Ik voel mij een beetje beschwumt, zoals dat heet - niet helemaal lekker in het velletje. Was weer megavroeg wakker vanmorgen enkel en alleen omdat ik om half negen bij de fysio moest zijn vanwege pijn in mijn heupstreek en ik geen wekker zet 's morgens, dus ik was vanaf half zeven zowat iedere tien minuten wakker. Slaap niet echt super lekker weer de laatste dagen. Te veel zorgen? Of mis ik gewoon mijn maatje....
En dan nog een lang weekend voor de boeg ook. Ik heb altijd erg veel zin in het weekend, maar tegelijk ook weer niet. Soms duurt zo'n weekend best wel lang voor mij, en tegelijk vind het heerlijk om lekker thuis te zijn. En al met al vermaak ik mij altijd uitstekend thuis. Het is anders. Ja, anders. Als je met z'n tweeën bent is het gewoon heel anders.
Ik heb zelfs gisterenavond al boodschappen gedaan, dus ik heb vanaf vanmiddag al weekend. In eerste instantie had ik de intentie om even te gaan lopen, maar nu weet ik het niet helemaal zeker. Aan de andere kant, ik kan pas maandagmorgen gaan lopen vanwege andere bezigheden, dus het zou wel goed zijn om vanmiddag even een klein rondje te lopen. Zal me goed doen. Ondanks de hoofdpijn die ik heb. Het weer is op zich goed. Nou ja, ik zie wel. Ben snel genoeg omgekleed en het wordt toch pas rond negen uur donker. Met Runkeeper en weer een lid erbij bij mijn 'streetteam' is het wel een extra stimulans.
Ja, maandag Koninginnedag, maar ik ga niets bijzonders doen dan. Geen zin in. Eerst hardlopen en dan lekker net doen alsof het zondag is. Voor de buis zitten en kijken naar Koninginnedag op TV. Die duffe vrijmarkt ken ik zo langzamerhand wel. Allemaal troep en erg veel hoofddoekjes. Anders met m'n boek lekker even naar het park, want het schijnt mooi weer te worden.
Nu even worstelend de dag doorkomen en er vanavond betijds in....
onderwaterfotografieset
Niet zo best geslapen vannacht. Voor mijn gevoel wel duizend keer wakker geweest. Ik voel het ook: wattig hoofd en wat hoofdpijn. Het gekke is dat ik dat juist vaak heb op woensdag. Vroeger was het altijd op een dinsdag. Gelukkig duurt de dag voor mij vandaag iets minder lang: ik mag om kwart over drie al naar huis om te gaan sporten. Thuis omkleden en met de fiets naar de sportschool en daar een beetje duf gewichtjes omhoog duwen en zo. Keb nooit zin, maar als ik dan geweest ben is het toch altijd weer lekker. Kan ook net zo goed dat fietsritje zijn en niet de sportschool.
Ben de afgelopen dagen aardig wat pre-occupied geweest vanwege de aankoop van een onderwaterfotografieset - drie keer woordwaarde... Afgelopen duikvakantie hadden wij een Olympus PEN E-PL2 met onderwaterhuis mee met een flitser en dat is ons eigenlijk wel goed bevallen. We wilden graag deze specifieke camera omdat deze in RAW kan fotograferen. Zoals je weet verdwijnt na vijf meter onder water alle kleur, beginnend bij rood en wat er overblijft is blauw. Veel onderwaterfoto's zijn dan ook blauw en je ziet nauwelijks kleur. Dit is al goed op te heffen door te flitsen, maar ik maak met mijn normale (bovenwater)camera mijn foto's enkel en alleen maar in RAW, dus onderwater wil ik dat ook. Ik ben daar een jaar of twee geleden mee begonnen - drempelvrees, want RAW, oei eng bewerken - en toen ik het verschil zag wat dramatisch is - zoveel meer kleur, meer info, je kunt er zoveel uithalen - was ik volledig om. Veel mensen vinden het nog steeds eng. En ja, je hebt er een apart fotobewerkingssoftware voor nodig en ik doe dat met Photoshop Elements. Dat is een uitgeklede versie van Photoshop en als je de foto's in RAW hebt gemaakt opent PSE deze foto zelf al in een apart schermpje om de foto al te bewerken wat eigenlijk verrassend simpel is: je schuift gewoon wat met de schuifjes en je ziet direct wat er gebeurt en je kunt altijd terug. Echt heel verrassend wat je ermee kunt doen.
Dus verwend/gewend als ik ben boven water, zo wil ik dat ook onder water. Maar zo'n set kost een behoorlijke duit. Dan ga je dus twijfelen: is het het waard? Doe ik er wel goed aan? Niet dat je het koopt en nooit gebruikt?
Dan de tegenargumenten: fotograferen is altijd een (latente) hobby geweest van mij, en ik heb never nooit iets gehad met compactcamera's dus waarom onderwater dan ineens wel. Nooit gebruiken: tja, we duiken ook in Nederland en tot nu toe nog zonder fototoestel. Maar met zo'n set neem je 'm wat vaker mee en kan je ook onder Nederlands water mooie foto's maken. Het komt vaak voor dat wij een pracht van een snoek tegenkomen die je nu eens mooi kunt fotograferen, of in ieder geval proberen. Het geeft een extra dimensie aan het duiken.
Dus gisteren de knoop doorgehakt en de hele set besteld en ... net binnen! Een Olympus PEN E-PL3 met onderwaterhuis en een Inon S-2000 flitser. Nu nog een mooie koffer eromheen, maar die verkopen we zelf. En nu maar hopen dat het water een beetje snel 'op temperatuur' komt. In ieder geval als Jan weer terug is, kunnen we - vind ik - wel weer eens een duikje wagen.
Spannend....!
Ben de afgelopen dagen aardig wat pre-occupied geweest vanwege de aankoop van een onderwaterfotografieset - drie keer woordwaarde... Afgelopen duikvakantie hadden wij een Olympus PEN E-PL2 met onderwaterhuis mee met een flitser en dat is ons eigenlijk wel goed bevallen. We wilden graag deze specifieke camera omdat deze in RAW kan fotograferen. Zoals je weet verdwijnt na vijf meter onder water alle kleur, beginnend bij rood en wat er overblijft is blauw. Veel onderwaterfoto's zijn dan ook blauw en je ziet nauwelijks kleur. Dit is al goed op te heffen door te flitsen, maar ik maak met mijn normale (bovenwater)camera mijn foto's enkel en alleen maar in RAW, dus onderwater wil ik dat ook. Ik ben daar een jaar of twee geleden mee begonnen - drempelvrees, want RAW, oei eng bewerken - en toen ik het verschil zag wat dramatisch is - zoveel meer kleur, meer info, je kunt er zoveel uithalen - was ik volledig om. Veel mensen vinden het nog steeds eng. En ja, je hebt er een apart fotobewerkingssoftware voor nodig en ik doe dat met Photoshop Elements. Dat is een uitgeklede versie van Photoshop en als je de foto's in RAW hebt gemaakt opent PSE deze foto zelf al in een apart schermpje om de foto al te bewerken wat eigenlijk verrassend simpel is: je schuift gewoon wat met de schuifjes en je ziet direct wat er gebeurt en je kunt altijd terug. Echt heel verrassend wat je ermee kunt doen.
Dus verwend/gewend als ik ben boven water, zo wil ik dat ook onder water. Maar zo'n set kost een behoorlijke duit. Dan ga je dus twijfelen: is het het waard? Doe ik er wel goed aan? Niet dat je het koopt en nooit gebruikt?
Dan de tegenargumenten: fotograferen is altijd een (latente) hobby geweest van mij, en ik heb never nooit iets gehad met compactcamera's dus waarom onderwater dan ineens wel. Nooit gebruiken: tja, we duiken ook in Nederland en tot nu toe nog zonder fototoestel. Maar met zo'n set neem je 'm wat vaker mee en kan je ook onder Nederlands water mooie foto's maken. Het komt vaak voor dat wij een pracht van een snoek tegenkomen die je nu eens mooi kunt fotograferen, of in ieder geval proberen. Het geeft een extra dimensie aan het duiken.
Dus gisteren de knoop doorgehakt en de hele set besteld en ... net binnen! Een Olympus PEN E-PL3 met onderwaterhuis en een Inon S-2000 flitser. Nu nog een mooie koffer eromheen, maar die verkopen we zelf. En nu maar hopen dat het water een beetje snel 'op temperatuur' komt. In ieder geval als Jan weer terug is, kunnen we - vind ik - wel weer eens een duikje wagen.
Spannend....!
Zomaar een zondag
De eerste week heb ik het altijd het moeilijkst. In feite is deze eerste week pas gisteren ingegaan, omdat voor mijn gevoel Jan de vorige week toch 'in de buurt' was, hoewel dat wel op 250 km afstand was. Gisterenmiddag is het schip dan echt vertrokken en gevoelsmatig is dat voor mij dan pas het begin. Dus dat is weer even je ritme zoeken, zeker op een dag als deze - zondag - terwijl ik de zondag een heerlijke dag vind: het is lekker rustig hier in de straat en niets moet. Heerlijk je gang gaan, heerlijk cocoonen, emo-tv op de achtergrond. Vaak zit ik de hele dag TV te kijken of de TV staat in ieder geval aan. Heerlijk vind ik dat. Dus zit ik met een bakkie troost, de website van Marine Traffic waarop ik het schip kan volgen en emo-TV op de achtergrond.
Het is jammer genoeg te fris om buiten te zitten. De wind is te fris. Het is wel uitnodigend, want de zon schijnt wel. Misschien dat ik toch effe wel wat buiten ga vertoeven, een beetje 'doelloos' harken in de tuin of zo. In ieder geval even de was opvouwen. Moet ook gebeuren.
Vanavond eet ik zwijnrollade en ik hoop dat ik de energie kan opbrengen om daar wat TLC in te stoppen.... Het valt zo af en toe niet mee.
Toen ik aan het hardlopen was vanmorgen - 7,5 km gelopen! Heerlijk rustig tempo en ik voel me top! - waren ze weer aan het duiken. Zo'n zin in! Maar ik vind het nog te koud. Straks als Jan weer terug is, dan gaan we weer en hopelijk lekker veel. Het begint een klein beetje verslavend te worden. En ik hoop echt dat dat gevoel blijft. Het is haast niet te geloven, want ik heb in het verleden zó veel gedaan en niets bleef. Behalve hardlopen, maar dat kan je natuurlijk lekker alleen doen en wanneer je wil. Duiken op zich ook, en waar je wilt en wanneer je wilt. Tenminste, als je met je buddy bent. Ja. Leuk. Laat het maar lekker snel lekker warm worden...
Het is jammer genoeg te fris om buiten te zitten. De wind is te fris. Het is wel uitnodigend, want de zon schijnt wel. Misschien dat ik toch effe wel wat buiten ga vertoeven, een beetje 'doelloos' harken in de tuin of zo. In ieder geval even de was opvouwen. Moet ook gebeuren.
Vanavond eet ik zwijnrollade en ik hoop dat ik de energie kan opbrengen om daar wat TLC in te stoppen.... Het valt zo af en toe niet mee.
Toen ik aan het hardlopen was vanmorgen - 7,5 km gelopen! Heerlijk rustig tempo en ik voel me top! - waren ze weer aan het duiken. Zo'n zin in! Maar ik vind het nog te koud. Straks als Jan weer terug is, dan gaan we weer en hopelijk lekker veel. Het begint een klein beetje verslavend te worden. En ik hoop echt dat dat gevoel blijft. Het is haast niet te geloven, want ik heb in het verleden zó veel gedaan en niets bleef. Behalve hardlopen, maar dat kan je natuurlijk lekker alleen doen en wanneer je wil. Duiken op zich ook, en waar je wilt en wanneer je wilt. Tenminste, als je met je buddy bent. Ja. Leuk. Laat het maar lekker snel lekker warm worden...
