Weer thuis

En inmiddels alweer meer dan een week terug in het heerlijk koude Nederland, in een verbouwd huis, met slechts nog herinneringen en foto's van onze heerlijke twee weken op Bonaire. Ik heb nu in totaal 171 (nog niet) gelogde duiken waarvan een paar zelfs van anderhalf uur! 

Wat hebben we nog meegemaakt....

We hebben nog de illusive frog fish gezien bij Yellow Submarine. Toen we daar het water in gingen kwamen we onder water een 'bekende' tegen die ons gebaarde waar het beest zat en we vonden hem zowaar. Dat beestje is dus maar zo'n acht centimeter groot, gelukkig wel geel en we hadden het al eerder gezien bij onze vorige duiken op Bonaire het jaar ervoor, dus dan weet je een beetje waar je naar moet kijken. Er stond nu een behoorlijke stroming - die kwam zomaar ineens plotseling opzetten - en het was best lastig om op je plek te blijven. Ook voor de frog fish. Die moest zich goed schrap zetten om niet van z'n plek te worden wegge'blazen'. We hebben wel een paar erg mooie foto's kunnen maken met onze nieuwe 45-mm lens.

Het was wel wat aanmodderen, zeker in het begin, met dit objectief: de Panasonic Leica Elmarit 45mm/2.8. Deze hebben we tweedehands aangeschaft via Onderwaterhuis.nl voor op onze Olympus PEN EP-L 3. We hadden de standaard meegeleverde lens, maar we kwamen toch wat licht tekort bij het fotograferen, dus hebben we deze aangeschaft. En daar moesten we - met name Jan - wel aan wennen, want met dit objectief kan je niet in- en uitzoomen (vast brandpunt) en het heeft een zeer kort scherptediepteveld. Maar uiteindelijk zijn de foto's, zeker die die later in de vakantie zijn gemaakt, wel een stuk mooier en scherper. We zijn ook wat selectiever geworden in het maken van de foto's alhoewel je dat niet zou zeggen als je het aantal ziet. Een paar komen zeker in aanmerking om uit te vergroten en op te hangen.

Afijn. Wat hebben wij nog meer gezien tijdens onze duiken...De Adelaarsrog dus, veel schildpadden. Niet alleen de Hawksbill maar ook de Groene Schildpad en nog van heel dichtbij ook. Natuurlijk de Squit (pijlinktvissen) die zo heerlijk nieuwsgierig zijn. Enorm grote langoesten, vrij weinig overigens omdat de locals ze vangen en opeten evenals de Grote Kroonslak (of koningin schelp) die we vroeger veel meer zagen dan nu. Ook tamelijk veel Koraalduivels (Lionfish) gezien die invasief zijn en bejaagd mogen worden. We hebben daar een Lionfish Burger gegeten, die erg lekker was. 

We moeten allebei nog onze duiken loggen en naarmate je meer duikt, word je daar steeds lakser in. Toch blijf ik het wel leuk vinden hoevéél duiken je uiteindelijk al hebt gedaan. Wat je hebt gezien of wat je aanhad is inmiddels wel bekend, hoewel het altijd wel leuk is om terug te lezen. Dus we moeten er nog een keer voor gaan zitten om onze computer uit te lezen en op te schrijven en dan komen de herinneringen ook weer vanzelf terug.

De eerste week thuis was erg hectisch. Ik heb niet alleen tamelijk veel last van jetlag, maar had de donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag jongstleden ook nog eens een 'drukke' agenda, zodat ik afgelopen maandag eindelijk zoiets had van hè hè....Eindelijk eens wat tijd voor jezelf. Ik heb mijn huis nog nauwelijks bij daglicht gezien en we zijn ook nog niet begonnen met het afwerken van mijn huis want DE VERBOUWING IS GEDAAN!! De grote werken zijn voorbij. Geen vreemd volk meer over de vloer, geen last meer van stof, maar 'genieten' van de aangebrachte vernieuwingen.

De nieuwe badkamer, nog niet
helemaal afgewerkt.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik gisteren de 'eindafrekening' kreeg van de aannemer en ik kan je zeggen dat ik daar niet al te best van heb geslapen. Maar overal zijn oplossingen voor en ik moet maar zo denken dat ik er wel wat moois voor terug heb en dat ik over een jaar er waarschijnlijk heel anders tegen aan kijk, zonder buikpijn. Hoop ik toch.

En alweer anderhalve week aan het werk en vandaag ga ik dan eindelijk weer eens een poging wagen om een rondje te hardlopen. Ik kan toch geen hele enden lopen, want het is relatief vroeg donker, maar vijf kilometer zou er theoretisch gezien wel in kunnen zitten. 

Het gewone leven is weer begonnen....

Ontmoeting met een schildpad - duik 158 en 159

Op deze vrijdag, de zevende november, hebben we eerst lekker rustig aan gedaan en op ons gemak de smoothie gemaakt en genuttigd, ondertussen de strijd aangaand met dat muggenvolk wat ons maar niet gerust laat. Ik heb de ochtend ook besteed aan de was: na een week beginnen de handdoeken toch wat te ruiken en staan de jurkjes stijf van het zout. Bij het huisje is een wasmachine. Afijn, een wat veredelde versie van de vroegere Nova 'wasmachine', één van de eerste elektrische wasmachines. Dus de kraan moet je wel zelf weer dichtdraaien en je kunt maar vijftien minuten de was laten draaien. En koud dus. Als je het water wat hier uit de kraan komt koud kunt noemen.

