eten maken, was in de droger, eten opeten, opruimen. En zelfs wat administratie in nieuwe ordners gedaan. Bezig bijtje.

Alles nieuw

Een nieuw jaar, nieuwe verwachtingen, nieuwe voornemens.

Een nieuw jaar
Lijkt mij logisch als we volgens de Gregoriaanse kalender rekenen. 2012 belooft weer een tumultueus jaar te worden. In ieder opzicht. Misschien niet voor mij persoonlijk, maar ieder jaar gebeuren er weer vervelende, mooie, indrukwekkende, spraakmakende dingen. Volgens de Maya's is er een ommekeer in 2012, wat van alles kan betekenen natuurlijk. Misschien zien we massaal eens in dat we zo niet langer kunnen doorgaan. Eindigen de oorlogen en dat kinderachtige getreiter en gezeur onderling wereldwijd en zien we eindelijk eens in dat we met z'n allen op één wereldbol leven en we beter de handen ineen kunnen slaan dan ieder voor zich. Die trots en eergevoel, allemaal onzin. Het wordt tijd in te zin dat alles één is en we het voor elkaar doen en niet voor onszelf.

Nieuwe verwachtingen
Persoonlijk heb ik geen nieuwe verwachtingen. Wel oude. Maar of die uitkomen is altijd weer de vraag. Mijn ervaring met verwachtingen is altijd dat de kans groot is dat je teleurgesteld word, even afhankelijk van wat de verwachting is natuurlijk. Ik heb al lang geleden afgeleerd om verwachtingen te hebben. Zelfs voor op het werk. Ik ging dan 's morgen naar m'n werk en had echt de intentie om dan alles weg te werken. Wat niet lukte en waar ik dan een rotgevoel aan over hield. Nu zie ik gewoon wat de dag brengt en heb geen echte doelstellingen meer. Ook in mijn leven heb ik geen echt doel. Als ik maar geniet en niet te veel pieker en eruit haal wat erin zit.

Nieuwe voornemens
Tja. Ik heb er wel eentje, maar is niet persé van toepassing op een nieuw jaar: ik wil minder piekeren, me minder (of geen) zorgen maken, geen beren zien op de weg, wat minder tegen dingen op zien. Veel duiken dit jaar, nemen wat je nemen kunt en proberen de eenzame weekenden zo door te komen, dat ik me daar goed bij voel. Te beginnen aanstaande zaterdag, dan heb ik een beauty arrangement voor mezelf geboekt. Wel erg vroeg - om 8.45 u al - maar is in mijn woonplaats en duurt lekker twee-en-half uur. Inclusief manicure en pedicure. Weer eens wat anders. En daarna gewoon lekker doen waar ik zin in heb. Vrijdagmiddag alle boodschappen halen en zaterdag even lekker aan mezelf laten peuteren.

Een goed begin van 2012 zou ik zeggen.

Slecht geslapen.

Het is vreemd. Ik heb - voor mijn gevoel - erg slecht geslapen vannacht. Nadat ik een erge leuke film had gezien op TV (Open Season) iets later dan normaal naar bed. Wat scheelde het nu? Ik denk een half uur. Maar eenmaal in bed kon ik niet slapen. Begon al met een lamp die uit hoort te gaan op de tijdschakelaar en dat gewoon vertikt, dus ik er weer uit om elf uur, lamp uit, weer in bed. Dan ineens vreselijke last van enge benen, ondanks de medicatie die ik had genomen. Zucht. Er weer uit, plassen, wat drinken en rond twaalf uur dan maar een halve oxazepam en nogmaals een halve 'enge benen' medicatie. Volgens mij ben ik 's nachts ook nog wakker geweest maar weet dat eigenlijk niet meer. En dan natuurlijk weer vroeg wakker vóór de wekker om kwart over zes (en de wekker gaat om kwart over zeven), maar de wekker uit gezet en zeer onrustig doorgeslapen tot acht uur. Ja, te laat, maar ach. Ik dacht toen, ik zal wel vreselijk brak zijn vandaag, maar dat ben ik dus helemaal niet. En dat komt volgens mij door dat halve oxazepammetje. Ik heb dat ooit eens gekregen, lang lang geleden, toen ik zeer slecht in m'n vel zat. Maar ik heb het nooit echt veel gebruikt en zeker al niet een hele, want dan voel je je zo gammel 's morgens. Dus ik heb dat sindsdien in huis 'voor het geval dát'. En alleen dat al geeft je al de nodige 'rust'. Ik doe vaak een jaar met een dosis van twintig van die tabletjes. Ik neem vaak een halfje als ik een jetlag wil vermijden. Bijvoorbeeld toen naar Saba. Als je dan gaat slapen gewoon een halfje en je hebt veel minder last van jetlag. Maar normaal gebruik ik dat niet. Ik mot die rotzooi niet. Helpt op den duur toch niet. Beter is valeriaan en misschien helpt dat niet eens echt, maar het gaat dan om het idee. En zeker nu, want ik zit weer in de PMS tijd (nix overgang dus, het is telkens PMS) en dan neemt mijn lijf - en m'n kop - een loopje met me en dan loopt niets zoals het hoort. Buikpijn, vocht vasthouden, ongeduldig. Lastig.