Het einde van de kalender
Ik kon dat toch niet laten. Er zijn namelijk weer een aantal plantjes verdwenen tijdens de winter. Dus weer twee lupines gekocht en twee vingerhoedskruidjes in de hoop dat ze eens een keer 'overblijven'.
Het was niet echt bijster mooi weer, maar zo af en toe scheen gelukkig wel de zon. Vanmiddag ben ik even naar een vriendin geweest die ik op vrijdagmiddag had gesmst, omdat ik haar foto zag staan in een jachtblad. Of ik nog wild wilde. Ja, natuurlijk. Kom dan even langs. Ja, natuurlijk. Lui als ik was vandaag, met de auto naar de boerderij waar het weer een gezellige boel was, as usual. Ze zaten allemaal in de kleine keuken. Allemaal is mijn vriendin, diens partner en nog twee jachtmaatjes. Dan lopen er nog twee hondjes rond, er was een tuinman bezig en de kleinzoon van mijn vriendin liep daar rond te spetteren. Toen ik aan kwam rijden zei hij doodleuk: oma is er niet hoor! Maar oma zat in de keuken. Was weer als vanouds gezellig en twee wijntjes, een kop soep, een bordje beenham en wat nootjes later ben ik weer huiswaarts gegaan. O ja, en met een tas reevlees.
Thuis nog een bak of twee soep gegeten met een snee brood.
Ja en dan weer de nodige ellende op TV met nieuwe verkiezingen in september. My God. Als die lul van een Wilders dan maar niet de grootste wordt want dan zal ik mijn belofte moeten waarmaken en dat is emigreren. Ik wil niet in een land wonen met zo'n eikel van een Wilders als minister-president. Moet daar toch niet aan denken! Ik laat me wat dat aan gaat nooit zo uit over politiek, maar in dit geval maak ik een uitzondering. En als het echt zo'n klootmekukel is, leest hij deze blog want hij googled 'Wilders', en houdt hij me eraan of word ik opgepakt omdat ik anti-Wilders ben. Je maakt je als land toch volstrekt belachelijk als die gebleekte kop de 'leider' van het land wordt. In dat geval snap ik waarom de Maya kalender er in december 2012 mee ophoudt....
Zonnetje in huis
Een beetje somber toch wel. Als je partner wat depri is, ben jij dat ook en het vervelende is dat ik er niets aan kan doen, niet eens een arm om hem heen slaan en zeggen: "komt wel goed, schatje." Ja, je word er niet vrolijk van. Over dat staatslot gesproken: ik denk dat ik er maar eentje ga kopen.
Tot overmaat van ramp zijn alle belgische bonbons ook nog eens op. Gisterenavond de laatste twee opgegeten.
Dus vanavond is het 'op de kin kloppen'. Geen extraatje bij de thee. Ik moet het stellen met een bosje rozen die wij, dames van het bedrijf, vandaag hebben gekregen van een onbekende collega, die denkt geheim te zijn, maar niet heus.
Desalniettemin was het vrolijk thuis komen met de zon die zo jubelend door het raam naar binnen scheen. De bos rozen komt er goed op uit, op de tafel. Klein beetje troost in mijn 'lege' leventje.
Vanavond mijn favoriete receptje gemaakt: spaghetti met gebakken courgette, stukjes verse (biologische) zalm, wat zongedroogde tomaatjes, en daarna een scheut goede balsamico-azijn eroverheen. Lekker. Het allerlekkerst met spaghettini. Maar die had ik nu niet.
Ja, en dan zit je met een half oog naar de TV te kijken waar een programma bezig is over singles en dat ze ongelukkig zijn - sommigen dan - maar dat ze het hebben van een relatie toch ook niet echt zien zitten, omdat je als je single bent kunt doen en laten wat je wilt. Nu ja, misschien heb ik de 'ideale' relatie: ik ben parttime single en ik kan op gezette dagen 'doen wat ik wil'. Niet op ieder vlak natuurlijk maar op dát specifieke vlak heb ik daar ook totaal geen behoefte aan.
Ik zeg niet dat ik het niet fijn vind om zo af en toe alleen te zijn, maar het moet niet te lang duren. In feite is het nu wel weer genoeg. Dus Jan, neem de auto of trein maar hierheen, laat ze allemaal de ... eh ... griep (?) krijgen. We emigreren gewoon naar Bonaire....
Bon noche...
Tot overmaat van ramp zijn alle belgische bonbons ook nog eens op. Gisterenavond de laatste twee opgegeten.
Dus vanavond is het 'op de kin kloppen'. Geen extraatje bij de thee. Ik moet het stellen met een bosje rozen die wij, dames van het bedrijf, vandaag hebben gekregen van een onbekende collega, die denkt geheim te zijn, maar niet heus.
Desalniettemin was het vrolijk thuis komen met de zon die zo jubelend door het raam naar binnen scheen. De bos rozen komt er goed op uit, op de tafel. Klein beetje troost in mijn 'lege' leventje.
Vanavond mijn favoriete receptje gemaakt: spaghetti met gebakken courgette, stukjes verse (biologische) zalm, wat zongedroogde tomaatjes, en daarna een scheut goede balsamico-azijn eroverheen. Lekker. Het allerlekkerst met spaghettini. Maar die had ik nu niet.
Ja, en dan zit je met een half oog naar de TV te kijken waar een programma bezig is over singles en dat ze ongelukkig zijn - sommigen dan - maar dat ze het hebben van een relatie toch ook niet echt zien zitten, omdat je als je single bent kunt doen en laten wat je wilt. Nu ja, misschien heb ik de 'ideale' relatie: ik ben parttime single en ik kan op gezette dagen 'doen wat ik wil'. Niet op ieder vlak natuurlijk maar op dát specifieke vlak heb ik daar ook totaal geen behoefte aan.
Ik zeg niet dat ik het niet fijn vind om zo af en toe alleen te zijn, maar het moet niet te lang duren. In feite is het nu wel weer genoeg. Dus Jan, neem de auto of trein maar hierheen, laat ze allemaal de ... eh ... griep (?) krijgen. We emigreren gewoon naar Bonaire....
Bon noche...
Secretaressedag
Beetje rare dag vandaag. Ik werd vanmorgen met een soort euforisch gevoel wakker alsof vandaag de dag was (is?) dat ik eindelijk de jackpot win. Aangezien ik geen staatslot heb en het bovendien niet de tiende van de maand is, lijkt dit mij niet mogelijk. Waar dit gevoel dan vandaan komt is mij een raadsel. In de loop van de dag verwatert dit gevoel wat, maar ligt er na mijn lunch wel een bos(je) rozen op mijn buro. Hûhm? Van wie nu weer? Nou ja, dat 'nu weer' is ook wat overdreven: alsof ik iedere week een bos bloemen krijg van een onbekend iemand. Niemand weet van iets. Van Jan kan het niet zijn want als hij bloemen stuurt is dat meestal een bos die drie keer groter is (no offence).
Blijkt dat de beide dames van de administratie óók een bosje hebben gehad. Wat is het voor een dag vandaag? Eh, High Five dag? Nee joh, secretaressedag! Hé hallo. Ik ben geen secretaresse! Ik ben een Offies Menègur. Maar goed. We hebben onze vermoedens wie het heeft verzorgd, maar de vraag rijst dan waarom er één vrouwelijke collega is vergeten en dat vinden wij dames wel wat sneu.
Lightens up your day!
Nog zes weken te gaan.... Gelukkig hebben we daar de sportschool. Troost in moeilijke tijden. Beetje lopen op de loopband, beetje gewichtjes duwen en kijken naar anderen. Niet zo'n anonieme toestand als Health City hier, maar elkaar vriendelijk toeknikken, want het is altijd hetzelfde kliekje wat er komt op woensdagnamiddag. En zoals beloofd op de fiets erheen en terug. Thuis een halve bak nootjes leeg gegeten maar toch niet teveel gegeten volgens De Eetmeter. Een grappig site waarop je kunt bijhouden wat je eet zodat je kunt zien of je van alles wel voldoende binnen krijgt. Blijkt (of schijnt) dat ik te weinig zout eet en te weinig Vitamine A, maar dat laatste klopt niet want ik neem iedere dag een multivitaminetabletje waarop staat dat de ADH 100% is van vitamine A. Dussss. En van vitamine TLC wordt niet gebabbeld, want dat mis ik wel. Al vier dagen....
Blijkt dat de beide dames van de administratie óók een bosje hebben gehad. Wat is het voor een dag vandaag? Eh, High Five dag? Nee joh, secretaressedag! Hé hallo. Ik ben geen secretaresse! Ik ben een Offies Menègur. Maar goed. We hebben onze vermoedens wie het heeft verzorgd, maar de vraag rijst dan waarom er één vrouwelijke collega is vergeten en dat vinden wij dames wel wat sneu.
Lightens up your day!
Nog zes weken te gaan.... Gelukkig hebben we daar de sportschool. Troost in moeilijke tijden. Beetje lopen op de loopband, beetje gewichtjes duwen en kijken naar anderen. Niet zo'n anonieme toestand als Health City hier, maar elkaar vriendelijk toeknikken, want het is altijd hetzelfde kliekje wat er komt op woensdagnamiddag. En zoals beloofd op de fiets erheen en terug. Thuis een halve bak nootjes leeg gegeten maar toch niet teveel gegeten volgens De Eetmeter. Een grappig site waarop je kunt bijhouden wat je eet zodat je kunt zien of je van alles wel voldoende binnen krijgt. Blijkt (of schijnt) dat ik te weinig zout eet en te weinig Vitamine A, maar dat laatste klopt niet want ik neem iedere dag een multivitaminetabletje waarop staat dat de ADH 100% is van vitamine A. Dussss. En van vitamine TLC wordt niet gebabbeld, want dat mis ik wel. Al vier dagen....
Depri-dag
Geen leuke dag
vandaag. Begon vanmorgen al toen een vrachtwagen weer de weg blokkeerde om te
gaan lossen, ik om 08.15u met mijn auto de parkeerhaven uit wilde rijden en
daar wel vier minuten heb moeten staan wachten eer alle auto’s met achterbankkinderen
mij ruimte gaven om in te voegen om dan vervolgens weer stil te staan bij de
vrachtwagen, of liever om de auto’s met achterbankkinderen die om die
vrachtwagen heen moesten – zij deden dus de manoeuvre, niet ik – door te laten en
allemaal snel achter elkaar zodat ik er niet tussen kan, om vervolgens de hele
weg te blokkeren omdat een paar meter achter mij de auto’s moesten stoppen om
voorrang te verlenen aan overstekende voetgangers. Vervolgens sta je te wachten
voor het verkeerslicht, ongeveer drie minuten en tel je meer dan twintig auto’s
met achterbankkinderen die de wijk inrijden om dan te stuiten op de rij die
moet wachten voor die vrachtwagen. Dan rij je naar kantoor en rijdt er zo’n
idioot op de voegstrook naar links, om dan bij het verkeerslicht de auto voor
de rechtdoor rijdende auto’s – die wachten voor het rode licht – te knallen en
dus gewoon rechtdoor rijdt en dat tot twee keer toe doet! Daarbij bijna een
stel fietsers ondersteboven te rijden. Stelletje idioten allemaal bij elkaar.