Dat dus eerst gedaan en ondanks dat het zweet als riviertjes over mijn rug golfde, was het geen straf om te doen. Daarna even een 'duik' in onze privat pool en dan zo zoetjes aan beginnen denken aan waar nu te duiken. Onze keuze viel op Hilma De Hoer... Hilma Hooker dus. Een gezonken vrachtschip waar destijds 11.000 kg marihuana mee was gesmokkeld. Vanwege technisch bewijs hiervoor heeft het schip lange tijd bij Kralendijk gelegen en is uiteindelijk gezonken daar waar het nu ligt door slecht onderhoud. Het is nu een populaire duiksite. Het diepste deel ligt op zo'n dertig meter. Aangezien wij met Nitrox duiken, moeten wij de diepte goed in de gaten houden, want met Nitrox heb je op zo'n dertig meter kans dat je last krijgt van zuurstofvergiftiging en dan kan je rare dingen gaan doen. 

Dit was voor ons de derde keer dat we op Hilma doken en iedere keer ga je weer iets dichter. Dit keer dan ook echt een kijkje genomen naar binnen van het schip. Er niet echt ín geweest, dat komt misschien een vierde keer, maar toch tot zo'n 28 meter. Een paar om elkaar draaiende voor deze tijd van de dag erg actieve tarpons gezien. Misschien dat ze ergens van geschrokken waren.

En op ons gemak dan een rondje gemaakt om het schip en over het rif weer terug. In feite eenmaal op de kant besloten om direct door te rijden voor een volgende duik en dit keer bij The Lake. Beetje lopen dralen en wat gezwommen om onze surface interval niet te kort te maken. Dat betekent dat je eigenlijk minstens een uur tussen twee duiken boven water moet zijn, want anders kan je je tweede duik maar heel ondiep houden. Niet dat dat erg is, maar je gaat liever op zeker en probeert zo lang mogelijk te rekken. Dus hoe langer je tijd bóven water, hoe dieper en hoe langer je volgende duik. Het is zaak om je computer goed in het oog te houden.

The Lake heeft ook een dubbel rif en we zijn vrijwel direct doorgezwommen naar dit tweede rif. We zijn niet dieper geweest dan zo'n 18 meter want je ziet je 'no dec time' met minuten minder worden. Eén meter hoger en je hebt weer meer tijd. Maar op zo'n zeventien meter werden wij aangenaam verrast door een hawksbill turtle - een karetschildpad - die daar op z'n gemak op zoek was naar iets eetbaars. Met z'n grote snavelachtige bek eet het dier sponsachtigen.

Het deerde hem (of haar) in het geheel niet dat wij daar waren. We bleven dan ook op gepaste afstand de boel gadeslaan. Erg mooi dit te kunnen zien. Hij kwam zelfs pal op mij afgezwommen op zijn weg naar de volgende fourageerstek waar hij ook gewoon weer doorging met eten. Pas toen hij lucht ging happen zijn we hem kwijt geraakt, maar dat was maar goed ook want ik zag mijn 'no dec time' met sprongen achteruit gaan tot zelfs zeven minuten. Dus terug naar het eerste rif en hoger op gaan duiken waardoor ik weer zeeën van tijd had. 

Mooie stek, The Lake. Weer alles uit. Wat ik dus van duiken gewoon niet leuk vind, dat is het aan- en uitkleden. Vooral hier met die hitte je aankleden is soms echt tot aan het kookpunt. Dan moet je gewoon even zonder fles met je pak aan het water in om af te koelen. Daarna gaat het dan wel weer. En bij het eruit komen is het plakkerige erna niet prettig. Dat zout op je huid. Wij hebben dan wel twee flessen fris water bij ons - fris in de zin van 'niet zout' want na een uurtje in de zon is het water gewoon bijna heet - om ons nadien een klein beetje af te spoelen en om onze oren met een injectiespuit (zonder naald) schoon te spuiten. Ik blijf voorzichtig met mijn oren. Ik heb ook nog speciale druppels voor na het duiken wat het achtergebleven vocht kristalliseert. Ik heb mijn lesjes geleerd.

Alles uitspoelen bij Dive Friends en dan naar het huisje, ons omkleden en even bij Van den Tweel wat fruit gehaald voor ons smoothie. Je zou zeggen hier in de Caraiben volop fruit, maar dat valt erg tegen. Het enige 'lokale' zijn de papaya's die hier erg groot zijn en redelijk betaalbaar (zo'n drie dollar). Appels daarentegen zijn erg duur. Maar die boef van een Van Den Tweel houdt kunstmatig de prijzen hoog. Hij heeft de andere supermarkt - de Jumbo - ook opgekocht zodat hij het monopolie heeft, wat in Nederland dus gewoon niet zou kunnen. Dan komt hij met het verhaal dat de kosten zo hoog zijn, maar ze hebben gewoon een marge van 30% of zo op de producten. Nu schijnt er een prijsvechter op het toneel te zijn verschenen en nu gaan ze hier en daar met de prijzen naar beneden (local information...). Wij doen er eigenlijk niet graag onze boodschappen, liever bij een locale winkel, maar die heb je hier gewoon niet. Ik heb nergens een slager of een bakker kunnen ontdekken, of iets van dien aard. Bijvoorbeeld een slager met geitenvlees of zo. Er zijn zat geiten hier. Maar neen. Wij vragen er iedere keer naar als we weer een 'local' spreken, maar ze gaan allemaal naar Van Den Tweel. En maar klagen...

Deze avond zijn we even naar Karels Beach Bar gegaan en hebben daar de son in see sien sakken en hebben besloten om daar ook maar iets te eten. We zijn eigenlijk nog helemaal niet 'uit eten' geweest hier. Dus namen we beiden Wahoo die ik zelf iets te droog vond, maar we zijn eindelijk wel eens goed bediend, wat hier op het eiland niet echt vanzelfsprekend is. En het is ook best wel eens leuk om met zo'n mooi uitzicht - tenminste tot even na zonsondergang, daarna was het donker - te 'dineren'.