Dan verbeter je
een collega die uit naam van het bedrijf schrijft en een fout maakt in zijn
verhaal, krijg ik de wind van voren omdat ik dat via facebook doe. Misschien
heeft hij gelijk, maar dan moet-ie z’n tekst eens goed nalezen voordat hij op ‘delen’
drukt. “Dit is niet leuk. Ik ga je ontvrienden. Inmiddels hebben zo’n 10 mensen
dit gelezen”. Ontvriend me dan maar, whatever. Er wordt toch al zo veel gezeikt
over wat je op facebook zet. “Wat interesseert mij het dat je gaat slapen!” Ja,
hallo. Je gaat zelf op Facebook, stelt zelf je instellingen in. Kleine moeite
om op mij te gaan staan en te zeggen: ‘alleen belangrijke updates’ of ‘niet
meer volgen’ of ‘alles verbergen’. Of ontvriend me. Dan zie je dat ook niet
meer. Je kiest er zelf voor.
Dus weer gewoon
even zo’n dag dat het allemaal niet zo lekker loopt. Tel daarbij op dat ik het
vooruitzicht heb van zes ‘eenzame’ weekenden en dan weet je wel waar mijn
depridag vandaan komt.
Het goede nieuws:
ik ga vanmiddag maar weer eens naar de sportschool en dan hoop ik dat ik me
erna weer een stuk beter zal voelen. Ondanks de balletkinderen dan om die tijd
maar proberen me daar niets van aan te trekken, want ‘ik kan de mensen om me
heen toch niet veranderen’. En dat is zo. Doe gewoon je ding, trek je niets van
anderen aan, ook al maken die je het leven zuur en heb je het idee dat jij de
enige bent die zich er iets van aantrekt, want zeg nu zelf: de brandstofprijzen
stijgen de pan uit, maar je kind met de fiets of lopend naar school brengen,
dat gaat zeker niet. En maar klagen. Wetende dat ik zelf wel goed bezig ben,
want ik ga straks met de fiets naar de sportschool.
Nou ja. Tied veur’n
bakske….. We overleven het wel weer….
Zondagen
Maandag. 16 april 2012. Nog zeven weken, dan zie ik mijn mannetje pas weer terug. Zeven maal zeven dagen, even zoveel uren, minuten, seconden. Ach, wat is nou zeven weken? De tijd gaat zo snel. Zoveel positieve dingen die gebeuren in die zeven weken: de temperaturen stijgen, de dagen worden langer, vakantiegeld in mei, duikseizoen begint weer (voor de natduikers), de vakantie komt dichterbij. Die enkele negatieve dingen die de boel verzieken - hoe ga ik mijn weekenden vullen, hele gesprekken houden met jezelf - moeten we maar snel vergeten, negeren, achter ons laten. Vooral het feit dat ik altijd in mezelf begin te praten irriteert me mateloos, van die dagen dat ik alleen maar loop te zuchten. Dan mis ik wel het feit dat ik eigenlijk geen vriendinnen heb. Dat is gewoon een samenloop van omstandigheden geweest maar ligt voor een groot deel natuurlijk ook aan mezelf. Ik werk natuurlijk hele dagen en doordat ik zo'n niet helemaal normale relatie heb, is er weinig tijd om vriendschappen te onderhouden. De vriendinnen die ik had zijn óf verhuisd, óf verdwenen in de boedelscheiding, óf ze roken (bah). Maar ik ben nooit echt helemaal een vriendinnentyp geweest. Ik had altijd meer 'vriendjes' dan vriendinnen. Altijd vrij 'op mezelf' geweest.
Dus. Ja. Heb wel wat ideeën wat ik ga doen de komende tijd, maar ik moet toch altijd weer afwachten of ik daar op het moment zelf nog wel zin in heb. Heb nog wat kleine klusjes te doen in huis bijvoorbeeld, maar dat is binnen (schilderen) en als het zonnetje schijnt ben ik toch wel het liefst buiten, ook al is het koud. Verder wil ik heel langzaam toch - tegen beter weten in misschien - wat langer gaan hardlopen. Moet ook zien of dat nog gaat en het mij niet te lang duurt daarna om te herstellen, maar ik zou wel naar de 10 km willen. Afgelopen vrijdag 7 km gelopen en dat ging op zich aardig. Daarna alleen behoorlijk fanatiek een soort 'grote kuis' gedaan en 's avonds kon je me bij elkaar vegen zowat. Dus als ik dat wil bereiken, is het het beste dat ik op zaterdag loop om zodoende die dag rustig aan te doen en dan de zondag nog te hebben om helemaal bij te komen. Echter, ik gebruik juist de zondag om te lopen omdat die dag zo lang duurt als ik alleen ben. Het is wel lekker lopen op zaterdag, want dan is het redelijk rustig in het park waar ik loop en kom je alleen maar lopers tegen, alleen of in groepsverband. En op zondag zijn er al wat meer hondelaars en mensen met kinderen, zeker als het mooi weer is. Het kan nog beter miezeren, want dan is het heerlijk rustig. Daarom probeer ik op zondag ook altijd zo vroeg mogelijk te gaan, want 's middags is het niet te doen daar, tenminste dat vind ik. Dan moet je echt slalommen tussen alle wandelaars door. En als je een beetje exibitionistisch bent is dat niet erg, maar ik loop me dan alleen maar te ergeren. Zo heb je ook van die 'lopers' die op een mooie zondag over de dijk bij Oostende gaan hardlopen. Ik geef 't ze te doen. Dan doen ze 't erom, als je het mij vraagt. Maar goed, ieder z'n meug. Als iedereen op zondagmorgen zou gaan hardlopen, zou het ook superdruk zijn waar ik loop. En dat is het soms ook, zeker als er een wedstrijd wordt georganiseerd.
Als ik dan zo kijk zoals afgelopen zondag naar de beelden van de marathon in Rotterdam en die gasten zo gemakkelijk zie lopen, dan word ik wel jaloers hoor. Dan zou ik willen dat het bij mij zo gemakkelijk ging. Maar ja, misschien gaat het ze wel niet makkelijk af, doen ze alsof, of lijkt het zo. Misschien denken ze het van mij ook wel als ik na 7 km stop. Behalve dan die rode kop van me... Ze denken maar. Ik voel me er lekker bij, vooral vlak erna en als je onder de douche stapt en je daarna stort op je ontbijt, kopje koffie en emo-TV op de achtergrond, kijken hoe anderen zich laten verbouwen en zo.
Ja, de zondag is heerlijk én heilig. Dé dag van ultieme ontspanning, de dag van veel buiten zijn nu het nog kan, voordat je weer vijf dagen 'opgesloten' zit.
Dus. Ja. Heb wel wat ideeën wat ik ga doen de komende tijd, maar ik moet toch altijd weer afwachten of ik daar op het moment zelf nog wel zin in heb. Heb nog wat kleine klusjes te doen in huis bijvoorbeeld, maar dat is binnen (schilderen) en als het zonnetje schijnt ben ik toch wel het liefst buiten, ook al is het koud. Verder wil ik heel langzaam toch - tegen beter weten in misschien - wat langer gaan hardlopen. Moet ook zien of dat nog gaat en het mij niet te lang duurt daarna om te herstellen, maar ik zou wel naar de 10 km willen. Afgelopen vrijdag 7 km gelopen en dat ging op zich aardig. Daarna alleen behoorlijk fanatiek een soort 'grote kuis' gedaan en 's avonds kon je me bij elkaar vegen zowat. Dus als ik dat wil bereiken, is het het beste dat ik op zaterdag loop om zodoende die dag rustig aan te doen en dan de zondag nog te hebben om helemaal bij te komen. Echter, ik gebruik juist de zondag om te lopen omdat die dag zo lang duurt als ik alleen ben. Het is wel lekker lopen op zaterdag, want dan is het redelijk rustig in het park waar ik loop en kom je alleen maar lopers tegen, alleen of in groepsverband. En op zondag zijn er al wat meer hondelaars en mensen met kinderen, zeker als het mooi weer is. Het kan nog beter miezeren, want dan is het heerlijk rustig. Daarom probeer ik op zondag ook altijd zo vroeg mogelijk te gaan, want 's middags is het niet te doen daar, tenminste dat vind ik. Dan moet je echt slalommen tussen alle wandelaars door. En als je een beetje exibitionistisch bent is dat niet erg, maar ik loop me dan alleen maar te ergeren. Zo heb je ook van die 'lopers' die op een mooie zondag over de dijk bij Oostende gaan hardlopen. Ik geef 't ze te doen. Dan doen ze 't erom, als je het mij vraagt. Maar goed, ieder z'n meug. Als iedereen op zondagmorgen zou gaan hardlopen, zou het ook superdruk zijn waar ik loop. En dat is het soms ook, zeker als er een wedstrijd wordt georganiseerd.
Als ik dan zo kijk zoals afgelopen zondag naar de beelden van de marathon in Rotterdam en die gasten zo gemakkelijk zie lopen, dan word ik wel jaloers hoor. Dan zou ik willen dat het bij mij zo gemakkelijk ging. Maar ja, misschien gaat het ze wel niet makkelijk af, doen ze alsof, of lijkt het zo. Misschien denken ze het van mij ook wel als ik na 7 km stop. Behalve dan die rode kop van me... Ze denken maar. Ik voel me er lekker bij, vooral vlak erna en als je onder de douche stapt en je daarna stort op je ontbijt, kopje koffie en emo-TV op de achtergrond, kijken hoe anderen zich laten verbouwen en zo.
Ja, de zondag is heerlijk én heilig. Dé dag van ultieme ontspanning, de dag van veel buiten zijn nu het nog kan, voordat je weer vijf dagen 'opgesloten' zit.
Flexibele arbeidstijd
Het leven van een werkende vrouw. Een fulltime baan. Nou, niet helemaal fulltime, want op woensdag 'mag' ik om 15.15 naar huis om te gaan sporten. Mijn doordeweekse sportmiddagje anders kan ik dat enkel in het weekend doen. Dan ga ik óf naar de sportschool óf naar het bos/park om te hardlopen. Ik moet dat eigenlijk consequent afwisselen - woensdagmiddag sportschool, zondagmorgen buiten hardlopen - maar soms ben ik gewoon graag buiten en ga ik hardlopen. Ach, dat abonnement van de sportschool is maar een euro of vijfentwintig per maand en daarvoor kan ik in theorie onbeperkt sporten. Ik zeg 'in theorie' want het is een zogenaamd Smiley abonnement en dat betekent dat je enkel in de daluren mag sporten en dat is doordeweeks van 09.00 tot 17.00u. En als je de hele dag werkt lukt dat normaal gesproken dus niet.
Al heel lang denk ik er wel eens over na om minder te gaan werken. Bijvoorbeeld iedere dag tot kwart over vier of zo. Dan is dat extra uurtje eerder vrij net effe lekker om nog even je ding te doen. Anders dan kom je thuis en dan is het eigenlijk direct je eten maken. En in de winter is dat helemaal zo somber en als je dan om half vijf thuis bent, pik je nog net even dat sliertje licht mee. Maar het vervelende hiervan is dat het je toch vier uur per week dan zou kosten. Plus dat ik dan mijn woensdagmiddagje kwijt ben. Dat woensdagmiddagje kost mij namelijk niets. En vier uur per week maal tweeënvijftig is een behoorlijk bedrag wat je dan mist iedere maand. Plus, en daar denk je natuurlijk nu des te meer aan als je éénenvijftig bent, het scheelt pensioenopbouw. En vakantiedagen.... Het zou wel kunnen als ik bijvoorbeeld iedere dag om kwart voor acht zou kunnen beginnen. Helaas doen wij daar niet aan op kantoor. Ja, je mag wel om kwart voor acht beginnen, maar dan wel gewoon om kwart over vijf naar huis. En dat schiet niet op natuurlijk. Het is dat inkomstenverlies wat mij toch iedere keer tegenhoud om naar de baas te gaan en te vragen om minder te gaan werken terwijl het mij een heerlijk idee lijkt. Misschien heeft het met de leeftijd te maken. Je moet niet vergeten dat ik al vanaf mijn achttiende fulltime werk, eerst zelfs veertig uur per week toen er nog geen ATV was. Ik heb niet de 'luxe' gehad van zwangerschapsverlof of een sabaticcal. Dat laatste was toen ik jong was nog helemaal niet im frage, anders had ik het misschien wel gedaan. Even een jaar 'de wereld rond' en dan pas gaan werken.
Dus als je vanaf je achttiende al die jaren dag in dag uit vijf dagen in de week werkt, heb je daar op een gegeven moment wel een beetje genoeg van. Ik toch. Het is net effe dat beetje rust wat je creëert door dat uurtje eerder thuis. Ik zou hier heel graag wat meer flexibiliteit willen hebben in de werkuren. Zeker in de zomer eerder beginnen, eerder naar huis. Helaas kan dat niet voor iedereen hier, hoewel er altijd wel iets aan te passen is.
Misschien toch maar eens een visje opgooien...
Al heel lang denk ik er wel eens over na om minder te gaan werken. Bijvoorbeeld iedere dag tot kwart over vier of zo. Dan is dat extra uurtje eerder vrij net effe lekker om nog even je ding te doen. Anders dan kom je thuis en dan is het eigenlijk direct je eten maken. En in de winter is dat helemaal zo somber en als je dan om half vijf thuis bent, pik je nog net even dat sliertje licht mee. Maar het vervelende hiervan is dat het je toch vier uur per week dan zou kosten. Plus dat ik dan mijn woensdagmiddagje kwijt ben. Dat woensdagmiddagje kost mij namelijk niets. En vier uur per week maal tweeënvijftig is een behoorlijk bedrag wat je dan mist iedere maand. Plus, en daar denk je natuurlijk nu des te meer aan als je éénenvijftig bent, het scheelt pensioenopbouw. En vakantiedagen.... Het zou wel kunnen als ik bijvoorbeeld iedere dag om kwart voor acht zou kunnen beginnen. Helaas doen wij daar niet aan op kantoor. Ja, je mag wel om kwart voor acht beginnen, maar dan wel gewoon om kwart over vijf naar huis. En dat schiet niet op natuurlijk. Het is dat inkomstenverlies wat mij toch iedere keer tegenhoud om naar de baas te gaan en te vragen om minder te gaan werken terwijl het mij een heerlijk idee lijkt. Misschien heeft het met de leeftijd te maken. Je moet niet vergeten dat ik al vanaf mijn achttiende fulltime werk, eerst zelfs veertig uur per week toen er nog geen ATV was. Ik heb niet de 'luxe' gehad van zwangerschapsverlof of een sabaticcal. Dat laatste was toen ik jong was nog helemaal niet im frage, anders had ik het misschien wel gedaan. Even een jaar 'de wereld rond' en dan pas gaan werken.
Dus als je vanaf je achttiende al die jaren dag in dag uit vijf dagen in de week werkt, heb je daar op een gegeven moment wel een beetje genoeg van. Ik toch. Het is net effe dat beetje rust wat je creëert door dat uurtje eerder thuis. Ik zou hier heel graag wat meer flexibiliteit willen hebben in de werkuren. Zeker in de zomer eerder beginnen, eerder naar huis. Helaas kan dat niet voor iedereen hier, hoewel er altijd wel iets aan te passen is.
Misschien toch maar eens een visje opgooien...
Terug thuis
Inmiddels zijn we alweer een week thuis en ik persoonlijk heb er veel moeite mee weer in het ritme te komen. Niet dat je na een week kunt zeggen dat je in een Caribean ritme zit natuurlijk. Dat zou wel heel bizar zijn. Maar afgelopen week toch zes uur tijdsverschil moeten wegwerken, een temperatuursverschil van zo'n twintig graden en voor beiden wat hardnekkige darmprobleempjes die maar niet lijken te verdwijnen. Een week is eigenlijk wel te kort.
Je bent gewoon helemaal in de war. Je bent daar, het is warm, je loopt in korte broek, bikini en dan kom je thuis en je denkt het is hier net zo warm, zomerkledij aan, maar dan kom je van een kouwe kermis thuis, want het is hier gewoon koud. En het stomme is dat ik voortdurend denk dat het al najaar is... Zo stom. Wat zo'n weekje allemaal niet met je doet.
Overigens zijn de tuinwerkzaamheden uitgesteld tot in oktober. Anders zou het juli worden en dat zag ik niet zitten. Staat de hele tuin in bloei en komen er een paar van die lompe boeren alles plat trappen. Dan maar uitstellen tot het late najaar, heb ik ook weer wat omhanden tegen die tijd.
Afgelopen weekend rustig aan gedaan, foto's gekeken, hardgelopen, mijn apparatuur in The Cloud gezet (de iCloud) en getracht van de jetlag af te komen, want toch wel gelukt moet zijn, hoewel ik daar vandaag niet veel van merk. Dit weekend toch tamelijk laat uit bed, dus misschien toch nog een nasleep van alles. Ik weet het ook niet. Gelukkig kan ik rustig aan doen vandaag.
Jan ook weer naar Den Helder en hopelijk vrijdag weer thuis. In het 'ergste' geval moet hij meevaren en dan zien we elkaar zaterdagmiddag pas weer. Dan hebben we daarna nog één weekendje en dan wordt het afzien voor mij met al die extra vrije dagen, want Jan is dan weg voor zes weken. Jak! Zal wel veel lezen worden en ik hoop ergens dat ik wat 'actiever' ben en net als vroeger weer wat in mijn huis ga opknappen, schilderen of zo, dat soort dingen. Maar het is lang geleden dat ik daar echt de energie voor kon opbrengen en ik kan me er zelf niet toe dwingen want dan lukt het toch niet en loop ik weer te mopperen op alles.
Me nog even door deze maandag heen worstelen. Letterlijk. En hopelijk morgen weer fris en monter....
Je bent gewoon helemaal in de war. Je bent daar, het is warm, je loopt in korte broek, bikini en dan kom je thuis en je denkt het is hier net zo warm, zomerkledij aan, maar dan kom je van een kouwe kermis thuis, want het is hier gewoon koud. En het stomme is dat ik voortdurend denk dat het al najaar is... Zo stom. Wat zo'n weekje allemaal niet met je doet.
Overigens zijn de tuinwerkzaamheden uitgesteld tot in oktober. Anders zou het juli worden en dat zag ik niet zitten. Staat de hele tuin in bloei en komen er een paar van die lompe boeren alles plat trappen. Dan maar uitstellen tot het late najaar, heb ik ook weer wat omhanden tegen die tijd.
Afgelopen weekend rustig aan gedaan, foto's gekeken, hardgelopen, mijn apparatuur in The Cloud gezet (de iCloud) en getracht van de jetlag af te komen, want toch wel gelukt moet zijn, hoewel ik daar vandaag niet veel van merk. Dit weekend toch tamelijk laat uit bed, dus misschien toch nog een nasleep van alles. Ik weet het ook niet. Gelukkig kan ik rustig aan doen vandaag.
Jan ook weer naar Den Helder en hopelijk vrijdag weer thuis. In het 'ergste' geval moet hij meevaren en dan zien we elkaar zaterdagmiddag pas weer. Dan hebben we daarna nog één weekendje en dan wordt het afzien voor mij met al die extra vrije dagen, want Jan is dan weg voor zes weken. Jak! Zal wel veel lezen worden en ik hoop ergens dat ik wat 'actiever' ben en net als vroeger weer wat in mijn huis ga opknappen, schilderen of zo, dat soort dingen. Maar het is lang geleden dat ik daar echt de energie voor kon opbrengen en ik kan me er zelf niet toe dwingen want dan lukt het toch niet en loop ik weer te mopperen op alles.
Me nog even door deze maandag heen worstelen. Letterlijk. En hopelijk morgen weer fris en monter....
Duikvakantie Bonaire - 24 maart 2012
Time flies when you're having fun! Vandaag laatste dag. Moesten helaas ons huisje op tijd verlaten omdat er een nieuwe check-in zou zijn. Dat was jammer, maar gelukkig konden we nog wel gebruik blijven maken van de buitendouche en het zwembad. Wel moesten natuurlijk al onze spullen eruit.
De overburen kwamen zomaar even aan omdat ze nieuwsgierig waren naar onze onderwaterfoto's. Ze hadden ons blijkbaar zien zwaaien met onze 'imposante' onderwaterset en je ziet, je wordt toch in de gaten gehouden. Dus even met onze laptop onze RAW foto's laten zien. Dan vliegt de tijd en voor je het weet is het elf uur. Onze tassen bij D&D binnen gezet en onze duikspullen nog even in het daarvoor bestemde hok laten hangen.
Zelf zijn we met de auto en nu gewapend met verrekijker en Canon 30D naar Slagbaai National Park, weer die hobbelweg, nu de lange route langs de wilde kust en alles even gefotografeerd. Bij Boka Slagbaai de flamingo's en pelikanen vastgelegd en weer hevig door elkaar geschud - denk aan de schokbrekers - terug gereden naar de ingang. Het was toen al tegen half drie. Eerst nog even een inheemse lifter met twee leguanen afgezet, en langs een winkel waar ze T-shirts hadden, maar geen leuke, althans niet met 'onze' duikclub erop.
Bij Bridanda hebben we nog even in het zwembad gelegen en dan tegen de tijd dat we ons moeten omkleden gedouched en ons omgekleed in het duikhok, wat de beide D's meteen op een idee brachten, want dat hok is ideaal om je in om te kleden natuurlijk.
Dan met de huurauto via het verhuurbedrijf naar de luchthaven, waar we keurig werden afgezet door één van de medewerkers van het verhuurbedrijf - heel prettig en daar onze bagage afgegeven, en in het restaurant daar een fikse hamburger gescoord en dan door de controle (tjongejonge, stelt ook nix voor) wachten op het vliegtuig in de hal met onze BE-book. Nog een fles rum gescoord voor 7 dollar en dan weer terug back home. Zitten op dezelfde plek in het vliegtuig nu met een zuchtende Engelse jongedame naast me, die gelukkig niet veel zei, maar ik had ook niet veel zin om te praten. Heb geen films gezien, enkel geslapen, wat voor slapen moet doorgaan tenminste.
Na achtenhalf uur vliegen 'thuis', daar nog even in bed gekropen en dan weer proberen om in het Nederlandse ritme te komen.
Dat heeft mij overigens een week geduurd. Maar, voor deze zomer waarschijnlijk weer terug, nog effies lekker relaxt duiken daar en dan de komende jaren wellicht weer eens wat anders dan alleen maar duiken....
De overburen kwamen zomaar even aan omdat ze nieuwsgierig waren naar onze onderwaterfoto's. Ze hadden ons blijkbaar zien zwaaien met onze 'imposante' onderwaterset en je ziet, je wordt toch in de gaten gehouden. Dus even met onze laptop onze RAW foto's laten zien. Dan vliegt de tijd en voor je het weet is het elf uur. Onze tassen bij D&D binnen gezet en onze duikspullen nog even in het daarvoor bestemde hok laten hangen.
Zelf zijn we met de auto en nu gewapend met verrekijker en Canon 30D naar Slagbaai National Park, weer die hobbelweg, nu de lange route langs de wilde kust en alles even gefotografeerd. Bij Boka Slagbaai de flamingo's en pelikanen vastgelegd en weer hevig door elkaar geschud - denk aan de schokbrekers - terug gereden naar de ingang. Het was toen al tegen half drie. Eerst nog even een inheemse lifter met twee leguanen afgezet, en langs een winkel waar ze T-shirts hadden, maar geen leuke, althans niet met 'onze' duikclub erop.
Bij Bridanda hebben we nog even in het zwembad gelegen en dan tegen de tijd dat we ons moeten omkleden gedouched en ons omgekleed in het duikhok, wat de beide D's meteen op een idee brachten, want dat hok is ideaal om je in om te kleden natuurlijk.