En ondanks dat we de auto hadden geparkeerd bij het douane-kantoor aan de kant waar ons huisje staat, toch nog even 'gecruisd' over de 'boulevard' de Kaya J.N.E. Caane zoals dit weggetje pal langs de zee heet. Dat betekent dus de auto de andere kant op rijden, dan op een gegeven moment links af en dan héél langzaam met alle ramen open - eigenlijk de stereo op 10, maar de radio is niet je-van-dat - langs alle terrasjes met etende mensen rijden. Rechts de zee met de bootjes en grote zeilboten en links de restaurantjes. Sommigen doen niet anders de hele avond: enkel maar rondjes rijden. Na deze 'cruise' zijn wij gewoon naar huis gereden...

Twee duiken op Klein Bonaire

Donderdag. Na een nacht - of vroege ochtend - vol onweer, veel regen, veel donder en bliksem, vroeg op want voor vandaag hadden we geboekt voor Klein Bonaire. Klein Bonaire is een (onbewoond) eiland dat voor de westkust van Bonaire ligt. Vroeger had een projectontwikkelaar plannen om dit eiland te exploiteren, maar omdat dit een belangrijke nestplaats is voor de zeeschildpadden, is dat niet doorgegaan. Gelukkig is soms het grote geld wat minder belangrijk dan het groter goed en is het eiland veiliggesteld en is nu beschermd.

Ondanks het slechte weer ging de trip naar het eiland gewoon door. Tegen de tijd dat het bootje vertrok, was het al wel wat opgeknapt ondanks de dikke donkere wolken die er nog hingen.

We waren met drie vanwege wat afzeggingen - waarschijnlijk vanwege het weer - dus met bijna een bezetting van één op één naar Klein Bonaire. De golfslag was best heftig. Te water met een commandosprong en dan het rif langs wat overigens best stoffig was door de regen en de golfslag. We hebben niet echt voor ons heel bijzondere dingen gezien. Als je zo vaak hier duikt als wij, is dat 'bijzonder' natuurlijk relatief. Ik kan nog altijd genieten van de interactie tussen diverse visjes en het feit dat wij als mens toch maar deel mogen uitmaken van dit schouwspel. Ik heb gemerkt dat als je héél rustig bent onder water, de vissen vaak erg dichtbij komen en zelfs nieuwsgierig zijn. Vaak heb ik gezelschap van een vis die dan op geen vijftien centimeter van mijn masker mee zwemt en dan zie je die oogjes zo kijken, zo van: hé, wat doe jij hier? 

Tweede duik was een paar boeien verderop en ook hier valt niets bijzonders te melden. Overigens regende het behoorlijk toen wij na de eerste duik weer boven kwamen en ging de zee behoorlijk tekeer. 

We waren in feite wel lekker vroeg klaar nu. We hebben mooi nog vier tanks 'gratis' lucht meegenomen omdat je bij zo'n boottocht de rest van dag onbeperkt lucht hebt, dus hebben daar wel van geprofiteerd. Het is al duur genoeg hier: je betaalt zo'n tien euro per fles per keer en we weten nu ook best dat daar grof op wordt verdiend. Het is hier alles behalve goedkoop en ze mogen dan klagen, er wordt hier goed geld gemaakt. 

We hebben na dit avontuur even een burger uitgeprobeerd bij Cactus Blue On The Beach, een kleine hamburgertrailer waar ik op TripAdvisor had gelezen dat zij dé nummer 1 zijn van de restaurants in Kralendijk. Nu is dit nauwelijks een restaurant te noemen, maar de burger die ik had was inderdaad écht lekker, ondanks dat we daar wel meer dan een half uur op moesten wachten. De trailer staat tegenwoordig bij Donkey Beach, dat is het strand wat in feite vlakbij het vliegveld ligt, niet de meest idyllische plek, maar ze mochten niet meer op het surfstrand staan, vertelden ze, wat meer noordelijk ligt. 

De rest van de middag hebben we bij ons huisje vertoefd - want het is per slot van rekening vakantie - en een pastasalade gegeten, en dan met de auto - hoe lui kan je zijn - naar de 'stad' gereden. Eigenlijk even op onderzoek om te kijken waar je nu lekker aan de bar kunt zitten. Spice heeft afgedaan en nu zoeken we wat anders. Dus even wezen kijken bij Sanddollar Resort waar ook een locatie is van Dive Friends, maar dat was meer een restaurant en was wat saai. Dan even gestopt bij de Zazu bar vlakbij de jachthaven en daar wat gedronken. Er zat wat  mondain volk aan de bar - natuurlijk Nederlanders - dus of dit voor herhaling vatbaar is weet ik nog niet, hoezeer de bartenders het ook aan het aanprijzen waren en hun best deden het ons naar het zin te maken.

Afijn, inmiddels was het ook tegen negenen - tjonge, waar heb je het over - maar terug naar huis, een douche en ons airconditioned mandje in.

Dagje rustig

Woensdag. Dagje rustig. Dus opgestaan om half acht - echt veel later wordt het hier niet - en smoothie maken. We hebben heerlijk rustig aan gedaan deze dag. De zon scheen voor de verandering eens niet en dat was best aangenaam. Als de zon hier schijnt, voel je je huid verbranden. Gelukkig geen blaasjes, maar dat komt omdat ik mij iedere dag goed insmeer met de beste zonnebrand ter wereld: Ultrasun. Echt mega goed spul.

We zouden vanavond een nachtduik gaan doen, vandaar onze easy going dag. Beetje binnen gezeten onder de wapper met alle ramen open, log bijgewerkt, duikstekken bekeken en het boek met de visjes geraadpleegd, vooral voor dat hele kleine visje wat op het hersenkoraal huist in een leeg huisje van een kokerworm. Het is mij nog niet helemaal duidelijk wat voor visje het is. Feit is wel dat het een grappig visje is, met die grote ogen.

Tegen de middag hebben we de auto gepakt en zijn even naar Kralendijk zelf gereden. Kan vanaf hier heel makkelijk te voet, maar we zouden direct doorrijden voor flessen en dat is wat lastig zonder auto. Even de duikwinkel in waar Jan een licht T-shirt heeft gekocht want met een donker T-shirt hier lopen is zelfkastijding. Nog wat souvenirwinkeltjes in en uit gelopen en een armbandje gekocht voor mijn verzameling om mijn linkerpols. Langs de 'boulevard' - groot woord voor het weggetje wat pal langs de kust loopt - naar het vulstation van Dive Friends 'Yellow Submarine' gelopen om even te informeren naar een boottocht naar Klein Bonaire en ons daarvoor maar direct ingeschreven voor morgen. 

Kralendijk is niet al te groot met wat winkeltjes waar op een normale dag een rustige sfeer hangt. Geen disco's of cafés met schreeuwerige muziek. Er is wel een café - Karels Beach Bar heet dat - wat deels over het water is gebouwd op een steiger waar het wel leuk is, als je tenminste door het personeel wordt opgemerkt. Vroeger gingen wij altijd naar Spice, maar dat is een jaar of twee/drie door iemand anders overgenomen en het is daar lang zo leuk niet meer. We zijn daar afgelopen maandag nog wel even een drankje wezen drinken om te kijken of het inderdaad niet meer is wat het geweest was. Dat was toen lekker loungy, nu helaas niet meer. Een echte laid-back tent hebben wij hier nog niet ontdekt, of het moet misschien op één van de resorts zijn waar wij niet komen eigenlijk. 

Tegen enen zijn wij een duik gaan doen op Angel City. Lekker op ons gemaakt een rondje gedoken, wat je daar heel gemakkelijk kunt. Normaal is het heen en weer, hier kan je dus een mooi rondje duiken als je na de instap naar rechts gaat. Toen wij eruit kwamen kwam er net een solo-duiker uit die een Lionfish had geharpoeneerd. Dat zou ik ook nog wel eens willen doen. Lijkt me gaaf. 

Daarna weer op ons gemak naar huis, beetje in het zwembad hangen en een overheerlijke Café Frappé gedronken. Tegen zessen hebben we ons klaar gemaakt voor onze nachtduik, waarvoor we naar Hamlet zijn gereden. De duikstek daar heet The Cliff vanwege een loodrechte wand links van de instap. Een nachtduik bij Hamlet is prettig omdat daar nog een vulstation is van Dive Friends en je daar je spullen kunt spoelen en er zijn tafels waar je alles op kunt leggen. Bovendien ga je daar via een buis naar het rif dus je kunt daar niet verdwalen. 

Ik had bij deze duik mijn setje mee van de zaak met mijn GoPro1 en de UK Pro Aqualite en de Flex Grip. Om uit te proberen. Maar mijn GoPro1 heeft een niet al te beste beeldkwaliteit onder water, dus de opnames trokken op niets. Het lampje daarentegen is een fijne heldere lamp en een mooie back-up lamp bij onze Metalsub lampen. 

Het duurde niet lang of we werden vergezeld door wel vijf immense tarpons die kwamen jagen in ons licht. Er haakten er tijdens ons duik drie af waardoor we de rest van de duik samen met twee tarpons hebben gedoken. Ze komen zo dicht bij, dat je ze kunt aanraken wat ik ook heb gedaan. Lieve grote sardientjes! Ik heb niet veel bijzonders gezien maar Jan zag iets griezeligs wat hij zei dat leek op een tulp die ondersteboven hing aan een 'draad' waar een vis in zat gevangen en die langzaam werd 'ingehaald'. Als een soort immense hengel. Na zoeken op internet denken wij dat het een anemoon was, maar weten dat niet zeker. Ik heb het niet gezien helaas. Ik vond het al machtig om te duiken met tarpons.

Na meer dan een uur het water weer uit. Alles spoelen inclusief onszelf in de spoelbak want het water van de douche was helaas uit, en naast Two Buns een roti gegeten die erg lekker was, hoewel niet echt door en door warm. Het was toch negen uur geweest toen we terug reden en ik was echt wel moe. Dat duiken mag dan misschien niet echt een intensieve sport zijn, het kost toch aardig wat energie. Komt misschien ook omdat ik het 'duikersvuur' kwijt ben en het soms echt fris heb onder water, ondanks dat het water 28 graden is en ik duik in een 3 mm lang duikpak. Ik zie sommigen hier in shorty duiken of in zwembroek wat ik persoonlijk erg riskant vind (en koud), want soms heb je jezelf niet onder controle en zwem je zo tegen het koraal aan. Je kunt je daar lelijk aan schaven en bovendien kan daar vuurkoraal op zitten waar je flink uitslag van kunt krijgen. Ook bij het eruit gaan is het hier soms oppassen geblazen vooral als er een sterke branding is en het erg rotsig is, zoals bij onze nachtduik dus. Je wordt dan echt tegen de rotsen gesmakt als je niet uitkijkt. Nou, dan ben ik blij dat ik duik in een 3mm pak!

Mr Blue Vista en Kalabas Reef - duik nummer 152 en 153

Na een goede nachtrust - het had stevig geregend vannacht - en de smoothie weer bepakt en bezakt met onze spullen via de flessen naar een stek waar wij nog niet waren geweest: Blue Vista. Deze stek ligt nog iets verder zuidelijk dan White Slave en vanwege mijn onzekerheid vroeger zijn we toen nooit verder geweest. We zwemmen eerst naar de boei en daar blazen we dan af: dat scheelt vele meters over min of meer saaie oceaanbodem en spaart dus lucht. Bij het afblazen zag ik dat mijn duikcomputer ineens weer op 21% staat in plaats van op 32%: we duiken met een ander mengsel dan wat wij doorgaans ademen. Dus geen 21% zuurstof maar 32% wat je profielberekening verandert - moeilijk woord - maar ook wat mij minder vermoeid maakt. Vanwege het verhoogde zuurstofgehalte heb ik minder hoofdpijn en ben ik minder moe. Met 32% duiken - met Nitrox dus - doe je echter niet persé daarom, maar meer omdat je bodemtijd - oftewel de tijd die je op de maximale diepte kunt blijven - langer wordt, echter je kunt met Nitrox niet dieper dan zo'n 30 meter, ook weer afhankelijk van je instellingen. Wij duiken vrij conservatief en er valt bovendien weinig méér te zien dan in de ondiepere delen.