Dan met de huurauto via het verhuurbedrijf naar de luchthaven, waar we keurig werden afgezet door één van de medewerkers van het verhuurbedrijf - heel prettig en daar onze bagage afgegeven, en in het restaurant daar een fikse hamburger gescoord en dan door de controle (tjongejonge, stelt ook nix voor) wachten op het vliegtuig in de hal met onze BE-book. Nog een fles rum gescoord voor 7 dollar en dan weer terug back home. Zitten op dezelfde plek in het vliegtuig nu met een zuchtende Engelse jongedame naast me, die gelukkig niet veel zei, maar ik had ook niet veel zin om te praten. Heb geen films gezien, enkel geslapen, wat voor slapen moet doorgaan tenminste.
Na achtenhalf uur vliegen 'thuis', daar nog even in bed gekropen en dan weer proberen om in het Nederlandse ritme te komen.
Dat heeft mij overigens een week geduurd. Maar, voor deze zomer waarschijnlijk weer terug, nog effies lekker relaxt duiken daar en dan de komende jaren wellicht weer eens wat anders dan alleen maar duiken....
Duikvakantie Bonaire - 23 maart 2012
Vandaag weer lekker rustig aan. Na ons fruithapje weer de spullen gehaald en naar Hilma Hooker gereden. Daar staan altijd veel auto's, want daar ligt een wrak. Altijd leuk natuurlijk. Dus wij er dit keer ook naar toe.
Ik geloof dat er twee of drie auto's stonden. Onze auto er netjes tussen geparkeerd, kont naar het water. Omkleden en weer even goed kijken hoe anderen erin en eruit gaan. Er ligt een soort opstap vlak voor de kust wat het lastig maakt om eruit te komen. Het is een mooie stek met veel wuivende planten en veel vissen, baracuda's en tarpons. En dan ineens zie je voor je een immens groot IETS in het water, alsof er een walvis ligt (alsof ik al veel walvissen heb gezien dûh). Ik moest het even op me in laten werken. Het wrak ligt op z'n kant met de onderkant naar je toe. Heel imposant zo voor de eerste keer. Je durft er ook niet al te dichtbij te komen, zo'n eerste keer. Later wel, dan lig je er gewoon op. We kwamen nog drie andere duikers tegen en een paar hele grote tarpons. Het bovendek en de mast ligt schuin in de bodem richting zee en het diepst is het daar zo'n 30 meter. Je bent snel diep en hebt dat niet in de gaten. Het dek is wat lastig te zien want donker, maar je moet goed kijken. Zitten een paar mooie schelpen op geplakt. Was een erg leuke duik.
Ik had wel wat pijn in mijn tandvlees van mijn mondstuk. Moet duidelijk wat eelt kweken nog daar.
Boven stonden er een stuk of vijf auto's inmiddels en het was warm vandaag met veel zon. De exit was lastig - je moest een overhellend stuk koraal op en dat is zwaar met al je materiaal - maar voor ons viel het mee. Dan terug naar huis, broodje eten en dan naar Beber's Joy #17. Dit was echt een hele mooie duik! En een schildpad(je) gezien! Tussen al dat wuivende zachte koraal. Erg leuk. Prachtig rif hier.
Dit was overigens onze laatste duik want morgen is het zaterdag en dan vliegen we terug. Bij Wannadive alles dubbel zo goed uitgespoeld en alles mee. Het duikhuisje bij Bridanda was net soort van af en onze pakken hingen daar mooi te drogen. De rest stond op de veranda bij ons huisje. Even gedouched en online ingecheckt - helaas geen upgrade naar business mogelijk, want wel had gekund op de heenreis - en zijn nog even naar Djambo gereden voor meer info, want gisteren was daar niemand. We hebben een kamer gezien en wat gedronken aan de Djambar. Het oogt leuk en gezellig daar. Wat meer contact met de eignaars dan bij Bridanda. We hebben Daniëlle of Danny eigenlijk niet meer gesproken na onze eerste keer en ze zijn ook niet komen vragen of alles in orde was. Er waren een paar dingen die in onze ogen beter kunnen. O.a. de buitenlampjes zijn erg zwak zodat je 's avonds niet buiten kunt lezen. Er staat nergens aangegeven of de huisjes worden schoongemaakt. Bij ons gebeurde dat dinsdag en op dinsdag werden ook onze handdoeken ververst. We misten natuurlijk de spoelplaats, maar goed, daar waren ze mee bezig. En we misten even dat gezellige, even bijpraten, want nu hebben we de beide D's eigenlijk niet echt meer gezien. En dat vonden we wat jammer, wat anoniem. Maar goed, mijn review is geplaatst op Tripadviser. Overigens zijn ze daar wel van plan om een bar te maken, tussen het duikhuisje en het eerste bungalowtje. Dat zou het allemaal denk ik wel wat gezelliger maken.
Nog even langs de AH en gegeten bij El Fogon Latina, een plaatselijk Colombiaans eethuisje. Op zich lekker, maar het voorgerecht (gebakken banaan met kaas) was wat veel en het hoofdgerecht vond ik te zout en te veel, dus heb ik lang niet alles opgegeten. Was wel leuker dan die Europees georiënteerde restaurants in down town Kralendijk. Weer twee 'bedelende' honden waaraan ik aan één bijna mijn vinger verloor, die was iets te gretig, maar ja, eigen schuld. Had ik ze maar niets moeten geven, wat ik normaal gesproken nooit doe.
Dan terug, tassen alvast wat inpakken, thee en slapen.
Ik geloof dat er twee of drie auto's stonden. Onze auto er netjes tussen geparkeerd, kont naar het water. Omkleden en weer even goed kijken hoe anderen erin en eruit gaan. Er ligt een soort opstap vlak voor de kust wat het lastig maakt om eruit te komen. Het is een mooie stek met veel wuivende planten en veel vissen, baracuda's en tarpons. En dan ineens zie je voor je een immens groot IETS in het water, alsof er een walvis ligt (alsof ik al veel walvissen heb gezien dûh). Ik moest het even op me in laten werken. Het wrak ligt op z'n kant met de onderkant naar je toe. Heel imposant zo voor de eerste keer. Je durft er ook niet al te dichtbij te komen, zo'n eerste keer. Later wel, dan lig je er gewoon op. We kwamen nog drie andere duikers tegen en een paar hele grote tarpons. Het bovendek en de mast ligt schuin in de bodem richting zee en het diepst is het daar zo'n 30 meter. Je bent snel diep en hebt dat niet in de gaten. Het dek is wat lastig te zien want donker, maar je moet goed kijken. Zitten een paar mooie schelpen op geplakt. Was een erg leuke duik.
Ik had wel wat pijn in mijn tandvlees van mijn mondstuk. Moet duidelijk wat eelt kweken nog daar.
Boven stonden er een stuk of vijf auto's inmiddels en het was warm vandaag met veel zon. De exit was lastig - je moest een overhellend stuk koraal op en dat is zwaar met al je materiaal - maar voor ons viel het mee. Dan terug naar huis, broodje eten en dan naar Beber's Joy #17. Dit was echt een hele mooie duik! En een schildpad(je) gezien! Tussen al dat wuivende zachte koraal. Erg leuk. Prachtig rif hier.
Dit was overigens onze laatste duik want morgen is het zaterdag en dan vliegen we terug. Bij Wannadive alles dubbel zo goed uitgespoeld en alles mee. Het duikhuisje bij Bridanda was net soort van af en onze pakken hingen daar mooi te drogen. De rest stond op de veranda bij ons huisje. Even gedouched en online ingecheckt - helaas geen upgrade naar business mogelijk, want wel had gekund op de heenreis - en zijn nog even naar Djambo gereden voor meer info, want gisteren was daar niemand. We hebben een kamer gezien en wat gedronken aan de Djambar. Het oogt leuk en gezellig daar. Wat meer contact met de eignaars dan bij Bridanda. We hebben Daniëlle of Danny eigenlijk niet meer gesproken na onze eerste keer en ze zijn ook niet komen vragen of alles in orde was. Er waren een paar dingen die in onze ogen beter kunnen. O.a. de buitenlampjes zijn erg zwak zodat je 's avonds niet buiten kunt lezen. Er staat nergens aangegeven of de huisjes worden schoongemaakt. Bij ons gebeurde dat dinsdag en op dinsdag werden ook onze handdoeken ververst. We misten natuurlijk de spoelplaats, maar goed, daar waren ze mee bezig. En we misten even dat gezellige, even bijpraten, want nu hebben we de beide D's eigenlijk niet echt meer gezien. En dat vonden we wat jammer, wat anoniem. Maar goed, mijn review is geplaatst op Tripadviser. Overigens zijn ze daar wel van plan om een bar te maken, tussen het duikhuisje en het eerste bungalowtje. Dat zou het allemaal denk ik wel wat gezelliger maken.
Nog even langs de AH en gegeten bij El Fogon Latina, een plaatselijk Colombiaans eethuisje. Op zich lekker, maar het voorgerecht (gebakken banaan met kaas) was wat veel en het hoofdgerecht vond ik te zout en te veel, dus heb ik lang niet alles opgegeten. Was wel leuker dan die Europees georiënteerde restaurants in down town Kralendijk. Weer twee 'bedelende' honden waaraan ik aan één bijna mijn vinger verloor, die was iets te gretig, maar ja, eigen schuld. Had ik ze maar niets moeten geven, wat ik normaal gesproken nooit doe.
Dan terug, tassen alvast wat inpakken, thee en slapen.
Duikvakantie Bonaire - 22 maart 2012
We hebben uitgeslapen. En dat kon. Het Mormel sliep ook uit....
Weer ontbeten met fruit en yoghurt. Heb nog een klein beetje hoofdpijn. Vandaag zijn we op Karpata wezen duiken: duikspot nummer 1 van Bonaire. Waren benieuwd. Het regende vandaag, dus toen wij daar aankwamen was het niet zo druk. De andere dagen dat we erlangs reden, stonden er tamelijk veel auto's, nu misschien maar drie. Het is een lastige entry: je moet eerst een aantal treden af die ik zelf niet erg vond - andere, wat meer 'vollere' duikers duidelijk wel - dan het strandje over en langs - dus niet over - de betonnen pier. Eerst even de kat uit boom gekeken hoe anderen het water in gingen en dan zien wat het beste is. Er waren er aardig wat aan het klungelen.
De treden weer terug naar boven vielen voor ons erg mee. In het boekje wordt dat beschreven alsof het er vijftig zijn, maar het zijn er gewoon een stuk of twintig. Maar ja, als je wat corpulent bent en niet erg fit en dan met je materiaal aan, dan kan ik me voorstellen dat je er moeite mee hebt.
Omgekleed en terug naar huis waar we broodjes gezond hebben gegeten. Die middag hebben we wat rond gereden langs een aantal resorts oa. Belmar, Captain Dons en Djambo om te kijken voor deze zomer. Het relaxte van Bonaire trekt ons wel.
Dan tegen vijven naar Wannadive waar we ons hebben klaar gemaakt voor onze nachtduik, eerder schemerduik. Voor mij toch een drempel die ik nog over moet, dus zijn we wat te vroeg het water in gegaan. Er stond enorm veel stroming, wat we niet hadden verwacht. Was niet tegen in te zwemmen. Gingen toen wel wat hoger, maar werd niet echt beter. Je begrijpt: dit vond ik niet leuk. Dan maar terug en jemig, met de stroom mee schoten we over het rig. Ik zag mezelf al helemaal afdrijven ins blaue hinein. We zijn toen maar ondiep gegaan vlakbij de pier en tegen die tijd was het donker, dus de kreeften, zee-egels en murenes en alen waren druk in de weer. Na ongeveer vijftig minuten eruit en ons weer omgekleed (pak uit en handdoek om je heen). Thuis gedouched en met enorme trek wezen eten bij een Argentijns Steakhouse, Patagonia, op loopafstand van Bridanda. Het is dat ik enorme honger had, maar alles was koud behalve de frietjes. Dan nog wat verkeerd volk aan een andere tafel. Erg agressief naar andere gasten, duidelijk teveel gedronken, en de bediening vloog voor ze. Waarschijnlijk plaatselijke 'beroemdheden' of zo. Ik voelde me daar niet prettig bij. Kregen wel 10% korting vanwege het koude eten. Vooruit dan maar. Maar voorlopig zien ze ons daar niet meer.