Baby koffervisje

Het is niet verstandig om met verkeerde instellingen te duiken echter ik kon ze op dat moment niet veranderen. Dan maar op de instellingen op Jan zijn duikcomputer duiken die wel goed stond. En terwijl wij zo afdaalden - dan draai ik meestal een rondje want you never know - zagen we een Adelaarsrog

wroetende Adelaarsrog

beneden ons. Prachtig beest van wel twee meter lang inclusief staart, die statig voorbij kwam zwemmen, zich in feite weinig van ons aantrekkend. Wij dachten dat hij door zou zwemmen, maar plots draait hij zich om en begint vlak voor ons, op nog geen drie meter bij ons vandaan, verwoed in het zand te wroeten, meteen alles mistig te maken. Daar heeft hij een paar minuten in het zand gebaggerd op zoek naar iets eetbaars neem ik aan. Hij trok zich weinig van ons aan en wij hebben heerlijk genoten van dit schouwspel. Enige tijd later vertrok hij, z'n rug helemaal wit van het zand ons in awe achterlatend. Jan z'n tweehonderdste duik was goed begonnen. Verder het gebruikelijke spul en nog wat meer geoefend met onze camera, witbalans goed gezet en geprobeerd goede foto's te maken. Valt niet mee overigens.

Nog een baby-koffervisje gezien: een bolletje niet groter dan een kleine knikker die heen en weer poinkt tussen een spleet en geprobeerd een scherpe (!) foto te maken van een mini-mini visje wat zich schuilhoudt in een lege schelp van een kokerworm. Het visje is niet groter dan anderhalve centimeter en is vrij schuw, maar als je lang genoeg blijft hangen, wordt-ie vanzelf wat moediger. Dan nog valt het niet mee een goede foto te maken, want alles blijft bewegen: jijzelf en

de camera. Een statief zou handig zijn.

Aan het einde van de duik hebben we nog een octopus gezien die zich schuil hield in een holletje maar met wel een vrij opvallende schelp voor de deur. We zagen één oog en een deel van één van zijn acht tentakels maar hij bleef mooi waar-ie was.

Bij het vulstation even het zand uit de pakken gewassen, nieuwe flessen gehaald en dan naar Two Buns voor een broodje. Het was er vrij druk ook omdat daar veel werkenden gaan lunchen. Maar die duiken meteen naar binnen, gewend als ze zijn aan de airco.

Onze tweede duik was bij Kalabas Reef, vlakbij ons huisje. Je kunt daar komen via Carib Inn, wat geen probleem was, maar je kunt ook via een weggetje waar weliswaar een bord staat Verboden In Te Rijden, maar wat in feite gewoon openbaar terrein is. Daar staat een woning en ik kan mij voorstellen dat als je daar constant auto's voor je deur hebt, dat dat niet aangenaam is. Maar het zag er verlaten uit, en van de dame van Carib Inn moesten wij ons niets van dat bord aantrekken dus hebben we de auto daar maar neer gezet en ons omgekleed in de bloedhitte. Soms is het echt niet te harden hier....

Anemoon met garnaaltje

Het was niet echt een heel bijzondere stek. Wel mooie anemonen en op het laatst Caribische pijlinktvissen op een rijtje, maar niet echt de moeite om hier terug te komen.

Na het spoelen terug naar het huisje, daar ons gedoucht en dan boodschappen halen bij de supermarkten. Thuis genoten van onze zelfgemaakte Iced Coffee, die met de dag beter gaat smaken en de foto's bekeken. We hebben als we thuis zijn nu alle ramen open staan en het waait al iets meer door dan eerst. Hoe snel je gewend raakt aan de geluidjes hier. Vooral het suikerdiefje maakt dat speciale geluid wat ik voor het eerst heb gehoord toen we op Saba waren. Maar er zit ook een heel klein fluoriserend groen kolibrietje in de tuin. Ook een prachtig vogeltje. 

Van het Witte Gat en de vele schildpadden - duik nummer 150 en 151

Maandag, werkdag en dus vroeg op. Niet zozeer om te gaan werken, maar om op tijd te zijn voor onze geboekte trip met de East Coast Divers. De oostkust van Bonaire is normaal gesproken niet zelf te beduiken vanaf de kant. Er staat hier doorgaans altijd een vrij stevige oostenwind wat het te water gaan erg gevaarlijk maakt door de hoge golven. Bovendien staat daar vrij veel stroming wat het duiken daar ook niet geheel ongevaarlijk maakt maar waardoor het leven daar iets gevarieerder is dan aan de westkust, hoewel ik vind dat je niet te klagen hebt.

Twee jaar terug, toen wij hier in augustus/september waren, hebben wij een dag gehad zonder wind. Dat was heel vreemd, maar ik kan mij nog herinneren dat er toen veel duikers aan de oostkust zijn gaan duiken omdat daar voor de verandering eens geen golven stonden. In die tijd was ik nog té onzeker om dat ook te ondernemen, maar mocht dat nog eens gebeuren dan zal ik dat zeker overwegen.