Dan weer terug gelopen, en slapen. Waren moe.
Weer ontbeten met fruit en yoghurt. Heb nog een klein beetje hoofdpijn. Vandaag zijn we op Karpata wezen duiken: duikspot nummer 1 van Bonaire. Waren benieuwd. Het regende vandaag, dus toen wij daar aankwamen was het niet zo druk. De andere dagen dat we erlangs reden, stonden er tamelijk veel auto's, nu misschien maar drie. Het is een lastige entry: je moet eerst een aantal treden af die ik zelf niet erg vond - andere, wat meer 'vollere' duikers duidelijk wel - dan het strandje over en langs - dus niet over - de betonnen pier. Eerst even de kat uit boom gekeken hoe anderen het water in gingen en dan zien wat het beste is. Er waren er aardig wat aan het klungelen.
De treden weer terug naar boven vielen voor ons erg mee. In het boekje wordt dat beschreven alsof het er vijftig zijn, maar het zijn er gewoon een stuk of twintig. Maar ja, als je wat corpulent bent en niet erg fit en dan met je materiaal aan, dan kan ik me voorstellen dat je er moeite mee hebt.
Omgekleed en terug naar huis waar we broodjes gezond hebben gegeten. Die middag hebben we wat rond gereden langs een aantal resorts oa. Belmar, Captain Dons en Djambo om te kijken voor deze zomer. Het relaxte van Bonaire trekt ons wel.
Dan tegen vijven naar Wannadive waar we ons hebben klaar gemaakt voor onze nachtduik, eerder schemerduik. Voor mij toch een drempel die ik nog over moet, dus zijn we wat te vroeg het water in gegaan. Er stond enorm veel stroming, wat we niet hadden verwacht. Was niet tegen in te zwemmen. Gingen toen wel wat hoger, maar werd niet echt beter. Je begrijpt: dit vond ik niet leuk. Dan maar terug en jemig, met de stroom mee schoten we over het rig. Ik zag mezelf al helemaal afdrijven ins blaue hinein. We zijn toen maar ondiep gegaan vlakbij de pier en tegen die tijd was het donker, dus de kreeften, zee-egels en murenes en alen waren druk in de weer. Na ongeveer vijftig minuten eruit en ons weer omgekleed (pak uit en handdoek om je heen). Thuis gedouched en met enorme trek wezen eten bij een Argentijns Steakhouse, Patagonia, op loopafstand van Bridanda. Het is dat ik enorme honger had, maar alles was koud behalve de frietjes. Dan nog wat verkeerd volk aan een andere tafel. Erg agressief naar andere gasten, duidelijk teveel gedronken, en de bediening vloog voor ze. Waarschijnlijk plaatselijke 'beroemdheden' of zo. Ik voelde me daar niet prettig bij. Kregen wel 10% korting vanwege het koude eten. Vooruit dan maar. Maar voorlopig zien ze ons daar niet meer.
Dan weer terug gelopen, en slapen. Waren moe.
Duikvakantie Bonaire - 21 maart 2012
Vannacht goed doorgeslapen, maar toch nog hoofdpijn. Scherp dit keer en bij vlagen tamelijk erg.
Vandaag zijn we naar Slagbaai National Park geweest voor onze eerste duik. Een 'afgesloten' Nationaal park, waar je je moet melden bij een portier die je bijzonderheden vertelde over het park en een tijdschema zodat je op tijd het park weer kunt verlaten. Omdat de wegen daar onverhard zijn, is je gemiddelde snelheid niet meer dan zo'n 20 km/uur. Geen aanrader voor simpele autootjes: we werden aardig heen en weer geschud in onze Chinese pick-up. Wel een erg aparte omgeving met al die cactussen en andere prikplanten en tropische vogeltjes. Ook nog een visarend (Osprey) gezien, maar omdat je tijdens je duiken geen kostbare spullen mee moet nemen, niet gefotografeerd.
Je word dus gewaarschuwd om niets van kostbaarheden achter te laten in je auto. Schijnt dat er nogal wordt gestolen uit de auto's als je duikt. Je laat dus je auto open achter en neemt alles van waarde mee het water in. Dus neem een oude zonnebril mee en een oude mobiele telefoon en verder niets bijzonders. Wij hebben het niet meegemaakt dus we gaan maar op de verhalen af, maar je wilt het ook niet uitproberen. Er is eigenlijk altijd wel iemand bij de auto's, zeker op de wat drukkere plekken als Karpata, dus misschien zijn het wel je mededuikers die jatten. Wie zal het zeggen.
We hebben gedoken bij Boka Slagbaai. Een aardig eindje rijden, maar wel een mooie locatie, zowel boven als onder water. Bij Boka Slagbaai staan wat huisjes met zelfs een toilet en een kleine eettent, waarvan de keuken was gesloten en waar je alleen wat kon drinken. Schijnt dat ze een nieuwe uitbater zoeken. Op zich een erg aantrekkelijk locatie, want het ligt vlakbij een zoutmeer waar heel veel flamingo's en pelikanen zitten, dus er komen niet alleen duiktoeristen, maar ook de toeristen van de cruiseboten die aanmeren in Kralendijk.
Eerste duik was zo'n 62 minuten en erg mooi en gemakkelijk. Mooie porcupine vissen gezien: een stelletje wat om elkaar heen aan het draaien was. Erg lief om te zien. Ze waren zo met zichzelf bezig dat ze bijna tegen ons aan botsten.
Daar een korte pauze gehouden van een uur en dan nog een duik op dezelfde lokatie nu wat meer naar links, vlakbij de rotsen.
Jan z'n adapter lekte een beetje - bleek dat de o-ring van de fles zo goed als versleten was - dus hier net zo heel lang gedoken, hoewel de 50 minuten toch weer snel voorbij waren. Hobbelend en bobbelend weer terug het park uit - wat een weg!! - en bij Wannadive alles uitgespoeld, cocktailtje gescoord (voor mij alcoholvrij dit keer vanwege de stekende hoofdpijn) en naar huis. Gedouched, water gedronken, logs ingevuld.
Gegeten bij Mona Lisa. Stond goed aangeschreven en het was er ook goed, maar niet bijzonder. Tja, wat vinden wij bijzonder hè. Een beetje verwend zijn wij wel, maar voor zo'n doordeweekse dag hoeft het van mij niet zo bijzonder. Het waaide behoorlijk maar we zaten toch buiten. Hoorden van anderen dat het in het zuiden de hele dag had geregend, waar wij dus niets van hebben gemerkt.
Na het eten weer terug naar het huisje voor een bak thee en wat filmpjes gekeken en dan weer slapen.
Vandaag zijn we naar Slagbaai National Park geweest voor onze eerste duik. Een 'afgesloten' Nationaal park, waar je je moet melden bij een portier die je bijzonderheden vertelde over het park en een tijdschema zodat je op tijd het park weer kunt verlaten. Omdat de wegen daar onverhard zijn, is je gemiddelde snelheid niet meer dan zo'n 20 km/uur. Geen aanrader voor simpele autootjes: we werden aardig heen en weer geschud in onze Chinese pick-up. Wel een erg aparte omgeving met al die cactussen en andere prikplanten en tropische vogeltjes. Ook nog een visarend (Osprey) gezien, maar omdat je tijdens je duiken geen kostbare spullen mee moet nemen, niet gefotografeerd.
Je word dus gewaarschuwd om niets van kostbaarheden achter te laten in je auto. Schijnt dat er nogal wordt gestolen uit de auto's als je duikt. Je laat dus je auto open achter en neemt alles van waarde mee het water in. Dus neem een oude zonnebril mee en een oude mobiele telefoon en verder niets bijzonders. Wij hebben het niet meegemaakt dus we gaan maar op de verhalen af, maar je wilt het ook niet uitproberen. Er is eigenlijk altijd wel iemand bij de auto's, zeker op de wat drukkere plekken als Karpata, dus misschien zijn het wel je mededuikers die jatten. Wie zal het zeggen.
We hebben gedoken bij Boka Slagbaai. Een aardig eindje rijden, maar wel een mooie locatie, zowel boven als onder water. Bij Boka Slagbaai staan wat huisjes met zelfs een toilet en een kleine eettent, waarvan de keuken was gesloten en waar je alleen wat kon drinken. Schijnt dat ze een nieuwe uitbater zoeken. Op zich een erg aantrekkelijk locatie, want het ligt vlakbij een zoutmeer waar heel veel flamingo's en pelikanen zitten, dus er komen niet alleen duiktoeristen, maar ook de toeristen van de cruiseboten die aanmeren in Kralendijk.
Eerste duik was zo'n 62 minuten en erg mooi en gemakkelijk. Mooie porcupine vissen gezien: een stelletje wat om elkaar heen aan het draaien was. Erg lief om te zien. Ze waren zo met zichzelf bezig dat ze bijna tegen ons aan botsten.
Daar een korte pauze gehouden van een uur en dan nog een duik op dezelfde lokatie nu wat meer naar links, vlakbij de rotsen.
Jan z'n adapter lekte een beetje - bleek dat de o-ring van de fles zo goed als versleten was - dus hier net zo heel lang gedoken, hoewel de 50 minuten toch weer snel voorbij waren. Hobbelend en bobbelend weer terug het park uit - wat een weg!! - en bij Wannadive alles uitgespoeld, cocktailtje gescoord (voor mij alcoholvrij dit keer vanwege de stekende hoofdpijn) en naar huis. Gedouched, water gedronken, logs ingevuld.
Gegeten bij Mona Lisa. Stond goed aangeschreven en het was er ook goed, maar niet bijzonder. Tja, wat vinden wij bijzonder hè. Een beetje verwend zijn wij wel, maar voor zo'n doordeweekse dag hoeft het van mij niet zo bijzonder. Het waaide behoorlijk maar we zaten toch buiten. Hoorden van anderen dat het in het zuiden de hele dag had geregend, waar wij dus niets van hebben gemerkt.
Na het eten weer terug naar het huisje voor een bak thee en wat filmpjes gekeken en dan weer slapen.
Duikvakantie Bonaire - 20 maart 2012
Werd wakker met enorme hoofdpijn en dikke ogen. Wat een ellende .... Dan ook nog Dat Kind met hard speelgoed en een blender die wel vijf minuten aan stond.... Tegen achter er uit, ontbijt met fruit - banaan, appel, mango, papaya en watermeloen - als compensatie van mijn dagelijkse smoothie thuis in Nederland.
Na het ontbijt en ondanks dat ik me niet zo geweldig voelde die dag, onze duikspullen gehaald en doorgereden naar White Slave, vlakbij kleine slavenhutjes. Maar goed dat ik de beschrijving niet had gelezen van te voren ...
Eerst lange zwem over wit zand naar het rif. Er stond een stevige stroming. We werden begeleid door een vis alsof te zeggen: hoi, leuk dat jullie er zijn.