Dit keer dus met een boot. De Nederlandse en (van oorsprong) West-Vlaamse (Oostende zelfs!) begeleiding - Hans en Fred - waren tegen mijn verwachting in zeer open en bedreven. Mij was verteld in onze duikclub thuis dat ze erg chagrijnig waren, maar wij hebben daar niets van gemerkt. Het moest wel volgens hun regels, zeker het aan boord gaan en alles wat daarbij hoort - het was volle bak: acht duikers - maar dat lijkt mij niet meer dan logisch in een RIB waar de ruimte beperkt is. We vertrokken vanaf Lac Bay: een soort lagune waar het heel ondiep is en wat van de open zee gescheiden is door een rif met slechts een vrij nauwe doorgang aan één kant van het rif. 's Nachts komen de schildpadden en roggen de baai in om dan 's morgens weer door diezelfde nauwe ingang weer terug te keren naar open water, waar ze gaan rusten. Hierdoor is de kans op het zien van 'groot' leven - schildpadden, tarpons, adelaars- en stingray - best groot. 

In het ondiepe en dus rustige water hebben wij ons opgetuigd, dus pak aan en opgebouwde set aan, om dan door de ingang naar open zee en dus ruwer water te gaan. Eenmaal op open zee zijn de golven dusdanig hoog dat jezelf aankleden niet mogelijk is. Vanaf de ingang tot aan de duikstek is het echter maar een kleine vier minuten varen.

De eerste spot was Funchi Reef. We moesten met een achterwaartse rol het water in en omdat de motoren aanbleven moesten we verzamelen vóór de boot. We doken met gids die daarvoor uitvoerig had uitgelegd wat we zouden gaan doen, welke signalen er zouden worden gebruikt - omdat hij met boei duikt had hij maar één hand tot zijn beschikking en waren de signalen een klein beetje aangepast - en wat we zouden kunnen zien. We doken als het ware langs het rif wat de baai scheidt van de zee in de richting van de ingang. Het was een driftduik wat betekent dat we één richting op duiken en dat de boot ons op een bepaald punt weer zou oppikken. Vandaar die boei. We zagen al vrij snel schildpadden, maar ook twee forse koraalduivels: prachtige vissen maar uitheems en invasief en (dus) bejaagbaar. 

Sting Ray

Ook hebben wij een enorme grote Sting Ray gezien die eerst ergens rustig lag te slapen, totdat wij eraan kwamen. Hij kwam recht op mij afgezwommen en dan blijf ik altijd stokstijf hangen - voor zover mogelijk - en probeer ik zo min mogelijk bellen te maken, wat natuurlijk niet echt lukt. Twee Eagle Rays gezien, maar van iets verdere afstand waardoor een foto maken niet echt mogelijk was, maar wel mooi om gewoon met je ogen van te genieten en de beelden vast te leggen op je eigen harde schijf. Een enorme mansdikke groene murene mocht niet ontbreken. Het koraal is hier erg mooi met veel waaierkoraal. Het zicht was op zich prima, ondanks wat 'mist' wat wordt veroorzaakt door de hoge golven. Overigens lees ik dat in een ander seizoen de golven echt nog veel en veel hoger zijn. 

Het einde van de duik was na een uur. We moesten daarvoor naar iets dieper water duiken, daar onze veiligheidsstop houden en dan zou de boot ons daar oppikken. Door de hoge golven was het wat lastig aan boord gaan, maar deze RIB had een speciaal stuk wat eruit kon en waar een trap kon worden geplaatst. Bovendien werd je keurig geholpen.

Eén van de vele schildpadden

De tweede spot was White Hole en een deel Nurse reef. Tussen de duiken door ga je wel terug want op open zee blijven is geen aanrader. Je kunt dus even bijkomen, wat drinken, wat eten (wel zelf meenemen) en dan ga je even later weer dezelfde weg terug door de doorgang weer naar open zee. De golven leken nu wel nóg hoger dan tijdens de eerste tocht. Overigens merk je daar niets van als je duikt. Daar waar we in het water gingen was het vrij ondiep dus genoeg lucht in je BCD. De White Hole is een stuk wit waarvan onze begeleiders zeiden dat het was ontstaan doordat daar een grot is ingestort. De bodem is bedekt met wit fijn koraal, wat wordt 'gemaakt' door de papegaaivissen: zij eten het koraal en poepen dat weer uit, waardoor de bodem dus bedekt wordt met fijn wit zand. In de White Hole hingen enorme tarpons te slapen. Je kunt daar heel dicht bij komen. Dit zijn enorme grote 'sardientjes' zoals Hans zei, maar ze passen niet in het blikje...

Tarpon

En dan in een grote grot lag een immense Verpleegsterhaai te slapen. Als een forse man zo groot en zodra hij (of zij) ons zag werd hij wel wat onrustig maar hij bleef in z'n grot. Wat een groot beest! Door de stofwolken die wij veroorzaakten konden we helaas geen foto nemen. Ik had hier graag een nachtduik gemaakt met die tarpons, de verpleegster haai en de drie grote krabben die we later zagen. We hebben maar één muur gezien van de White Hole omdat we over de muur heen zijn gegaan richting een andere site waar het

wemelde van de schildpadden. Op een gegeven moment ben ik gestopt met tellen. 

Na een uur er uit op dezelfde manier met nog hogere golven dan eerst. Ik voelde gewoon mijn maag als je van zo'n hoge golf weer de diepte in dook. Netjes op je beurt wachten en dan aan boord klauteren en in de baai kan je dan je BCD uitdoen. Overigens heeft het water van de baai een prachtige groenblauwe kleur, echt super tropisch! 

We hebben na dit avontuur daar een lekkere hamburger met frietjes gegeten, grote honger als we hadden. Er hangt hier een lekker ontspannen sfeertje, weg van de 'drukte' van Kralendijk. Lekker om hier te zijn. Toch zijn we na een poosje terug naar huis gegaan, onze spullen uitgespoeld bij Dive Friends, een duik genomen in 'ons' zwembad, een douche genomen, foto's bekeken en dan

even een wandeling naar de 'stad' waar we iets hebben gedronken. Wel thuis gegeten: rest van de Ceasar Salad en toch nog vrij lang met de laptop bezig geweest waardoor we 'pas' om tien uur op bed lagen.