Dan tegen de stroming langs het prachtige rif, echt betoverend mooi met zelfs op 22 meter mooi, helder zicht. Een murene gezien, maar geen schildpad. Terug met de stroom mee, maar het zandgedeelte was weer tegen de stroom in en dat vond ik niet zo leuk. Duurde erg lang en is alsof je een grote woestijn moet oversteken. Toen kwam die vis ons weer gezelschap houden en ik dacht, ah, we zitten goed. Overigens mijn complimenten voor de uitstekende navigatie van Jan: we kwamen telkens precies goed uit. Ik had nog maar 30 bar lucht over en dacht echt zoiets van hè hè, we zijn erg.
Het water uit over de berg losse koraalresten en uit de kleren. Terug naar ons huisje, daar even onder de buitendouche en in het zwembad en gegeten. Even gekeken voor de volgende duikstek. In ieder geval een gemakkelijkere. Het werd Andrea I, iets meer naar het noorden. En dat was inderdaad een mooie, relaxte site. Ik voelde me niet echt toppie, maar onder water heb ik nergens last van, dus laat ik dat niet zo bepalend zijn ondanks dat ze zeggen dat je niet moet duiken als je je niet goed voelt. Maar natuurlijk al een paar dagen niet goed geslapen door Dat Mormel naast ons en voor mij ook nog eens de jetlag en de tijd van de maand daar boven op...
We hebben een dikke aal gezien dit keer - soort zeeslang - en een mooie gecamoufleerde scorpionfish. Na 62 minuten eruit en terug naar Wannadive om de spullen te spoelen en voor ons cocktailtje. Praatje gemaakt met één van de bardames die daar al vijf jaar woont en nooit meer terug wil.
Ik was erg moe en had nog steeds hoofdpijn, dus thuis gedouched en dan even naar een andere supermarkt. Dachten dat dit een local supermarkt was maar bleek de Jumbo! Nou vraag ik je!! Dus weer gewoon Hollands eten, broodjes, fruit en dit naar huis gebracht. Daarna weer in de stad gegeten bij één of ander Hollander - blaaskaken allemaal. Was lekker maar de man sprak ons niet aan, dus niet erg lang nagetafeld maar snel naar huis. Moe, moe, moe...
Na het ontbijt en ondanks dat ik me niet zo geweldig voelde die dag, onze duikspullen gehaald en doorgereden naar White Slave, vlakbij kleine slavenhutjes. Maar goed dat ik de beschrijving niet had gelezen van te voren ...
Eerst lange zwem over wit zand naar het rif. Er stond een stevige stroming. We werden begeleid door een vis alsof te zeggen: hoi, leuk dat jullie er zijn.
 |
| Onze trouwe begeleider.. |
Dan tegen de stroming langs het prachtige rif, echt betoverend mooi met zelfs op 22 meter mooi, helder zicht. Een murene gezien, maar geen schildpad. Terug met de stroom mee, maar het zandgedeelte was weer tegen de stroom in en dat vond ik niet zo leuk. Duurde erg lang en is alsof je een grote woestijn moet oversteken. Toen kwam die vis ons weer gezelschap houden en ik dacht, ah, we zitten goed. Overigens mijn complimenten voor de uitstekende navigatie van Jan: we kwamen telkens precies goed uit. Ik had nog maar 30 bar lucht over en dacht echt zoiets van hè hè, we zijn erg.
 |
| White Slave plus auto |
We hebben een dikke aal gezien dit keer - soort zeeslang - en een mooie gecamoufleerde scorpionfish. Na 62 minuten eruit en terug naar Wannadive om de spullen te spoelen en voor ons cocktailtje. Praatje gemaakt met één van de bardames die daar al vijf jaar woont en nooit meer terug wil.
Ik was erg moe en had nog steeds hoofdpijn, dus thuis gedouched en dan even naar een andere supermarkt. Dachten dat dit een local supermarkt was maar bleek de Jumbo! Nou vraag ik je!! Dus weer gewoon Hollands eten, broodjes, fruit en dit naar huis gebracht. Daarna weer in de stad gegeten bij één of ander Hollander - blaaskaken allemaal. Was lekker maar de man sprak ons niet aan, dus niet erg lang nagetafeld maar snel naar huis. Moe, moe, moe...
Duikvakantie Bonaire - 19 maart 2012
Onze buren links hebben een baby en dat hebben we gemerkt. Heel veel huilen 's nachts. De huisjes staan weliswaar los van elkaar en je hebt erg veel privacy - je ziet elkaar niet als je op je terras zit - maar ze zijn erg gehorig. De huisjes zijn sober ingericht met plavuizen dus alles klinkt hol en er zit geen glas in de ramen, enkel shutters en muggengaas. De afstand tussen de huisjes is een metertje of drie, dus je hoort alles. Helaas was Het Kind ook al erg vroeg wakker, dus na het huilen kwam het gekraai en het gesmijt met speelgoed. Heel fijn. Heb ook nog eens hoofdpijn en buikpijn, dus ik voelde me niet super.
Maar het mocht de pret niet drukken. Eruit rond 07.15u en Jan is gaan hardlopen en ik ben gaan bijkomen op de veranda en de buren links gingen op een gegeven moment weg voor de dag. Hadden ze eerder moeten doen...
We hebben een aantal blauwstaartsalamanders als huisdier. Ze komen eten bietsen.
Na het ontbijt eerst even naar een duikwinkel waar Jan een nieuwe slang heeft gekocht voor zijn manometer en een waterdicht zakje voor de creditcards, een duikkaart en een petje. Bij Wannadive wel de poreuze slang gereclameerd. Daar onze spullen gehaald, want je duikspullen (pak, BCD, schoentjes, lood, flippers) laat je daar na het uitspullen. Overige zaken als masker, ademautomaat, lamp ed die namen we wel zelf mee. Dan naar onze duikstek: Alice in Wonderland #45.
Tweede duik was bij Angel City. Daar stonden al twee auto's, maar dat vinden wij niet erg. Op Bonaire ga je dus zelf naar een duikstek en je kan ervoor kiezen om daar wel of niet te duiken. Als er al een auto staat, zijn er minstens twee duikers en als je dat niet prettig vind, rij je gewoon naar de volgende. Maar wij vinden dat niet erg en het gebeurt toch zelden dat je elkaar tegenkomt.
Angel City is een erg mooie stek, maar met een wat lastige in- en uitgang. Weinig 'bijzonders' gezien maar wel een heel feeërieke omgeving. Vlak bij de uitgang een hele kleine baby murene gezien. Later zagen we dat daar duikers in gingen dus of ie er nu nog is...
Bij Wannadive de spullen gewassen en daar aan de bar van dat resort nog wat gedronken. De bediening - Nederlands - mocht wat enthousiaster. Dat is een nadeel hier op Bonaire, dat het erg Nederlands is. Daarna even gaan kijken bij Don's Habitat. Een duikresort direct aan de kust dus met een eigen huisrif. Zag er mooi uit, wat drukker ook. Wellicht een optie voor een volgende keer.
Bij ons huisje onze duiklogs ingevuld, gedouched en het was lekker rustig tot onze linkerburen weer thuis kwamen. "Koetsja, koetsja, koetsja... poepiepoepoepie..." Kunnen geen normaal woord zeggen. Hopelijk is Dat Kind rustig vannacht.
Wezen eten in 'de stad' bij La Guernica. We zitten aan zee dus dat is wel leuk. Nog een lieve hond aan onze tafel en lekker gegeten. Lekker fruitsla vooraf en daarna een fajita voor mij en Jan een visje (Wahoo??) en dan terug met de auto. Daar nog thee gemaakt en dan gaan slapen. Had enorm veel last van mijn restless legs - enge benen, noem ik dat - o.a veroorzaakt door de jeuk van de muggenbulten. Heb wel een uur liggen woelen en draaien en opgestaan eer de medicijnen die ik daarvoor heb hun werk deden. Dan natuurlijk vannacht weer Dat Kind, wat vanmorgen voor dag en dauw wakker was ....
Maar het mocht de pret niet drukken. Eruit rond 07.15u en Jan is gaan hardlopen en ik ben gaan bijkomen op de veranda en de buren links gingen op een gegeven moment weg voor de dag. Hadden ze eerder moeten doen...
We hebben een aantal blauwstaartsalamanders als huisdier. Ze komen eten bietsen.
Na het ontbijt eerst even naar een duikwinkel waar Jan een nieuwe slang heeft gekocht voor zijn manometer en een waterdicht zakje voor de creditcards, een duikkaart en een petje. Bij Wannadive wel de poreuze slang gereclameerd. Daar onze spullen gehaald, want je duikspullen (pak, BCD, schoentjes, lood, flippers) laat je daar na het uitspullen. Overige zaken als masker, ademautomaat, lamp ed die namen we wel zelf mee. Dan naar onze duikstek: Alice in Wonderland #45.
Tweede duik was bij Angel City. Daar stonden al twee auto's, maar dat vinden wij niet erg. Op Bonaire ga je dus zelf naar een duikstek en je kan ervoor kiezen om daar wel of niet te duiken. Als er al een auto staat, zijn er minstens twee duikers en als je dat niet prettig vind, rij je gewoon naar de volgende. Maar wij vinden dat niet erg en het gebeurt toch zelden dat je elkaar tegenkomt.
Angel City is een erg mooie stek, maar met een wat lastige in- en uitgang. Weinig 'bijzonders' gezien maar wel een heel feeërieke omgeving. Vlak bij de uitgang een hele kleine baby murene gezien. Later zagen we dat daar duikers in gingen dus of ie er nu nog is...
Bij Wannadive de spullen gewassen en daar aan de bar van dat resort nog wat gedronken. De bediening - Nederlands - mocht wat enthousiaster. Dat is een nadeel hier op Bonaire, dat het erg Nederlands is. Daarna even gaan kijken bij Don's Habitat. Een duikresort direct aan de kust dus met een eigen huisrif. Zag er mooi uit, wat drukker ook. Wellicht een optie voor een volgende keer.
Bij ons huisje onze duiklogs ingevuld, gedouched en het was lekker rustig tot onze linkerburen weer thuis kwamen. "Koetsja, koetsja, koetsja... poepiepoepoepie..." Kunnen geen normaal woord zeggen. Hopelijk is Dat Kind rustig vannacht.
Wezen eten in 'de stad' bij La Guernica. We zitten aan zee dus dat is wel leuk. Nog een lieve hond aan onze tafel en lekker gegeten. Lekker fruitsla vooraf en daarna een fajita voor mij en Jan een visje (Wahoo??) en dan terug met de auto. Daar nog thee gemaakt en dan gaan slapen. Had enorm veel last van mijn restless legs - enge benen, noem ik dat - o.a veroorzaakt door de jeuk van de muggenbulten. Heb wel een uur liggen woelen en draaien en opgestaan eer de medicijnen die ik daarvoor heb hun werk deden. Dan natuurlijk vannacht weer Dat Kind, wat vanmorgen voor dag en dauw wakker was ....
Duikvakantie Bonaire - 18 maart 2012
Door de kou van de airco en het gehuil van die baby, niet best geslapen. Er ligt enkel een laken op het bed, geen dunne deken, dus heb maar onder de (grote) badlaken geslapen. Natuurlijk erg vroeg wakker vanwege de jetlag, het was zelfs nog donker. Blijven liggen tot het licht werd en er uit zo rond 06.45u. Tijd om alles bij daglicht te zien. Er staat een Senseo koffiezetapparaat dus de koffie was snel 'gezet'. Niet echt super lekker natuurlijk, maar goed.
Vreemde geluidjes, vreemde vogels, behalve eentje: het suikerdiefje. Een klein, geel vogeltje met een specifiek geluid wat we nog kennen van Saba.
Alles ziet er verzorgt uit, behalve boven de lampjes, daar zitten aardig wat stofnesten. Er ligt een mooi zwembad voor de deur met een jaccuzi, waar je 's avonds ook in mag zwemmen en wat mooi verlicht is. Mooie huisjes, geen 'enge' beesten als kakkerlakken, maar we zitten hier natuurlijk ook niet in het oerwoud. Wel veel palmen en metershoge cactussen.
Op ons gemak ontbeten met de broodjes, de kaas, de pakjes yoghurt en de koffie. Dan al onze duikspullen in de tassen en met de auto naar Edens Resort waar de duikclub Wannadive is gevestigd. Auto geparkeerd en ons gemeld. De nodige formulieren invullen aan de picknicktafels die op het bijna witte strand staan. Ziet er allemaal erg tropisch uit. We zouden een initiatieduik krijgen en waren in de veronderstelling dat dit 'met z'n allen' zou zijn maar bleek later niet het geval. We kregen uitleg van een (Nederlandse) jongedame over de verschillende duikstekken van het eiland en de do's en dont's en daarna mochten we zelf op hun 'huisrif' een proefduik maken. Alles in elkaar gezet en eenmaal in het water bleek Jan z'n manometerslang finaal lek te zijn. Waarschijnlijk ergens tegenaan gezeten bij het te water gaan. Hij heeft de duik derhalve gemaakt met een leentoestel.
Het begin lag vol met afgestorven koraal van een storm van enige jaren geleden, maar snel werd het al erg mooi. Het water was helder, veel kleurrijke vis, geen grote jongens, maar wel een mooie murene en een kreeft. Was wel heel relaxed zo samen in een bijzondere wereld.
Tussen de duiken door even naar de Albert Heijn geweest. Ja, zelfs dat ontbreekt niet. Het is en blijft natuurlijk Nederland. Dus niet erg veel Caraïbische inkopen gedaan. Gewoon broodjes en beleg en fruit en zo, dat soort dingen. Even "thuis" gegeten en dan weer terug, dit keer met Nitrox gedoken, omdat ik de indruk heb hier minder moe van te worden. Jan had inmiddels een nieuwe slang, maar de nieuwe slang bleek niet zo nieuw, want hij was zo poreus als wat en later hebben wij een echte nieuwe gekocht en deze gereclameerd. We hebben toch een uur gedoken, iets minder spectaculair met nu gewapend met onze gehuurde camera (Olympus PL-2 met onderwaterhuis en één flitser). Daardoor blijf je wat meer 'hangen' bij sommige stekjes.
Dan alles uitspoelen en op ons gemaak terug naar het huisje. Onze buren rechts waren er ook: twee jongedames met ouders. We hebben lekker nootjes gegeten en liters water gedronken en de foto's op de laptop bekeken. Helaas kon ik ze op dat moment niet openen in PSE om er alvast één te bewerken, want dit programma kende het ORF bestand niet. De filmpjes die ik heb gemaakt met de Go Pro zijn wel grappig. Heb de tweede duik met de Go Pro op mijn hoofd gedoken.
Na het douchen met de auto naar 'de stad'. Zagen niet veel eettentjes. Bleek later dat we aan de verkeerde kant van de straat waren. Gegeten bij El Mundo, geitenvleesstoofpot. Erg lekker en erg caribeaans. De Hollanders achter ons hadden Hongaarse goulash en klaagden later dat het niet lekker was want er zat geen paprika in. Tja, wie eet er nu Hongaarse goulash op Bonaire?? Je kan beter iets locals eten.
Na het eten nog even een andere kant opgewandeld, langs de 'boulevard' en daar waren wel meer eettentjes. Nou ja, volgende keer.
Dan terug naar 'huis' waar Jan instortte dus we lagen er vroeg in.
Vreemde geluidjes, vreemde vogels, behalve eentje: het suikerdiefje. Een klein, geel vogeltje met een specifiek geluid wat we nog kennen van Saba.
Alles ziet er verzorgt uit, behalve boven de lampjes, daar zitten aardig wat stofnesten. Er ligt een mooi zwembad voor de deur met een jaccuzi, waar je 's avonds ook in mag zwemmen en wat mooi verlicht is. Mooie huisjes, geen 'enge' beesten als kakkerlakken, maar we zitten hier natuurlijk ook niet in het oerwoud. Wel veel palmen en metershoge cactussen.
Op ons gemak ontbeten met de broodjes, de kaas, de pakjes yoghurt en de koffie. Dan al onze duikspullen in de tassen en met de auto naar Edens Resort waar de duikclub Wannadive is gevestigd. Auto geparkeerd en ons gemeld. De nodige formulieren invullen aan de picknicktafels die op het bijna witte strand staan. Ziet er allemaal erg tropisch uit. We zouden een initiatieduik krijgen en waren in de veronderstelling dat dit 'met z'n allen' zou zijn maar bleek later niet het geval. We kregen uitleg van een (Nederlandse) jongedame over de verschillende duikstekken van het eiland en de do's en dont's en daarna mochten we zelf op hun 'huisrif' een proefduik maken. Alles in elkaar gezet en eenmaal in het water bleek Jan z'n manometerslang finaal lek te zijn. Waarschijnlijk ergens tegenaan gezeten bij het te water gaan. Hij heeft de duik derhalve gemaakt met een leentoestel.
Het begin lag vol met afgestorven koraal van een storm van enige jaren geleden, maar snel werd het al erg mooi. Het water was helder, veel kleurrijke vis, geen grote jongens, maar wel een mooie murene en een kreeft. Was wel heel relaxed zo samen in een bijzondere wereld.
Tussen de duiken door even naar de Albert Heijn geweest. Ja, zelfs dat ontbreekt niet. Het is en blijft natuurlijk Nederland. Dus niet erg veel Caraïbische inkopen gedaan. Gewoon broodjes en beleg en fruit en zo, dat soort dingen. Even "thuis" gegeten en dan weer terug, dit keer met Nitrox gedoken, omdat ik de indruk heb hier minder moe van te worden. Jan had inmiddels een nieuwe slang, maar de nieuwe slang bleek niet zo nieuw, want hij was zo poreus als wat en later hebben wij een echte nieuwe gekocht en deze gereclameerd. We hebben toch een uur gedoken, iets minder spectaculair met nu gewapend met onze gehuurde camera (Olympus PL-2 met onderwaterhuis en één flitser). Daardoor blijf je wat meer 'hangen' bij sommige stekjes.
Dan alles uitspoelen en op ons gemaak terug naar het huisje. Onze buren rechts waren er ook: twee jongedames met ouders. We hebben lekker nootjes gegeten en liters water gedronken en de foto's op de laptop bekeken. Helaas kon ik ze op dat moment niet openen in PSE om er alvast één te bewerken, want dit programma kende het ORF bestand niet. De filmpjes die ik heb gemaakt met de Go Pro zijn wel grappig. Heb de tweede duik met de Go Pro op mijn hoofd gedoken.
Na het douchen met de auto naar 'de stad'. Zagen niet veel eettentjes. Bleek later dat we aan de verkeerde kant van de straat waren. Gegeten bij El Mundo, geitenvleesstoofpot. Erg lekker en erg caribeaans. De Hollanders achter ons hadden Hongaarse goulash en klaagden later dat het niet lekker was want er zat geen paprika in. Tja, wie eet er nu Hongaarse goulash op Bonaire?? Je kan beter iets locals eten.
Na het eten nog even een andere kant opgewandeld, langs de 'boulevard' en daar waren wel meer eettentjes. Nou ja, volgende keer.
Dan terug naar 'huis' waar Jan instortte dus we lagen er vroeg in.
Duikvakantie Bonaire - 17 maart 2012
We hadden het vliegtuig van 12.45u (KLM), maar waren vrij vroeg op Schiphol. We vliegen via Curacao naar Bonaire. Door de douane was zo gebeurd - dit in tegenstelling tot vliegen naar Amerika of zelfs Rome - en dat was alles. Alleen bij de gate nog de handbagage door de scanner en jezelf door een poortje. We hadden Economy Comfort stoelen, rij 10 in een MD-11, oftewel 3x3x3 stoelen. Niet mijn favoriete opstelling. Wij hadden de middelste rij. Links naast me zat een politieman op weg naar Curacao die nog met twee companen "een onderzoek" ging doen en die vent kon niet stilzitten en geen Engels: hij wist niet eens wat 'occupancy' betekende. Ik heb de film The Artist gezien en Hasta La Vista. Omdat je overdag vliegt heb ik niet geslapen, maar op een gegeven moment wel met muziek op mijn hoofd mijn ogen dicht gedaan. Het was een lange zit en zeker met zo'n draaikont naast je.
Op Curacao moesten we er uit voor drie kwartier en toen was ik wel aardig gaar. Ook daar even de ogen dicht. De vlucht naar Bonaire - eindbestemming Amsterdam - zat stampvol en duurde maar 17 minuten. Waarschijnlijk mijn kortste vlucht ooit. Door de douane en wachte nop de tassen in de vrij kleine hal. Gelukkig geen verloren bagage. Dan nog door de controle - de tassen - en op zoek naar onze taxi. Het was er al donker. De taxi bracht ons naar het verhuurbedrijf voor onze auto en na wat papierwerk tassen in de achterbak van onze pick-up (ZX-Cars, één of ander Chinees merk) met was aanwijzingen naar ons appartement, Bridanda. We reden eerst nogal verkeerd: verkeerde weg. Er zijn maar twee wegen en wij namen prompt de verkeerde. Kwamen in het stikdonker aan maar het huisje zag er mooi uit. We werden hartelijk ontvangen door de gastvrouw en naar het huisje begeleid. Het was warm, we hadden honger en we waren moe. Gelukkig lag er ontbijt in de koelkast klaar: broodjes en beleg en we hebben twee broodjes met een kop thee als avondeten gegeten, en zijn ons bed in gegaan. Toen was het ook al tegen tienen 's avonds, dus bedtijd. Helaas hadden onze buren een kleine baby dus weinig geslapen.... :-(
Op Curacao moesten we er uit voor drie kwartier en toen was ik wel aardig gaar. Ook daar even de ogen dicht. De vlucht naar Bonaire - eindbestemming Amsterdam - zat stampvol en duurde maar 17 minuten. Waarschijnlijk mijn kortste vlucht ooit. Door de douane en wachte nop de tassen in de vrij kleine hal. Gelukkig geen verloren bagage. Dan nog door de controle - de tassen - en op zoek naar onze taxi. Het was er al donker. De taxi bracht ons naar het verhuurbedrijf voor onze auto en na wat papierwerk tassen in de achterbak van onze pick-up (ZX-Cars, één of ander Chinees merk) met was aanwijzingen naar ons appartement, Bridanda. We reden eerst nogal verkeerd: verkeerde weg. Er zijn maar twee wegen en wij namen prompt de verkeerde. Kwamen in het stikdonker aan maar het huisje zag er mooi uit. We werden hartelijk ontvangen door de gastvrouw en naar het huisje begeleid. Het was warm, we hadden honger en we waren moe. Gelukkig lag er ontbijt in de koelkast klaar: broodjes en beleg en we hebben twee broodjes met een kop thee als avondeten gegeten, en zijn ons bed in gegaan. Toen was het ook al tegen tienen 's avonds, dus bedtijd. Helaas hadden onze buren een kleine baby dus weinig geslapen.... :-(
Abonneren op:
Posts (Atom)
IK GA VERHUIZEN!!!
Ik ga verhuizen. Dames en heren, boeren en buitenlui, lieve lezers: gaan jullie met mij mee? Please, please, please? Ik vervolg ...
-
Ik ga verhuizen. Dames en heren, boeren en buitenlui, lieve lezers: gaan jullie met mij mee? Please, please, please? Ik vervolg ... -
En daar zitten we weer: aan de eettafel met mijn laptop voor me en de TV aan, op mijn nieuwe bankje. Beetje down want ik heb vanmorgen Jan &... -
Had je je helemaal verheugd op vandaag, vlinders in je buik en zo, spanning voor de treinreis, gaat het hele feest niet door.... Watsgebur...