White Slave en Angel City - duik 148 en 149

Vandaag, zondag, onze tweede echte dag op Bonaire. Moe als we waren gisteren, waren we weer vroeg wakker. Het is op zich goed slapen in dit huisje met een klamboe boven het bed, de airco en de wapper aan. Dat is echt een noodzaak. 

Dit huisje heeft zoals gezegd twee minpuntjes. Dat is a. dat het zodanig is gesitueerd dat er nauwelijks wind waait en daardoor b. dat het huis niet dóór waait ook omdat er geen shutters of tralies zijn zodat je overdag niets kunt laten openstaan. Gevolg hiervan is ook dat er daarom tamelijk veel van die kleine ettermuggen zijn. Dus al met al is het hier 's avonds wat minder aangenaam omdat je word lek geprikt. Dan kan je beter met je huisje vlak aan zee zitten waar het altijd aangenaam waait.

Afijn. Genoeg geklaagd. De overige negenennegentig punten zijn positief!

Na de gebruikelijke smoothie - we zetten de traditie ook hier voort - hebben we de auto ingeladen met onze duikspullen en zijn via de Dive Friends laadstation bij het vliegveld doorgereden naar White Slave. In onze begintijd en onze eerste keer Bonaire zijn we daar ook al eens geweest en toen vond ik het daar niet zo leuk vanwege de stroming. Nu ik inmiddels al heel wat duiken verder ben, is het de moeite om de steks waar ik het vroeger moeilijk mee had, opnieuw te doen. Ik heb dan ook bijzonder genoten van deze duik want hij was erg mooi. Prachtig wit zand met golvend zacht koraal en daartussen honderden prachtig gekleurde vissen. Met mijn nieuwe duikmasker - waar ik al aardig aan begin te wennen - lijkt alles een stuk helderder.

Na deze duik waar ik helemaal vrolijk van werd, nieuwe flessen gehaald bij Dive Friends, daar even blijven zitten en naar Two Buns om een broodje te eten. We waren wat vroeger dan normaal dus het was nog niet druk. De smoothie daar is gemaakt met bevroren water terwijl wij de smoothie altijd met yoghurt maken, maar smaakte ook best. 

Onze tweede stek was Angel City, wat wij één van de mooiere steks vinden. We zijn direct door gezwommen naar het tweede rif. Angel City heeft twee riffen met daartussen een prachtig wit - maar verraderlijk 'diep' - 'meer'. Wij blijven op zo'n vijftien meter om naar het tweede rif te gaan waar doorgaans net even iets andere vissen zijn dan op het eerste rif. Een barracuda gezien met een gigantische vishaak in z'n bek en heel veel visdraad daar weg genomen, één met ook zo'n grote haak aan. Zielig om te zien maar ja, zo'n vis laat het ook niet toe om die weg te laten halen. Het zij zo. Verder erg veel blauwe visjes waarvan ik de naam zo even niet weet, maar die 'altijd' daar om je heen komen zwemmen. 

Als we daar zijn gaan we meestal zo rond 70bar terug, zodat we met 50bar aan onze safety stop kunnen beginnen. Als je daar op het tweede rif bent, moet je goed in het oog houden op welk punt je terug moet keren, zowel qua lucht als plek. Jan kan gelukkig heel goed oriënteren en we kwamen dan ook precies daar uit waar we er ook 'in' waren gegaan. Als je dan aan je safety stop begint, heb je daarna nog tijd zat om om je heen te kijken. Bij Angel City heb je niet zo'n enorm end 'woestijn' onder water als bij White Slave. Heen zwemmen wij meestel op onze rug naar het begin van het rif, maar terug gaan wij al duikend terug.

Bij Angel City is het een wat lastige entry, en moet je dan terug ook goed uitkomen anders moet je over allerlei overhangend gerotste klauteren wat geen sinecure is met al dat extra gewicht. 

's Avonds een Cesar Salad gegeten die Jan weer heerlijk had gemaakt en deze onder de wapper op de hoogste stand opgegeten. Het is binnen véél te warm om te eten - koken valt al niet mee - dus moet dat buiten, helaas samen met de muggen. Ik was weer behoorlijk moe en lag er al om negen uur, maar bijkomend voordeel is dat je dan wel lekker in de koelte van de airco kunt liggen.

Bonaire revisited - onze vierde keer....

Little Aquarius - Bonaire

Voor het eerst dat ik een blog tik aan de rand van een zwembad! Een privé zwembad ook nog. Zacht, zwoel windje en het geritsel van palmbladeren, het tsjirpen van krekels en de irritante muggen maken het plaatje compleet....

Gisterenavond zijn wij aangekomen op Bonaire. De vlucht was op zich vrij rustig, tenminste geen turbulentie, maar daarentegen hadden we een kind achter ons die het af en toe op een brullen zette. Negen uur lang stil zitten valt ook niet mee. Van mij mogen ze kindvrije vluchten aanbieden, maar dat heb ik wel vaker gezegd. Baby's en kinderen onder een bepaalde leeftijd gewoon met z'n allen in één vliegtuig. Natuurlijk wel met de ouders. Wat een keet zal dat geven!

We werden opgewacht door een taxi van het autoverhuurbedrijf toen we aankwamen en hadden redelijk snel onze huurauto. Tassen erop en naar het huisje gereden waar we vorig jaar november voor het eerst waren. Het is een huisje van mijn oud-huisarts uit Lelystad. Ik hoorde per toeval via mijn moeder dat hij hier een huisje heeft. Het is een prima huis, alleen wel erg warm, maar ja, dat is het hier altijd. Enkel in de slaapkamer is airco. Verder helaas niet. Wat er ook niet is zijn shutters, zodat je overdag de ramen zou kunnen open houden. Het zijn zeg maar een soort van ouderwetse ramen die je omhoog kunt schuiven. Er zitten overal weliswaar horren voor, maar vanwege inbrekers kan je deze overdag niet open laten. Er zit zelfs alarm op het huis. 

Het huisje ligt in een wijk richting vliegveld. Als je vanaf het vliegveld naar Kralendijk rijdt en je nadert de eerste huizen is het aan die kant. Het is in een wat voor sjieke wijk moet doorgaan. Er staan erg mooie huizen zo hier en daar, maar ook minder mooi. De echte bevolking woont hier denk ik niet of ze moeten geld hebben. Dit huisje schaar ik zelf bij de betere huisjes. Bij het huisje is een zwembad en een groot terras. Het andere minpunt naast het gemis aan airco en shutters, dat zijn de muggen. Van die kleine gemene steekmuggen die je meteen te pakken nemen zodra je één teen buiten de deur steekt. Ik heb er ondertussen al een stuk of tien. Muggenbulten bedoel ik dan...

Eenmaal 'thuis' hebben we een broodje gegeten met ham en kaas en een glas melk, tassen uitgepakt, even een duikje genomen in het zwembad en gaan slapen. Dat was rond tien uur 's avonds plaatselijke tijd (drie uur 's nachts Nederlandse tijd). Jan was rond vijf uur 's morgens al wakker. Ik ben nog wat blijven doezelen tot het licht werd. Als ontbijt nog wat broodjes weggewerkt en dan maar met onze duikspullen naar Dive Friends om ons voor het derde jaar in te schrijven voor lucht en lood. Onze checkdive hebben we gedaan bij The Cliff of The Wall of weet ik veel hoe het daar heet en we werden - voor het eerst eigenlijk - tot in de zee begeleid door een medewerkster met extra lood voor het geval we niet voldoende zouden hebben. Ik had veertien pond en Jan tien. Ik had ook een nieuwe duikbril. Met een leesgedeelte. Niet dat ik ga lezen onder water, maar dat is om de dingen van dichtbij te kunnen bekijken. Dat was wel even wennen. Ook omdat het masker nieuw is is het wennen. Het besloeg ook steeds. Nieuwigheid zeker. Ik wil niet zeggen dat ik heb lopen etteren, maar ik moest wel met grote regelmaat water in mijn bril laten lopen om de mist te laten optrekken.

Overigens zijn wij bij The Wall vanaf de buis die onder water loopt naar rechts afgeslagen omdat de stroming van die kant kwam. Zonder camera of andere accessoires kijken of we het nog kunnen. Maar ons laatste duik was van september dus natuurlijk geen probleem. In het begin zagen we nog een kleine murene die wegzwom zodra hij ons gewaar werd en op het einde van de duik - een uur later - een vrij forse. Verder het gewone spul, waar we nu na zoveel keer duiken hier niet meer van opkijken. Gek eigenlijk dat je zo blasé wordt, hoewel het toch altijd wel mooi blijft, maar het bijzondere gaat er wat af.

Na deze eerste duik bij Two Buns een broodje gegeten. De zaken gaan blijkbaar goed daar, want de buitentafels waren nieuw en comfortabeler. Het zit er dan ook altijd vol tussen de middag. De broodjes zijn heerlijk en de bediening is goed - als ze niet alles op de grond gooien....

Dan alle spullen naar het huisje gebracht en met de pick-up naar de Albert Heijn die hier Van Tweel heet. Fors inkopen gedaan. Het is hier schrikbarend duur. Even tweehonderd dollar is niets. Maar uit eten vinden wij hier niet zo bijzonder en omdat de keuken compleet is en we hier twee weken zijn, gaan we voornamelijk thuis eten maken. Zo af en toe uit eten, maar zoals ik al schreef is het hier allemaal een beetje hetzelfde en vooral erg Europees. En dat verwacht je niet van een Caraïbisch eiland. 

Omdat het nog vrij vroeg was nadat we alles hadden thuis gebracht en opgeborgen, zijn we toch maar nog voor een tweede duik gegaan. Ondanks dat ik wat moe was, maar het was nog te vroeg en te warm. Dus bij de Dive Friends vlakbij de luchthaven lucht gehaald - tenminste: Nitrox. Want wij duiken hier enkel Nitrox - en naar De Pier gereden. Het kan zijn vanwege mijn nieuwe duikbril, maar ik vond het hier verrassend helder in vergelijking met vorig jaar, toen we daar voor het eerst hebben gedoken. Weinig tarpons dit keer - eentje - maar wel veel van die geel gestreepte vissen - geelstreep grommer - en zelfs één met een forse haak in z'n bek. Onze poging die eruit te halen is niet echt gelukt. Wel hebben we het stuk nylondraad kunnen verwijderen. De haak niet. Daar zal-ie dus mee moeten blijven rondzwemmen. Verder veel Gele Zeebarbelen en natuurlijk de Parrotfish, oftewel papegaaiduikers, ook een paar hele grote die je ook echt hoort als ze aan het koraal zitten te kluiven.

Onze eerste cocktails, op Schiphol. Vóór vertrek.

Na een dik uur eruit, flessen terug brengen, spullen uitspoelen en naar huis. Het was ondertussen ook tegen vijven en de cocktails komen later in de vakantie wel. Nu even rustig aan. Gedoucht en tegen half zeven eten gemaakt - spaghetti met courgette en wahoo (wegens gebrek aan zalm) - wat overigens prima smaakte maar ik had dan ook trek voor twee. De avond verder doorgebracht aan het zwembad, in de wind, om toch een beetje de muggen te weren, wat helaas lastig lukt.